Bartolomeo Pacca (1756–1844) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Sukcesja apostolska
Data konsekracji	17 kwietnia 1786
Konsekrator	Giovanni Carlo Boschi
Współkonsekratorzy	Rudolf Joseph von Edling; Ottavio Boni
Konsekrowani biskupi
Luis Rodrigues Vilares	31 grudnia 1797
Cypriano de São José	31 grudnia 1797
Giovanni Francesco Guerrieri	20 marca 1808
Giovanni Sergio	27 grudnia 1814
Giuseppe Prin	5 października 1817
Francesco Serra-Cassano	23 marca 1818
Salvator Ferro de Berardis	23 marca 1818
Alessandro d’Angennes	23 marca 1818
Pier Camillo de Carolis	23 marca 1818
Michele Spinelli	12 kwietnia 1818
Eustachio Dentice	12 kwietnia 1818
Andrea Portanova	12 kwietnia 1818
Bartolomeo Varrone	12 kwietnia 1818
Agostino Tommasi	12 kwietnia 1818
Nicola Coppola	31 maja 1818
Domenico Antonio Cimaglia	31 maja 1818
Michele Basilio Clari	31 maja 1818
Adeodato Gomez Cardosa	28 czerwca 1818
Giuseppe d’Amante	28 czerwca 1818
Camillo Alleva	28 czerwca 1818
Andrea Lucibello	12 kwietnia 1819
Pietro-Paolo Presicce	12 kwietnia 1819
Arcangelo Gabriele Cela	19 grudnia 1819
Giuseppe Maria Tedeschi	19 grudnia 1819
Gabriele Papa	19 grudnia 1819
Francesco Colangelo	29 czerwca 1821
Angelo Maria Ficcarelli	21 kwietnia 1822
Carlo-Maria Cernelli	21 kwietnia 1822
Giuseppe-Maria Amorelli	16 marca 1823
Giovanni Battista Bussi	23 maja 1824
Desiderio Mennone	26 maja 1824
Bernardo Rossi	9 lipca 1826
Vincenzo Annovazzi	9 lipca 1826
Giovanni Antonio Benvenuti	25 stycznia 1829
Leone Ciampa	26 maja 1829
Vincenzo Rocca	26 maja 1829
Carlo Maria Pedicini	15 sierpnia 1830
Grzegorz XVI	6 lutego 1831
Vincento Garofali	1 kwietnia 1832
Giuseppe Maria Velzi	15 lipca 1832
Gabriel della Genga Sermattei	15 września 1833
Giuseppe Maria Vespignani	12 października 1834
Lodovico Micara	15 października 1837
Antonio de Franci	15 października 1837

Bartolomeo Pacca
	Kardynał biskup
Kraj działania	Włochy
Data i miejsce urodzenia	25 grudnia 1756 ; Benewent
Data i miejsce śmierci	19 kwietnia 1844 ; Rzym
Miejsce pochówku	?↗
	Prosekretarz stanu Stolicy Apostolskiej
Okres sprawowania	czerwiec 1808 – maj 1814
	Dziekan Kolegium Kardynalskiego
Okres sprawowania	5 lipca 1830–19 kwietnia 1844
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Prezbiterat	14 sierpnia 1785
Nominacja biskupia	26 września 1785
Sakra biskupia	17 kwietnia 1786
Kreacja kardynalska	23 lutego 1801; Pius VII
Kościół tytularny	S. Silvestro in Capite; S. Lorenzo in Lucina; biskup Ostii
	Multimedia w Wikimedia Commons

Bartolomeo Pacca (ur. 25 grudnia 1756 w Benewencie, zm. 19 kwietnia 1844) – włoski kardynał.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Uzyskał doktorat utroque iure na uniwersytecie La Sapienza w Rzymie w 1775 roku. Tytularny arcybiskup Damietty od 1785. Nuncjusz apostolski w Kolonii 1786-94 i Portugalii 1794-1801. W Kolonii sprzeciwiał się przyznaniu wolności kultu protestantom, popadł też w konflikt z arcybiskupami-elektorami Kolonii i Trewiru.

W 1801 został mianowany kardynałem przez Piusa VII. Prosekretarz stanu w latach 1808-14, od sierpnia 1809 r. do stycznia 1813 r. był więziony z rozkazu Napoleona w piemonckiej twierdzy Fenestrelle. Po uwolnieniu powrócił do Rzymu i stanął tam na czele Junty Państwowej, która rządziła miastem do czasu powrotu papieża z Fontainebleau w kwietniu 1814 r. Początkowo reprezentował Stolicę Apostolską na kongresie wiedeńskim, szybko jednak zastąpił go sekretarz stanu Ercole Consalvi. Prefekt Kongregacji Kościelnych Immunitetów od 1809-20, kamerling Świętego Kościoła Rzymskiego 1814-24 i prefekt Kongregacji ds. Biskupów i Zakonów 1818-28. Protoprezbiter Kolegium Kardynałów od października do grudnia 1818. W grudniu 1818 uzyskał promocję do diecezji suburbikarnej Frascati. Biskup Porto i subdziekan Kolegium Kardynałów 1821-30. Zarządzał Rzymem podczas konklawe 1823. Prodatariusz jego Świątobliwości od 1824. Był legatem w Velletri za pontyfikatu Leona XII, działał przeciw karbonariuszom. W 1830 papież Pius VIII mianował go biskupem Ostii, dziekanem Świętego Kolegium, sekretarzem Świętego Oficjum i archiprezbiterem bazyliki laterańskiej.

W dniu 7 kwietnia 1820 r. papież Pius VII zatwierdził edykt kardynała Bartholomeo Pacca zwany w historiografii lex Pacca, który w oparciu o edykt z 1 października 1802 r. (lex Doria Pamfili – od nazwiska kard. Giuseppe Maria Doria Pamphili) określił zasady ochrony zabytków i dzieł sztuki, tworząc Urząd Kamerlinga (czyli Stałą Radę Kamery Apostolskiej) jako najwyższego zwierzchnika nad zabytkami [źródło: Dariusz Matelski, Znaczenie prawodawstwa Państwa Kościelnego dla ochrony zabytków w XIX i XX wieku, [w:] Prawna ochrona zabytków. Red. Teresa Gardocka i Jacek Sobczak, Wyd. Adam Marszałek w Toruniu i Szkoła Wyższa Psychologii Społecznej w Warszawie, Toruń 2010, s. 304-338].

Na konklawe w 1829 i 1830-31 wysuwano jego kandydaturę do tronu papieskiego, jednak wskutek sprzeciwu Francji nie został wybrany.

Był protektorem pisarzy i artystów oraz autorem pamiętników z okresu jak był nuncjuszem w Kolonii i Lizbonie. Zmarł w Rzymie.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

[1] w latach 1944–1958 nie było osoby na stanowisku sekretarza stanu, jego obowiązki pełnił osobiście papież Pius XII

[A]

Lata 1130–1378	Wilhelm (1130–1137) Corrado Demetri (1137–1138) Gilles (1138–1139) Corrado Demetri (1139–1153) Imar (1153–1159) Gregorio Centu (1159–1162) Ubaldo de Lucca (1162–1181) Konrad von Wittelsbach (1181–1200) Ottaviano di Paoli (1200–1206) Pietro Gallocia (1206–1211) Giovanni di San Paolo (1211–1214) Niccolò de Romanis (1214–1218) Guido Papareschi (1218–1221) Ugolino Conti di Segni (1221–1227) Pelagio Galvani (1227–1230) Jean d’Abbeville (1230–1237) Jacques de Vitry (1237–1240) Romano Bonaventura (1240–1243) Rinaldo Conti di Jenne (1243–1254) Odon de Châteauroux (1254–1273) Jan z Toledo (1273–1275) Pedro Julião Reboli (1275–1276) Bertrand de Saint-Martin (1276–1278) Ordoño Alvares (1278–1285) Bentivenga da Bentivengi (1285–1289) Latino Malabranca Orsini (1289–1294) Gerardo Bianchi (1294–1302) Giovanni Boccamazza (1302–1309) Leonardo Patrasso (1309–1311) Giovanni Minio da Morrovalle (1311–1313) Niccolò Alberti (1313–1321) Berenger Fredol (1321–1323) Berenguer Fredol (1323) Guillaume Godin (1323–1336) Pierre Desprès (1336–1361) Élie Talleyrand de Périgord (1361–1364) Guy de Boulogne (1364–1373) Angelic de Grimoard (1373–1378)
Obediencja „rzymska”	Pietro Corsini (1378–1381) Philippe d’Alençon (1381–1397) Pileo di Prata (1397–1400) Angelo Acciaioli (1404–1408) Enrico Minutoli (1408) Antonio Correr (1408–1415)
Obediencja „awiniońska”	Angelic de Grimoard (1373–1388) Pietro Corsini (1388–1405) Gui de Malsec (1405–1408) Jean Flandrin (1408–1415)
Obediencja „pizańska”	Gui de Malsec (1409–1412) Jean de Brogny (1412–1415)
Lata 1415–1503	Angelo Correr (1415–1417) Jean de Brogny (1417–1419) Baldassare Cossa (1419) Jean de Brogny (1419–1426) Angelo d’Anna de Sommariva (1426–1428) Giordano Orsini (1428–1438) Antonio Correr (1438–1445) Pierre de Foix (1445–1449) Amadeusz Sabaudzki (1449–1451) Pierre de Foix (1451–1464) Bessarion (1464–1472) Guillaume d’Estouteville (1472–1483) Rodrigo Borgia (1483–1492) Oliviero Carafa (od 1492)
Lata od 1503	Oliviero Carafa (do 1511) Raffaele Sansoni Riario (1511–1521) Bernardino Lopez de Carvajal (1521–1523) Francesco Soderini (1523–1524) Niccolò Fieschi (1524) Alessandro Farnese (1524–1534) Giovanni Piccolomini (1535–1537) Giovanni Domenico de Cupis (1537–1553) Gian Pietro Carafa (1553–1555) Jean du Bellay (1555–1560) François de Tournon (1560–1562) Rodolfo Pio di Carpi (1562–1564) Francesco Pisani (1564–1570) Giovanni Girolamo Morone (1570–1580) Alessandro Farnese (1580–1589) Giovanni Antonio Serbelloni (1589–1591) Alfonso Gesualdo (1591–1603) Tolomeo Gallio (1603–1607) Domenico Pinelli (1607–1611) François de Joyeuse (1611–1615) Antonio Maria Galli (1615–1620) Antonio Maria Sauli (1620–1623) Francesco Maria Bourbon del Monte (1623–1626) Ottavio Bandini (1626–1629) Giovanni Battista Deti (1629–1630) Domenico Ginnasi (1630–1639) Carlo Emmanuele Pio (1639–1641) Marcello Lante della Rovere (1641–1652) Giulio Roma (1652) Carlo de’ Medici (1652–1666) Francesco Barberini (1666–1679) Cesare Facchinetti (1680–1683) Niccolò Albergati-Ludovisi (1683–1687) Alderano Cibo (1687–1700) Emmanuel–Theodose de la Tour d'Auvergne de Bouillon (1700–1715) Nicolò Acciaioli (1715–1719) Fulvio Astalli (1719–1721) Sebastiano Antonio Tanara (1721–1724) Francesco del Giudice (1724–1725) Fabrizio Paolucci (1725–1726) Francesco Pignatelli (1726–1734) Francesco Barberini (1734–1738) Pietro Ottoboni (1738–1740) Tommaso Ruffo (1740–1753) Pietro Luigi Carafa (1753–1755) Raniero d’Elci (1756–1761) Giuseppe Spinelli (1761–1763) Carlo Alberto Guidoboni Cavalchini (1763–1774) Giovanni Francesco Albani (1774–1803) Henry Benedict Stuart (1803–1807) Leonardo Antonelli (1807–1811) Alessandro Mattei (1814–1820) Giulio Maria della Somaglia (1820–1830) Bartolomeo Pacca (1830–1844) Lodovico Micara (1844–1847) Vincenzo Macchi (1847–1860) Mario Mattei (1860–1870) Costantino Patrizi Naro (1870–1876) Luigi Amat di San Filippo e Sorso (1877–1878) Camillo di Pietro (1878–1884) Carlo Sacconi (1884–1889) Raffaele Monaco La Valletta (1889–1896) Luigi Oreglia di Santo Stefano (1896–1913) Serafino Vannutelli (1914–1915) Vincenzo Vannutelli (1915–1930) Gennaro Granito Pignatelli di Belmonte (1930–1948) Francesco Marchetti Selvaggiani (1948–1951) Eugène Tisserant (1951–1972) Amleto Giovanni Cicognani (1972–1973) Luigi Traglia (1974–1977) Carlo Confalonieri (1977–1986) Agnelo Rossi (1986–1993) Bernardin Gantin (1993–2002) Joseph Ratzinger (2002–2005) Angelo Sodano (2005–2019) Giovanni Battista Re (od 2020)

Sekretarze stanu Stolicy Apostolskiej (1551–1644)	Girolamo Dandini (1551–1555) Carlo Borromeo (1560–1565) Tolomeo Gallio (1565–1566) Girolamo Rusticucci (1566–1572) Tolomeo Gallio (1572–1585) Decio Azzolini (1585–1587) Antonio Maria Graziani (1587–1590) Giovanni Andrea Caligari (1590–1591) Pierbenedetto Peretti (1592–1593) Pietro Aldobrandini i Cinzio Passeri Aldobrandini (1593–1605) Roberto Ubaldini (1605) Erminio Valenti (1605) Lanfranco Margotti (1605–1611) i Martino Malacrida (1605–1608) Porfirio Feliciani (1611–1621) i Giovanni Battista Perugini (1611–1614) Giovanni Battista Agucchi (1621–1623) Lorenzo Magalotti (1623–1628) Lorenzo Azzolini (1628–1632) Pietro Benessa (1632–1634) Francesco Adriano Ceva (1634–1643) Giovanni Battista Spada (1643–1644)
Sekretarze stanu Stolicy Apostolskiej (1644-1829)	Giovanni Giacomo Panciroli (1644–1651) Fabio Chigi (1651–1655) Giulio Rospigliosi (1655–1667) Decio Azzolini (1667–1669) Federico Borromeo (1670–1673) Francesco Nerli (1673–1676) Alderano Cibo (1676–1689) Giambattista Rubini (1689–1691) Fabrizio Spada (1691–1700) Fabrizio Paolucci (1700–1721) Giorgio Spinola (1721–1724) Fabrizio Paolucci (1724–1726) Nicolò Maria Lercari (1726–1730) Antonio Banchieri (1730–1733) Giuseppe Firrao (1733–1740) Silvio Valenti Gonzaga (1740–1756) Alberico Archinto (1756–1758) Luigi Maria Torregiani (1758–1769) Lazzaro Opizio Pallavicini (1769–1785) Ignazio Gaetano Boncompagni-Ludovisi (1785–1789) Francesco Saverio de Zelada (1789–1796) Ignazio Busca (1796–1797) Giuseppe Maria Doria Pamphili (1797–1799) Ercole Consalvi (1800–1806) Filippo Casoni (1806–1808) Giuseppe Maria Doria Pamphili (1808) Bartolomeo Pacca (1808–1814) Ercole Consalvi (1814–1823) Giulio Maria della Somaglia (1823–1828) Tommaso Bernetti (1828–1829)
Sekretarze stanu Stolicy Apostolskiej (od 1829)	Giuseppe Albani (1829–1830) Tommaso Bernetti (1831–1836) Luigi Lambruschini (1836–1846) Tommaso Pasquale Gizzi (1846–1847) Gabriele Ferretti (1847–1848) Giuseppe Bofondi (1848) Giacomo Antonelli (1848) Antonio Francesco Orioli (1848, ad interim) Giovanni Soglia Ceroni (1848) Giacomo Antonelli (1848–1876) Giovanni Simeoni (1876–1878) Alessandro Franchi (marzec–lipiec 1878) Lorenzo Nina (1878–1880) Lodovico Jacobini (1880–1887) Mariano Rampolla del Tindaro (1887–1903) Rafael Merry del Val (1903–1914) Domenico Ferrata (1914) Pietro Gasparri (1914–1930) Eugenio Pacelli (1930–1939) Luigi Maglione (1939–1944) Pius XII^[A] (1944–1958) Domenico Tardini (1958–1961) Amleto Giovanni Cicognani (1961–1969) Jean-Marie Villot (1969–1979) Agostino Casaroli (1979–1991) Angelo Sodano (1991–2006) Tarcisio Bertone (2006–2013) Pietro Parolin (od 2013)