Biblistyka – Wikipedia, wolna encyklopedia

Biblistyka – grupa dyscyplin naukowych zajmujących się badaniem Biblii[1]. W ich skład wchodzi: introdukcja biblijna, egzegeza biblijna (Starego i Nowego Testamentu) oraz teologia biblijna.

Introdukcja biblijna dzieli się na trzy części:

  1. noematyka – nauka o sensie Pisma Świętego
  2. hermeneutyka biblijna – nauka, której celem jest ustalenie zasad badania Pisma Świętego niezbędnych do poprawnego interpretowania jego tekstu (zasady interpretacji Biblii).
  3. proforystyka biblijna – nauka o sposobach głoszenia Słowa Bożego zawartego w Biblii

Egzegeza biblijna jest to nauka mająca na celu zrozumienie przesłania tekstu biblijnego. Jest to sztuka poprawnej, czyli zgodnej z intencją autora tekstu biblijnego, interpretacji danego fragmentu Biblii, interpretacji otrzymywanej w oparciu o studium biblijne danego fragmentu tekstu.

Teologia biblijna jest to ogół wiedzy zgromadzonej w oparciu o badanie egzegetyczne Pisma Świętego. Wiedza ta sprowadza się w swych kluczowych punktach do wiedzy o Bogu, o człowieku, o relacji Boga i człowieka, o Jezusie Chrystusie, jako bogu-człowieku – pośredniku w tej relacji, o odkupieńczej śmierci Jezusa Chrystusa za grzechy ludzi, o Jego zmartwychwstaniu, o Jego powtórnym przyjściu na końcu świata i o ostatecznym sądzie Bożym – wiecznym zbawieniu dla wierzących w Jezusa Chrystusa oraz wiecznym potępieniu niewierzących w Chrystusa.

Do nauk pomocniczych biblistyki zalicza się takie dziedziny jak: historia starożytna, historia religii, archeologia biblijna, filologia hebrajska, aramejska i grecka.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. biblistyka, [w:] Encyklopedia PWN [dostęp 2022-11-28].