Bitwa pod Gransee – Wikipedia, wolna encyklopedia

Bitwa pod Gransee

Walki wewnętrzne w Niemczech
Waldemar Wielki
Czas	1316
Miejsce	Gransee
Terytorium	Niemcy
Wynik	Zwycięstwo sił meklembursko-duńskich
Strony konfliktu
Meklemburgia, Dania Marchia Brandenburska
Dowódcy
Henryk II Lew Waldemar Wielki
Siły
nieznane nieznane
Straty
nieznane nieznane
brak współrzędnych

Bitwa pod Gransee (zwana także bitwą pod Schulzendorf) miała miejsce w sierpniu 1316 r. w trakcie walk pomiędzy księstwami niemieckimi na północy kraju (tzw. północnoniemiecka wojna margrabiów – niem: Norddeutscher Markgrafenkrieg).

W bitwie zmierzyły się połączone wojska Księstwa Meklemburgii i Królestwa Danii z siłami Marchii Brandeburskiej. Bitwa pod Gransee była decydującą batalią w trakcie wojny a jej wynik doprowadził do zawarcia pokoju w Templinie w dniu 28 listopada 1317 r.

Bezpośrednią przyczyną konfliktu stał się spór dynastyczny o władzę w Stargardzie po śmierci córki margrabiego Albrechta III Beatrix w roku 1314.

W roku 1316 po atakach margrabiego brandenburskiego Waldemara Wielkiego, władcy meklemburscy rozpoczęli cykliczne wypady zbrojne do Marchii Brandenburskiej. Po jednej z kolejnych wypraw meklembursko-duńskich dowodzonej przez księcia Henryka II, która dotarła w rejon Gransee, margrabia brandenburski zebrał swoje siły w Gransee, przygotowując się do bitwy.

Wojska brandenburskie składały się z ciężkozbrojnego rycerstwa, wyraźnie przeważając liczebnie nad siłami meklembursko-duńskimi, złożonymi w większości z wojsk piechoty. Zamierzając zniwelować przewagę liczebną Brandenburczyków, Henryk II zdecydował się na przeprowadzenie ataku z zaskoczenia. Rycerze brandenburscy zostali całkowicie zaskoczeni i pokonani. W początkowej fazie bitwy ranny został Henryk, kontynuował jednak walkę. Do niewoli dostało się siedmiu hrabiów brandenburskich m.in. Albrecht V von Wernigerode i hrabia von Mansfeld. Margrabiemu Waldemarowi udało się umknąć z pola bitwy z resztą swoich oddziałów.

Po stronie meklembursko-duńskiej do niewoli dostał się Jan II von Holstein-Kiel, krewny duńskiego króla Krzysztofa II. Po bitwie zwycięskie wojska sprzymierzonych kontynuowały marsz w głąb terytorium Meklemburgii docierając do Buchholz.

Wynik bitwy doprowadził jeszcze w tym samym roku do rozmów pokojowych, które zakończyły się pokojem w Templinie w roku 1317, przypieczętowującym porażkę Waldemara w walce przeciwko koalicji księstw północnoniemieckich i Danii. Stargard dostał się pod władanie meklemburskie. Po śmierci Waldemara, na przełomie lat 1319/1320 zakończyło się panowanie dynastii askańskiej w Brandenburgii.

Literatura:

• Georg Christian Friedrich Lisch: Die Schlacht bei Gransee im Jahre 1316. In: Jahrbücher des Vereins für Mecklenburgische Geschichte und Altertumskunde, Bd. 11 (1846). S. 212 ff. (