French
DeutschBohdan Jarociński – Wikipedia, wolna encyklopedia
 komandor porucznik | |
| Data i miejsce urodzenia | 26 maja 1882 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 18 grudnia 1954 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | od 1914 |
| Siły zbrojne |
|
| Formacja | |
| Stanowiska | dowódca Flotylli Wiślanej, attaché wojskowy w Rydze |
| Główne wojny i bitwy | |
| Późniejsza praca | kancelaria adwokacka |
| Odznaczenia | |
    | |
Bohdan Jarociński (ur. 26 maja 1882 w Warszawie, zm. 18 grudnia 1954 tamże) – komandor porucznik Marynarki Wojennej, doktor prawa, w latach 1920–1921 dowódca Flotylli Wiślanej, attaché wojskowy w Rydze, uczestnik I wojny światowej i wojny polsko-bolszewickiej, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Ukończył studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Moskiewskiego, a następnie na tej uczelni obronił doktorat. Podczas I wojny światowej został zmobilizowany do Armii Imperium Rosyjskiego, w której dosłużył stopnia kapitana artylerii.
W 1919 roku przybył do Polski i otrzymał przydział do artylerii. Następnie przeniesiono go do Marynarki Wojennej, przemianowano na kapitana marynarki oraz wyznaczono zastępcą dowódcy Flotylli Pińskiej. W lipcu 1920 roku odpowiadał za ewakuację sił z Pińska do Modlina. 5 sierpnia 1920 roku został dowódcą Flotylli Wiślanej i dowodził tą jednostką wojskową w trakcie wojny polsko-bolszewickiej. Sprawował nadzór nad działaniami oddziału detaszowanego na Prypeci.
30 stycznia 1921 roku został zatwierdzony w stopniu podpułkownika marynarki z dniem 1 kwietnia 1920 w korpusie rzeczno-brzegowym. W następnym roku został zweryfikowany w stopniu komandora porucznika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 1. lokatą w korpusie rzeczno-brzegowym. Od czerwca 1921 roku pełnił służbę w Sekcji Morsko–Technicznej Wojskowego Komisariatu Rzeczypospolitej Polskiej w Gdańsku. W latach 1922–1927 zajmował stanowisko attaché wojskowego w Rydze (Łotwa, w 1923 jego pomocnikiem był por. Jan Władysław Lemański[1]). Z dniem 30 kwietnia 1927 roku przeszedł w stan spoczynku. W latach 30. XX wieku i w trakcie II wojny światowej prowadził kancelarię adwokacką w Warszawie.
Zmarł 18 grudnia 1954 roku w Warszawie i został pochowany na cmentarzu ewangelicko-augsburskim (rząd 51, miejsce 34)[2].
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 3613
- Krzyż Walecznych
- Złoty Krzyż Zasługi (29 kwietnia 1925)[3]
- Order Trzech Gwiazd (Łotwa)[4]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923, s. 1547.
- ↑ Cmentarz Ewangelicko-Augsburski: ANNA BOLIN, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2023-03-11].
- ↑ M.P. z 1925 r. nr 102, poz. 438 „za zasługi położone przy zawieraniu umów międzynarodowych”.
- ↑ Ar Triju zvaigžņu ordeni apbalvoto 1. saraksts [online], Valdības Vēstnesis, 17.11.1926, periodika.lv [zarchiwizowane z adresu 2016-04-06].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Praca zbiorowa pod redakcją dr. Jana Sawickiego. Kadry Morskie Rzeczypospolitej. Tom II. Polska Marynarka Wojenna. Część I. Korpus oficerów 1918–1947. Zespół autorski: Maria Babnis, Julian Czerwiński, Małgorzata Czerwińska, Alfons Jankowski, Jan Sawicki. Wyższa Szkoła Morska. Gdynia 1996. ISBN 83-86703-50-4.
