Blaszka miażdżycowa – Wikipedia, wolna encyklopedia

Blaszka miażdżycowa – zmiana występująca w ścianie tętnic (błona wewnętrzna) powstająca w przebiegu miażdżycy naczyń. Blaszka składa się głównie z osadu wapnia^[1], makrofagów oraz włóknika. Uwypukla się do światła naczynia i zmniejsza jego średnicę. Może to powodować niedokrwienie narządów zaopatrywanych przez daną tętnicę^[2].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ RicardoR. Villa-Bellosta RicardoR., AngelA. Millan AngelA., VíctorV. Sorribas VíctorV., Role of calcium-phosphate deposition in vascular smooth muscle cell calcification, „American Journal of Physiology. Cell Physiology”, 300 (1), 2011, C210–220, DOI: 10.1152/ajpcell.00229.2010, ISSN 1522-1563, PMID: 20881235 [dostęp 2018-03-13] .
↑ Powstawanie blaszki miażdżycowej.

[1] RicardoR. Villa-Bellosta RicardoR., AngelA. Millan AngelA., VíctorV. Sorribas VíctorV., Role of calcium-phosphate deposition in vascular smooth muscle cell calcification, „American Journal of Physiology. Cell Physiology”, 300 (1), 2011, C210–220, DOI: 10.1152/ajpcell.00229.2010, ISSN 1522-1563, PMID: 20881235 [dostęp 2018-03-13] .

[2] Powstawanie blaszki miażdżycowej.

[1]

[2]