Blackburn Rovers F.C. – Wikipedia, wolna encyklopedia

Blackburn Rovers

Pełna nazwa	Blackburn Rovers Football Club
Przydomek	Rovers (Wędrowcy) Blue & Whites (Niebiesko-Biali) The Mighty Blue & Whites (Potężni Niebiesko-Biali) The Riversiders (Nabrzeżni)[1]
Barwy	niebiesko-białe
Data założenia	1875
Liga	Championship
Państwo	Wielka Brytania
Kraj	Anglia
Adres	Blackburn, BB2 4JF
Stadion	Ewood Park, Blackburn
Właściciel	Venky’s London Limited
Prezes	Mike Cheston
Trener	John Eustace
Asystent trenera	Mark Venus
Stroje domowe Stroje wyjazdowe
Trzeci strój
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Blackburn Rovers Football Club – angielski klub piłkarski z siedzibą w Blackburn, jeden z założycieli (w 1888 r.) angielskiej ligi. Trzykrotny mistrz Anglii, jeden z siedmiu klubów (obok Arsenalu, Manchester United, Manchester City, Chelsea, Leicester City i Liverpoolu), który zdobył tytuł mistrzowski (w 1995) od czasu powstania Premier League. W 1992 roku klub uzyskał awans do nowo utworzonej ligi Premier League, rok po tym, jak został przejęty przez lokalnego przedsiębiorcę Jacka Walkera, który na stanowisko menedżera mianował Kenny’ego Dalglisha. W sezonie 1998/99 klub spadł z najwyższej klasy rozgrywkowej, jednak ponownie awansował dwa lata później, w sezonie 2000/2001. Klub czterokrotnie zakwalifikował się do Pucharu UEFA; raz jako zdobywca Pucharu Ligi, dwa razy jako szósty zespół w Premier League i raz poprzez rozgrywki Pucharu Intertoto.

W sezonie 2011/12 zespół zajął 19. miejsce w rozgrywkach Premiership i spadł do Championship.

Blackburn Rovers występuje na stadionie Ewood Park.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Klub został założony po spotkaniu w hotelu Leger w miejscowości Blackburn 5 listopada 1875 roku^[2]. Spotkanie zostało zorganizowane przez dwóch młodych mężczyzn, a mianowicie przez Johna Lewisa i Arthura Constantine’a. Celem zebrania było przedyskutowanie możliwości utworzenia klubu piłkarskiego do gry zgodnie z zasadami stowarzyszenia. Pierwszy mecz Blackburn Rovers odbył się w Church 18 grudnia 1875 roku, w którym padł remis 1:1^[2].

28 września 1878 roku Blackburn Rovers stał się jednym z 23 klubów tworzących Lancashire Football Association. 1 listopada 1879 roku klub po raz pierwszy zagrał w rozgrywkach o Puchar Anglii, pokonując Tyne A.F.C. 5:1. Zostali ostatecznie wyeliminowani w trzeciej rundzie po porażce 0:6 z Nottingham Forest^[2].

25 marca 1882 roku klub ponownie zagrał w finale Pucharu Anglii, jednak nie sprostał Old Etonians i przegrał 0:1^[2].

Po raz pierwszy w tych rozgrywkach Rovers triumfowali 29 marca 1884 roku, wygrywając 2:1 ze szkocką drużyną Queen’s Park^[3]. Te same zespoły ponownie rozegrały finał Pucharu Anglii w kolejnym sezonie, a Blackburn Rovers ponownie odniósł zwycięstwo, tym razem 2:0^[3]. Rovers powtórzyli ten sukces jeszcze raz w następnym sezonie, wygrywając 2:0 z West Bromwich Albion. Trzy zwycięstwa z rzędu w Pucharze Anglii, spowodowały, że klubowi przyznano specjalną srebrną tarczę^[3].

Blackburn Rovers był jednym z założycieli Football League w 1888 roku^[3]. Drużyna ponownie dotarła do finału Pucharu Anglii 29 marca 1890 roku. Klub zdobył puchar po raz czwarty, pokonując The Wednesday 6:1, a napastnik William Townley strzelił trzy gole i stał się pierwszym zawodnikiem, który zdobył hat tricka w finale tych rozgrywek^[2].

Blackburn Rovers borykało się z problemami w pierwszych latach XX wieku, ale wyniki zespołu zaczęły się stopniowo poprawiać. Na Ewood Park przeprowadzono gruntowne remonty. W ciągu pierwszych trzech dziesięcioleci XX wieku Blackburn Rovers wciąż uważano za najlepszą drużynę w lidze angielskiej. Zostali mistrzami Anglii w sezonach 1911/1912 i 1913/1914 oraz zdobyli Puchar Anglii w sezonie 1927/1928, po pokonaniu Huddersfield Town 3:1^[2]. W 1936 Blackburn spadł do Division Two, jednak po trzech latach powrócił do ekstraklasy^[2].

Po II wojnie światowej wznowiono rozgrywki w Anglii, a Blackburn spadł w roku 1948. Klub pozostał w drugiej lidze przez następne dziesięć lat. Po awansie w 1958 roku sezon skończyli w okolicach środka tabeli. W tych latach Rovers nie odnosiło już takich sukcesów, jednak w 1960 roku dotarli do finału Pucharu Anglii, gdzie przegrali 0:3 z Wolverhampton Wanderers^[2].

Fani drużyny mieli nadzieję na ponowny powrót do czołówki, kiedy podczas sezonu 1963/1964 po zwycięstwie nad West Hamem 8:2 w Boxing Day, znaleźli się na pozycji lidera tabeli. Przewaga punktowa okazała się krótkotrwała, a tytuł został zdobyty przez Liverpool. Blackburn ponownie został zdegradowany z Division One w 1966 roku, co zapoczątkowało 26-letni okres gry w niższych ligach^[2].

W latach 70. Blackburn Rovers rozgrywał mecze pomiędzy Division Two a Division Three^[2]. Po przejęciu klubu przez Jacka Walkera, Rovers skończył rozgrywki na 19. miejscu w drugiej lidze pod koniec sezonu 1990/1991, a nowy właściciel zatrudnił Kenny’ego Dalglisha na stanowisko menedżera w październiku 1991 roku^[2]. Klub zapewnił sobie awans do nowo utworzonej FA Premier League pod koniec sezonu 1991/1992, jako zwycięzcy play-offów, kończąc 26-letni okres grania poza ścisłą czołówką.

W 1992 roku Blackburn ustanowił rekord transferowy w wysokości 3,5 miliona funtów za 22-letniego napastnika Southampton Alana Shearera^[2]. Po zajęciu czwartego miejsca w sezonie 1992/1993 i zdobycia wicemistrzostwa Anglii w sezonie 1993/1994, w 1995 roku Rovers zdobyli mistrzostwo Anglii^[2].

Blackburn Rovers słabo rozpoczęło kolejne rozgrywki i przez większą część pierwszej połowy sezonu znajdowało się w dolnej części tabeli. Rovers walczyli w Lidze Mistrzów, gdzie zmagania grupowe zakończyli z dorobkiem zaledwie czterech punktów. Po zmianach personalnych i na stanowisku trenera słaby początek kampanii Premier League w sezonie 1996/1997, przyczynił się do dziesięciu porażek w pierwszych kolejkach sezonu. Klub pod wodzą Tonye’go Parkesa utrzymał się w lidze. Tego lata pracę menedżera objął Roy Hodgson. Tak jak w ostatnim czasie klub znowu nie najlepiej rozpoczął kampanię ligową, a Hodgson został zwolniony w grudniu po przegranej 0:2 z Southampton, kiedy Blackburn znalazło się w strefie spadkowej. Został zastąpiony przez Briana Kidda, który nie pomógł w uniknięciu spadku.

W październiku 1999 Kidd został zwolniony, a w marcu zastąpił go Graeme Souness. Blackburn powrócił do Premier League po udanym sezonie 2000/2001, zajmując drugie miejsce za Fulham.

W sezonie 2001/2002 do drużyny dołączył Andy Cole, który stał się najdroższym piłkarzem w historii drużny^[4]. Rovers zdobył pierwszy w historii Puchar Ligi, pokonując w finale Tottenham Hotspur 2:1^[5]. W następnym sezonie zajęli szóste miejsce premiowane udziałem w rozgrywkach o Pucharu UEFA. Souness odszedł z klubu przed rozpoczęciem nowego sezonu^[6], a jego miejsce zajął walijski trener Mark Hughes^[7]. Blackburn pod jego wodzą dotarło do półfinału Pucharu Anglii, przegrywając z Arsenalem, a w Premier League zajęli 15. miejsce. Poprowadził drużynę do szóstego miejsca w następnym sezonie i trzeciego awansu do europejskich pucharów w ciągu pięciu lat.

Rovers dotarł do półfinału Pucharu Anglii 2006/2007, ale przegrali z Chelsea w dogrywce i zakończyli ligę na dziesiątym miejscu, kwalifikując się do Pucharu Intertoto. W maju 2008 roku Mark Hughes odszedł z Blackburn do Manchesteru City. Został zastąpiony przez Paula Ince’a, który po słabym początku został zwolniony w grudniu. Sam Allardyce został wyznaczony jako jego następca, a w latach 2009/2010 poprowadził drużynę do dziesiątego miejsca w lidze i półfinału Pucharu Ligi Angielskiej.

Ostatnie lata[edytuj | edytuj kod]

W listopadzie 2010 roku klub został przejęty przez indyjską firma V H Group, pod nazwą Venky’s London Limited za 23 miliony funtów^[8]. Nowi właściciele natychmiast zwolnili Sama Allardyce’a i zastąpili go Steve’em Keanem, który prowadził drużynę do stycznia 2011 roku^[9]. Otrzymał on pełnoetatowy kontrakt do czerwca 2013 roku.

W grudniu 2011 roku Blackburn Rovers zanotował roczną stratę podatkową w wysokości 18,6 miliona funtów. Mimo to właściciele zapewnili ciągłość finansowania klubu, nawet jeśli spadli by z Premier League^[10]. W maju 2012 roku klub został zdegradowany do Championship^[11] po porażce z Wigan Athletic, kończąc jedenastoletni pobyt w najwyższej klasie rozgrywkowej^[2].

Na początku sezonu 2012/2013 Steve Kean, menedżer odpowiedzialny za poprzedni spadek, otrzymał od właścicieli szansę na awans i utrzymanie swojej pozycji. 29 września zrezygnował z pełnienia tej funkcji^[12].

7 maja 2017 roku, pięć lat po opuszczeniu Premier League, klub spadł z Championship do League One^[2]. 24 kwietnia 2018 r. awansowali z powrotem do drugiego poziomu dzięki wygranej 1: 0 w Doncaster Rovers^[13].

Trenerzy[edytuj | edytuj kod]

 Z tym tematem związana jest kategoria: Trenerzy piłkarzy Blackburn Rovers F.C..

Zawodnicy[edytuj | edytuj kod]

 Z tym tematem związana jest kategoria: Piłkarze Blackburn Rovers F.C..

Osiągnięcia[edytuj | edytuj kod]

• Mistrzostwo Anglii: 1912, 1914, 1995
• Puchar Anglii: 1884, 1885, 1886, 1890, 1891, 1928
• Puchar Ligi Angielskiej: 2002
• Puchar Intertoto: 2007
• Tarcza Wspólnoty: 1912

Obecny skład[edytuj | edytuj kod]

Stan na 6 sierpnia 2018^[14]

Nr	Poz.	Piłkarz
1	1 bramkarzBR	David Raya
2	2 obrońcaOB	Ryan Nyambe
3	2 obrońcaOB	Derrick Williams
6	3 pomocnikPO	Richard Smallwood
7	4 napastnikNA	Adam Armstrong (wypożyczony z Newcastle United)
8	3 pomocnikPO	Joe Rothwell
9	4 napastnikNA	Dominic Samuel
10	4 napastnikNA	Danny Graham
11	3 pomocnikPO	Peter Whittingham
13	1 bramkarzBR	Jayson Leutwiler
14	2 obrońcaOB	Charlie Mulgrew (kapitan)
16	3 pomocnikPO	Paul Caddis
17	2 obrońcaOB	Amari’i Bell
18	3 pomocnikPO	Jacob Davenport

Nr	Poz.	Piłkarz
22	3 pomocnikPO	Ben Gladwin
23	3 pomocnikPO	Bradley Dack
25	2 obrońcaOB	Paul Downing
26	3 pomocnikPO	Darragh Lenihan
27	2 obrońcaOB	Lewis Travis
28	3 pomocnikPO	Willem Tomlinson
29	3 pomocnikPO	Corry Evans
30	2 obrońcaOB	Sam Hart
31	3 pomocnikPO	Elliott Bennett
32	3 pomocnikPO	Craig Conway
33	1 bramkarzBR	Andrew Fisher
37	4 napastnikNA	Joe Nuttall
44	3 pomocnikPO	Kasey Palmer (wypożyczony z Chelsea)

Europejskie puchary[edytuj | edytuj kod]

Sezon	Rozgrywki	Runda	Przeciwnik	Dom	Wyjazd	Ogólnie
1994/95	Puchar UEFA	1R	Trelleborgs FF	0–1	2–2	2–3
1995/96	Liga Mistrzów	Grupa B	Spartak Moskwa	0–1	0–3	4. miejsce
			Rosenborg BK	4–1	1–2
			Legia Warszawa	0–0	0–1
1998/99	Puchar UEFA	1R	Olympique Lyon	0–1	2–2	2–3
2002/03	Puchar UEFA	1R	CSKA Sofia	1–1	3–3	4–4, w.
		2R	Celtic F.C.	0–2	0–1	0–3
2003/04	Puchar UEFA	1R	Gençlerbirliği SK	1–1	1–3	2–4
2006/07	Puchar UEFA	1R	Red Bull Salzburg	2–0	2–2	4–2
		Grupa E	Wisła Kraków		2–1	1. miejsce
			FC Basel	3–0
			Feyenoord		0–0
			AS Nancy	1–0
		1/16	Bayer 04 Leverkusen	2–3	0–0	2–3
2007	Puchar Intertoto	3R	FK Vėtra	4–0	2–0	6–0
2007/08	Puchar UEFA	2Q	Myllykosken Pallo-47	2–0	1–0	3–0
		1R	AE Larisa	2–1	0–2	2–3

Gracz roku w klubie[edytuj | edytuj kod]

Rok Zwycięzca 1980–81 Mick Speight 1981–82 Mick Rathbone 1982–83 Derek Fazackerley 1983–84 Simon Garner 1984–85 Terry Gennoe 1985–86 Simon Barker 1986–87 David Mail 1987–88 Colin Hendry 1988–89 Howard Gayle 1989–90 Scott Sellars

Rok Zwcyięzca 1990–91 Kevin Moran 1991–92 David Speedie 1992–93 ??? 1993–94 David Batty 1994–95 Alan Shearer 1995–96 Alan Shearer 1996–97 Colin Hendry 1997–98 Chris Sutton 1998–99 John Filan 1999–2000 Lee Carsley

Rok Zwycięzca 2000–01 Matt Jansen 2001–02 Damien Duff 2002–03 Brad Friedel 2003–04 Andy Todd 2004–05 Andy Todd 2005–06 Craig Bellamy 2006–07 David Bentley 2007–08 Roque Santa Cruz 2008–09 Stephen Warnock 2009–10 Steven N’Zonzi

Year Winner 2010–11 Paul Robinson 2011–12 Yakubu Aiyegbeni 2012–13 Jordan Rhodes 2013–14 Tom Cairney 2014–15 Marcus Olsson 2015–16 Grant Hanley 2016–17 Derrick Williams

Stadion[edytuj | edytuj kod]

 Osobny artykuł: Ewood Park.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

• Oficjalna strona klubu
• Statystyki Blackburn Rovers F.C. w europejskich rozgrywkach pucharowych