Bronisław Bończak – Wikipedia, wolna encyklopedia

Bronisław Bończak

kapitan marynarki
Data i miejsce urodzenia	10 lutego 1898 Bierzwienna
Data i miejsce śmierci	1940 Charków, ZSRR
Przebieg służby
Lata służby	1920–1940
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Jednostki	Flotylla Rzeczna
Stanowiska	dowódca III dywizjonu bojowego
Główne wojny i bitwy	wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa
Odznaczenia

Bronisław Bończak (ur. 10 lutego 1898 w Bierzwiennej, zm. 1940 w Charkowie) – kapitana marynarki, działacz niepodległościowy.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Bronisław Bończak urodził się 10 lutego 1898 na obszarze późniejszego powiatu kolskiego. Był synem Stanisława i Felicji z domu Śniecikowskiej. Działał w Polskiej Organizacji Wojskowej. W 1920 roku kształcił się w Szkole Podchorążych Piechoty w Warszawie. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej w szeregach Flotylli Wiślanej. W sierpniu 1920 roku na krótki czas wyznaczono go oficerem mundurowym I batalionu pułku morskiego, następnie jako podchorąży służył w I eskadrze lotnictwa morskiego w Pucku. Po awansie na podporucznika marynarki, 1 listopada 1921 roku został skierowany na II Tymczasowy Kurs Instruktorski dla Oficerów w Toruniu, który ukończył 1 października 1923 roku w stopniu porucznika marynarki. W okresie od 1923 do 1929 roku zajmował różne stanowiska we Flocie w Gdyni, m.in. oficera ordynansowego komendanta Portu Wojennego. W 1929 roku przeniesiono go do Flotylli Pińskiej, a w 1930 roku powrócił do Gdyni na oficera wachtowego ORP „Wilia”.

Od 1932 roku służył we Flotylli Rzecznej Marynarki Wojennej w Pińsku. W 1933 roku został dowódcą na monitorze rzecznym ORP „Warszawa”, natomiast w latach 1935–1936 był dowódcą kompanii rekruckiej w Kadrze Flotylli Rzecznej. W maju 1939 roku wyznaczono go pełniącym obowiązki dowódcą III dywizjonu bojowego, z którym brał udział w kampanii wrześniowej. 17 września wykonał rozkaz samozatopienia jednostek pływających w związku z wkroczeniem Armii Czerwonej i objął dowództwo nad oddziałami wycofującymi się z Płotnicy. 25 września dostał się do niewoli sowieckiej, był przetrzymywany w Starobielsku, został zamordowany w Charkowie w kwietniu lub maju 1940 roku.

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

• Krzyż Walecznych
• Srebrny Krzyż Zasługi
• Medal Niepodległości – 16 września 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”^[1]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Jan Sawicki [red:] Kadry Morskie Rzeczypospolitej, Tom II: Polska Marynarka Wojenna, Część I, Korpus oficerów 1918-1947, Szkoła Morska, Gdynia 1996, ISBN 83-86703-50-4-4.
• Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego: Charków. Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 2003. s. 39. [dostęp 2015-11-13].