French
DeutschBiała Waka – Wikipedia, wolna encyklopedia
 | |||
| |||
| Państwo | |||
|---|---|---|---|
| Okręg | |||
| Burmistrz | Henryk Baranowicz | ||
| Powierzchnia | 3,64 km² | ||
| Populacja (2005) • liczba ludności |
| ||
| Nr kierunkowy | 380 | ||
| Kod pocztowy | LT-17035 | ||
Położenie na mapie rejonu solecznickiego  | |||
Położenie na mapie Litwy  | |||
 54°27′30″N 25°07′20″E/54,458333 25,122222 | |||
Biała Waka (lit. Baltoji Vokė) – miasto na Litwie, położone nad rzeką Waką, po południowej stronie Gór Ponarskich, 30 km od Solecznik i 11 km od Wilna. Administracyjnie należy do rejonu solecznickiego w okręgu wileńskim, siedziba gminy Biała Waka.
W czasie II wojny światowej, podczas okupacji hitlerowskiej, znajdował się tutaj obóz pracy, gdzie wydobywano torf. Przywożono tu Żydów z wileńskiego getta[1].
Biała Waka, nazywana początkowo Nowe Żegaryno (Naujoji Žagarinė), powstała w 1950 roku, koło wsi Żegaryno, kiedy w okolicy podjęto eksploatację olbrzymich złóż torfu, obecnie jego wydobycie znacznie zmalało.
W Białej Wace, większość narodowościową (62%) stanowią Polacy, 19% białowaczan zadeklarowało przynależność do narodowości litewskiej, 12% rosyjskiej, 3% białoruskiej.
Powierzchnia miasta to 3,64 km².
W mieście działają dwie szkoły średnie (polska im. Elizy Orzeszkowej i litewska Šilo), dom kultury, muzeum. Muzeum ma w swoich zbiorach ponad 1000 eksponatów z XIX i XX wieku.
Na północ od miasteczka leży płytkie jezioro Popis o powierzchni 210 ha. Występuje tu aż 274 gatunków roślin, kilka gatunków wpisanych jest do litewskiej Czerwonej Księgi (m.in. grzybień biały i kłosówka miękka). Na Jeziorze Popis i stawach białowackich występuje ponad 200 gatunków ptaków, w tym 17 gatunków ptaków drapieżnych.
Jezioro Popis połączone jest kanałem z Mereczanką.
Związani z miastem[edytuj | edytuj kod]
- Anicet Brodawski - wieloletni dyrektor Wileńskiego Agrozootechnikum (obecnie Wileńska Wyższa Szkoła Rolnicza w Białej Wace).
- Aleksander Rymaszewski – zmarły w 1934 w wieku 115 w Białej Wace najstarszy wówczas mieszkaniec Wileńszczyzny, przez wiele lat pracował jako lokaj u książąt Radziwiłłów[2][3][4]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Muzeum Historii Żydów Polskich
- ↑ Drobne wiadomości. Zgon 115-letniego starca. „Gazeta Kościerska”. Nr 105, s. 3, 4 września 1934.
- ↑ Z całej polski. Zmarł najstarszy człowiek na Wileńszczyźnie. „Siewca Prawdy”. Nr 37, s. 14, 9 września 1934.
- ↑ Iskierki. Sprawy polskie. „Rycerz Niepokalanej”. Nr 11, s. 344, 1934.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Mieczysław Machulak, W stronę Solecznik, wyd. Apla, Krosno 2005 r.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Baltoji Vokė na stronie rejonu solecznickiego
