Bolesław Matusz – Wikipedia, wolna encyklopedia

Bolesław Matusz

generał brygady
Data i miejsce urodzenia	13 lipca 1932 Żmigród Nowy
Data i miejsce śmierci	30 grudnia 2022 Piaseczno
Przebieg służby
Lata służby	1952–1993
Siły zbrojne	Siły Zbrojne PRL Siły Zbrojne RP
Stanowiska	dowódca 10 Pułku Czołgów, dowódca 11 Dywizji Pancernej, szef sztabu Warszawskiego Okręgu Wojskowego, komendant Centrum Doskonalenia Oficerów, szef Inspekcji Sił Zbrojnych
Odznaczenia

Bolesław Matusz (ur. 13 lipca 1932 w Żmigrodzie Nowym, zm. 30 grudnia 2022 w Piasecznie^[1]) – generał brygady WP.

Służba w wojsku[edytuj | edytuj kod]

Absolwent Liceum Ogólnokształcącego w Brzozowie z 1950^[2][3]. Od listopada 1952 marynarz 3 Batalionu Piechoty Morskiej w Dziwnowie. 1953–1956 w Oficerskiej Szkole Wojsk Pancernych i Zmechanizowanych im. Stefana Czarnieckiego w Poznaniu, którą ukończył ze stopniem podporucznika. Dowódca plutonu czołgów w 37 Batalionie Czołgów i Artylerii Pancernej w Nysie, 1961–1964 dowódca kompanii czołgów w 33 Pułku Zmechanizowanym w Nysie. 1964–1967 studiował w Akademii Sztabu Generalnego w Warszawie, potem był zastępcą dowódcy 10 pułku czołgów ds. liniowych w Opolu. 1968-1969 szef sztabu - zastępca dowódcy 13 Pułku Czołgów w Opolu w stopniu majora, a 1969–1974 podpułkownik i dowódca 10 Pułku Czołgów w Opolu, który był wielokrotnie wyróżniany, a w 1973 został uznany za „Najlepszy Pułk 30-lecia Wojska Polskiego”. Od 1974 zastępca dowódcy 10 Dywizji Pancernej ds. liniowych w Opolu. 1974–1976 studiował w Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR im. K. Woroszyłowa w Moskwie, potem został dowódcą 11 Dywizji Pancernej im. Jana Sobieskiego w Żaganiu. Dywizja ta 5 razy zdobyła tytuł „Przodującego Związku Taktycznego WP”. W okresie dowodzenia dywizją kierował wieloma ćwiczeniami operacyjnymi i taktycznymi. W październiku 1979 mianowany generałem brygady; nominację wręczył mu w Belwederze przewodniczący Rady Państwa PRL prof. Henryk Jabłoński w obecności I sekretarza KC PZPR Edwarda Gierka. Od stycznia 1984 zastępca dowódcy Warszawskiego Okręgu Wojskowego ds. liniowych, a od października 1984 szef sztabu i zastępca dowódcy tego okręgu. Od kwietnia 1987 komendant Centrum Doskonalenia Oficerów WP w Rembertowie. Od stycznia 1990 I zastępca szefa Głównego Zarządu Szkolenia Bojowego WP ds. operacyjnych, potem szef Inspekcji Sił Zbrojnych, a od kwietnia 1992 czasowo pełnił obowiązki szefa Głównego Zarządu Szkolenia Bojowego (rozwiązał tę instytucję). W lutym 1993 pożegnany przez ministra obrony narodowej Janusza Onyszkiewicza i w kwietniu 1993 przeniesiony w stan spoczynku.

Awanse^[4][edytuj | edytuj kod]

• podporucznik - 1956
• porucznik - 1959
• kapitan - 1963
• major - 1968
• podpułkownik - 1970
• pułkownik - 1974
• generał brygady - 1979

Wykształcenie wojskowe[edytuj | edytuj kod]

• Oficerska Szkoła Wojsk Pancernych i Zmechanizowanych im. Stefana Czarnieckiego w Poznaniu (1956)
• Akademia Sztabu Generalnego im. gen. K. Świerczewskiego w Warszawie (1967)
• Akademia Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR im. K. Woroszyłowa w Moskwie (1976)

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1992)
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1980)
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1973)
• Medal Komisji Edukacji Narodowej
• Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
• Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
• Medal Prezydenta Czechosłowacji (1972)
• Pamiątkowy medal miasta Sanoka (1987)^[5]

I wiele innych.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943-1990 t. II: I-M, Toruń 2010, s. 456-458.