French
DeutschBohdan Korewicki – Wikipedia, wolna encyklopedia
 Bohdan Korewicki | |
| Imię i nazwisko | Bohdan Nagody–Korewicki |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 3 stycznia 1902 |
| Data i miejsce śmierci | 8 stycznia 1975 |
| Narodowość | polska |
| Język | polski |
| Ważne dzieła | |
| Przez ocean czasu | |
 | |
| Odznaczenia | |
 | |
Bohdan Korewicki (ur. 3 stycznia 1902 w Nasiekówce na Podolu, zm. 8 stycznia 1975 w Warszawie) – polski artysta malarz, pisarz, autor cieszącej się dużym powodzeniem dwutomowej powieści Przez ocean czasu wydanej w 1957 oraz książki Jej perypetie. Powieść trochę niesamowita (1958). Był członkiem Związku Literatów Polskich.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Bohdan Nagody-Korewicki urodził się 3 stycznia 1902 w Nasiekówce na Podolu. Pochodził z rodziny ziemiańskiej, jego rodzicami byli Witold i Wanda z Jordan-Walawskich. Uczył się w polskim gimnazjum w Winnicy, potem w Warszawie, gdzie osiadł na stałe; naukę ukończył w 1921. Następnie uczęszczał do Szkoły Rysunkowej im. Gersona w Warszawie (1921–1924); dyplom uzyskał w 1926. W tym samym czasie kształcił głos u Tadeusza Leliwy (1923–1929) i u U. Macnera (do 1931); harmonię i instrumentację studiował u Ludomira Różyckiego. W sezonie kulturalnym 1925/1926 należał do zespołu solistów opery Zjednoczonych Teatrów Pomorskich pod kierownictwem Jerzego Bojanowskiego, gdzie śpiewał m.in. w Strasznym dworze. Potem zajął się malarstwem, wystawiał w Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych (1932–1937) i w Klubie Artystów Plastyków Warszawskiej Spółdzielni Mieszkaniowej „Szklane Domy” (1938). W 1934 ożenił się z Janiną z Jastrzębskich[1].
Podczas okupacji ukrywał się, m.in. u Janusza Lecha Jakubowskiego – profesora Politechniki Warszawskiej[2]. Po powstaniu warszawskim został wywieziony do Niemiec, do obozu pracy w Brunszwiku. Tam dla współtowarzyszy organizował wystawy obrazów i prowadził teatr amatorski, w którym wystawił własną humoreskę kryminalną Inspektor Morrison.
Do kraju powrócił w 1946. W latach 1947–1948 pracował w Ludowym Instytucie Oświaty i Kultury w Warszawie, w 1948 w Wydziale Propagandy Polskiego Czerwonego Krzyża. Następnie pracował jako śpiewak chóru w Polskim Radiu (1949–1955) i Filharmonii Narodowej (1956–1970). 1 lipca 1970 przeszedł na emeryturę. Zajmował się fotografiką, był członkiem Warszawskiego Towarzystwa Fotograficznego (wystawy w 1971 i 1975).
Zmarł 8 stycznia 1975 w Warszawie. Pochowano go na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 167-1-25)[3].
Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Medal 10-lecia Polski Ludowej (7 stycznia 1955)[4]
Dzieła[edytuj | edytuj kod]
Przez ocean czasu[edytuj | edytuj kod]
Jej perypetie. Powieść trochę niesamowita[edytuj | edytuj kod]
Rok po pierwszej powieść Korewicki wydał kolejną, Jej perypetie. Powieść trochę niesamowita[5]. Tym razem jest ona kierowana do dorosłych czytelników. Dokonał w niej modnej obecnie, a rzadkiej podówczas parodii rozmaitych stylów i gatunków parodiując romans z czasów hiszpańskich, powieść podróżniczą i przygodową, kryminalną a nawet, może i przede wszystkim fantastykę naukową[6]. Książka pełna jest zabawnych sytuacji i opowiadanych żartów.
- Opis fabuły
Bohaterką jest piękna Isia, dziewczyna otwarta i skłonna do obnażania się, która spotyka naukowca szarlatana, wynalazcę aparatu do "ekstyrpacji" czyli bezbolesnego i całkowitego wydrążenia człowieka.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest? Uzupełnienia i sprostowania. Warszawa: 1939, s. 149. [dostęp 2021-08-03].
- ↑ Janusz Lech Jakubowski. wiw.pl. [dostęp 2012-09-07]. (pol.).
- ↑ Cmentarz Stare Powązki: WITOLD NAGODY-KOREWICKI, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2019-12-01].
- ↑ M.P. z 1955 r. nr 37, poz. 359 - Uchwała Rady Państwa z dnia 7 stycznia 1955 r. nr 0/31 - na wniosek Komitetu do Spraw Radiofonii „Polskie Radio”.
- ↑ Jej perypetie. Powieść trochę niesamowita, Iskry, 1958, s. 271.
- ↑ J. Siewierski, Nowe Książki, (1958) nr 21, s. 1303.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Andrzej Niewiadomski, Smuszkiewicz Antoni, Leksykon polskiej literatury fantastyczno-naukowej, Poznań 1990, s. 111–112.