Biegun zimna – Wikipedia, wolna encyklopedia

Biegun zimnapunkt na półkuli północnej lub południowej, gdzie odnotowano najniższą na danej półkuli minimalną temperaturę powietrza.

Średnie temperatury powietrza przy powierzchni Antarktydy zimą i latem w latach 1979–2001

Półkula południowa[edytuj | edytuj kod]

Na półkuli południowej biegun zimna znajduje się na stacji polarnej Sojuz (dawniej Wostok), gdzie 21 lipca 1983 odnotowano temperaturę –89,6 °C[1]. 10 sierpnia 2010 zaobserwowano na Antarktydzie temperaturę –93,2 °C. Dane o tak niskiej temperaturze pochodzą z satelitów Aqua i Landsat 8. Zarejestrowane zostały w punkcie odległym o kilkaset kilometrów od Wostoka, wzdłuż linii między szczytami Dome Argus (Dome A) i Dome Fuji (Dome F). Nowy rekord temperaturowy nie jest uznawany przez Światową Organizację Meteorologiczną, gdyż zarejestrowany został przez urządzenia krążące w kosmosie, a nie przez termometr przygruntowy[2].

Średnia temperatura i opady dla Wostok
Miesiąc Sty Lut Mar Kwi Maj Cze Lip Sie Wrz Paź Lis Gru Roczna

Średnie dobowe temperatury [°C] -32 -44 -57 -64 -65 -65 -66 -67 -66 -57 -42 -31 −55

Opady [mm] 1 0.7 2 2.4 2.8 2.5 2.2 2.3 2.4 1.9 1.1 0.7 22
Średnie usłonecznienie [h] 696 566 347 76 0 0 0 0 203 480 682 708 3761
Źródło: http://www.pogodaiklimat.ru/climate2/89606.htm
Średnie temperatury powietrza w styczniu przy powierzchni wokół bieguna północnego w latach 1968–1996

Półkula północna[edytuj | edytuj kod]

Na półkuli północnej biegun zimna znajduje się na Syberii w okolicach wiosek Tomtor, gdzie najniższą temperaturę –72,2 °C odnotowano 14 stycznia 2004, oraz Ojmiakon, gdzie 26 stycznia 1926 odnotowano temperaturę –71,2 °C.

Polski biegun zimna[edytuj | edytuj kod]

Potocznie mówi się także o biegunie zimna w skali jednego kraju. W Polsce za biegun zimna uważane były okolice Suwałk i Olecka, gdzie średnie temperatury w zimie były najniższe. Obecnie jednak najniższe średnie temperatury w zimie oraz roczne notowane są na powstałej w roku 1995 stacji meteorologicznej Nadleśnictwa Świeradów na Hali Izerskiej.

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Rekordy klimatyczne świata. klimat.geo.uj.edu.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-02-01)]., Zakład Klimatologii IGiGP UJ, Kraków.
  2. M.technik, czerwiec 2018, s. 39–40.