Bunt robotniczy w Królewskiej Hucie – Wikipedia, wolna encyklopedia

Bunt robotniczy w Królewskiej Hucie – strajk górników, do którego doszło w dniach 2627 czerwca 1871 roku w Królewskiej Hucie (ob. Chorzów).

Bezpośrednim powodem wybuchu strajku było wprowadzenie przez dyrektora kopalni Król Volkmara Meitzena tzw. marek kontrolnych (znaczków, które górnicy mieli otrzymywać przy wjeździe do pracy, a zwracać przy wyjeździe), które robotnicy postrzegali je jako pretekst do wydłużenia czasu pracy i zwiększenia kontroli[1]. Pomimo prób uspokojenia nastrojów przez Karola Miarkę, 26 czerwca wybuchł strajk w szybach Erbreich I i II, do którego dołączyło 500-600 górników z szybów Krug i Harnisch[1].

W liście postulatów do króla Prus, którą zredagował Miarka, oprócz poruszenia kwestii marek kontrolnych, zażądano także podniesienia pensji o jedną trzecią[1]. 27 czerwca przed budynkiem Inspekcji Górniczej na rynku do strajkujących wyszedł Meitzen, po którym przemawiał nielubiany burmistrz Götz, co rozruszyło nastroje i spowodowało, że zostali oni obrzuceni kamieniami[1]. Protestujący zdemolowali następnie posterunek policji i zaczęli plądrować sklepy[1].

Ostatecznie, bunt zakończył się interwencją wojska wspieranego przez lokalnych mieszczan[1]. W jej efekcie kilku robotników zostało rannych, a 50 aresztowanych[1].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d e f g Królewska Huta 1871: Śląska Komuna Paryska. Wielki bunt robotników na pruskim Śląsku [online], www.chorzowski.pl [dostęp 2021-04-20] (pol.).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]