Bitwa pod Ligny – Wikipedia, wolna encyklopedia

Bitwa pod Ligny

100 dni Napoleona
Bitwa pod Ligny na obrazie Theodore Yunga
Czas	16 czerwca 1815
Miejsce	Ligny
Terytorium	Królestwo Niderlandów (dzisiejsza Belgia)
Wynik	zwycięstwo wojsk francuskich
Strony konfliktu
Cesarstwo Francuskie Prusy
Dowódcy
Napoleon Bonaparte, Emmanuel de Grouchy Gebhard von Blücher
Siły
68 tys. żołnierzy 84 tys. żołnierzy
Straty
6950 – 8,5 tys. zabitych i rannych 12 tys. – 20 tys. zabitych i rannych; 27 armat; 8 tys. – 10 tys. dezerterów[1]
Położenie na mapie Belgii miejsce bitwy
50°30′44″N 4°34′30″E/50,512222 4,575000

Bitwa pod Ligny – starcie zbrojne, które miało miejsce 16 czerwca 1815 pod Ligny w dzisiejszej Belgii w trakcie 100 dni Napoleona. Bitwa zakończyła się zwycięstwem wojsk francuskich dowodzonych przez Napoleona Bonaparte nad armią pruską, którą dowodził Gebhard Leberecht von Blücher.

Tło i przebieg bitwy[edytuj | edytuj kod]

Po swym powrocie z Elby i ponownym przechwyceniu władzy Napoleon musiał stawić czoła koalicyjnym siłom Prus, Wielkiej Brytanii i Niderlandów. Chcąc wyeliminować każdego z wrogów osobno, postanowił w pierwszej kolejności wyeliminować siły pruskie pod dowództwem feldmarszałka Blüchera, które znajdowały się w awangardzie wojsk koalicyjnych. W celu zapobieżenia wsparcia Prusaków przez siły angielskie Napoleon odkomenderował marszałka Neya do Quatre Bras w celu zatrzymania sił brytyjskich. Sam natomiast udał się pod Ligny, by rozprawić się z Prusakami. Uderzenie francuskie nastąpiło 16 czerwca w godzinach popołudniowych. W trakcie ataku doszło do nieporozumienia, które zaważyło na losie Napoleona i całej kampanii stu dni. Generał d’Erlon, który otrzymał rozkaz przeprowadzenia uderzenia oskrzydlającego, nie był pewien, czy polecenie to dotyczyło bitwy pod Ligny, czy też starcia z Anglikami pod Quatre Bras. Wynikły z powodu tej zwłoki zamęt przeważył szalę zwycięstwa na stronę Prusaków. Napoleon zdołał opanować sytuację, jednakże w momencie, gdy szyki pruskie zaczęły się cofać, a Francuzi zamierzali przeprowadzić ostateczne uderzenie na przeciwnika Gwardią, oddziały d’Erlona wkroczyły na pole bitwy, co skonfundowało Napoleona, który wziął je za pruskie posiłki. Spowodowane tym rozprzężenie w szykach francuskich, a także kolejne wycofanie sił d’Erlona wezwanych przez Neya, pozwoliło Prusakom na odwrót w kierunku Wavre, co umożliwiło im utrzymanie kontaktu z siłami angielskimi i walnie przyczyniło się do francuskiej porażki w bitwie pod Waterloo. Głównodowodzący wojskami pruskimi feldmarszałek Blücher omal nie dostał się do niewoli, gdy ubito pod nim konia w końcowym stadium bitwy, lecz żołnierze francuscy nie poznali go, a adiutanci wyprowadzili go na tyły wojsk.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• J. Sutherland, Bitwy epoki napoleońskiej, Warszawa 2005, Oficyna Wyd. Alma-Press, ISBN 83-7020-333-7
• RobertR. Bielecki RobertR., Encyklopedia wojen napoleońskich, Warszawa: Wyd. TRIO, 2001, ISBN 83-85660-75-5, OCLC 751211726 .brak strony (książka)