Autoportret w pracowni (Goya, 1790–95) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Autoportret w pracowni
Ilustracja
Autor

Francisco Goya

Data powstania

ok. 1790–1795

Medium

olej na płótnie

Wymiary

40 × 27[1] cm

Miejsce przechowywania
Lokalizacja

Królewska Akademia Sztuk Pięknych św. Ferdynanda

Multimedia w Wikimedia Commons

Autoportret w pracowni lub Autoportret przy sztalugach (hiszp. Autorretrato en el taller) – obraz olejny hiszpańskiego malarza Francisca Goi (1746–1828)[2].

Goya wykonał wiele autoportretów – przynajmniej piętnaście jest uznawanych za autorskie[3], w sumie jest ich ponad trzydzieści. Używał różnych technik: malarstwa, grawerstwa i rysunku. Przedstawiał się także na różne sposoby, np. klasycznie przed sztalugami z atrybutami malarza: Autoportret z 1783 i na wzór Velázqueza i jego Panien dworskich ze swoimi ważnymi klientami: Rodzina Karola IV, Rodzina infanta don Luisa czy Hrabia Floridablanca. Pojawia się także w scenie religijnej Kazanie świętego Bernardyna ze Sieny przed Alfonsem Aragońskim, rodzajowej La novillada (Walka młodych byków), na rysunku ze swoją muzą księżną Albą czy na Autoportrecie z doktorem Arrietą namalowanym jako wotum dziękczynne[4]. Oprócz autoportretów istnieją również podobizny Goi wykonane przez innych artystów, m.in. przez Vicentego Lópeza (Portret Goi w wieku osiemdziesięciu lat)[5].

Jest to typowy „portret gabinetowy” o niewielkich rozmiarach. Goya przedstawił się w całej postaci w czasie pracy nad większym obrazem w warsztacie malarskim. Sposób w jaki artysta trzyma paletę i pędzle spoglądając na widza znad niedokończonego obrazu przypomina podobiznę Velazqueza, który umieścił samego siebie na obrazie Panny dworskie[6]. Przez okno pracowni wpada dużo światła, pozostawiając postać artysty w cieniu, jednocześnie stwarzając możliwość wykazania się umiejętnością światłocieniowania. Goya ma na sobie modne ubranie typowe dla jego epoki, chociaż nie jest to strój, który zakładał do codziennej pracy. Pięknie zdobiony dublet z czerwoną lamówką, spodnie w poziome pasy oraz element malarskiego wyposażenia – kapelusz z przymocowanymi do ronda świecznikami. Umieszczał na nich świece, które oświetlały prace kończone o zmroku[2]. W głębi widać niewielki stolik, na którym leży papier i przybory do pisania – najwyraźniej artysta chciał być postrzegany jako intelektualista.

Zastosowana technika szybko nakładanych plam z dużą ilością farby ma charakter impresjonistyczny. Goya namalował swój portret bez specjalnej dbałości o szczegóły, jak przystało na obraz wykonany z własnej inicjatywy.

Proweniencja[edytuj | edytuj kod]

Obraz trafił do zbiorów Królewskiej Akademii Sztuk Pięknych św. Ferdynanda w 1982. Znajdował się w kolekcji hrabiego Villagonzalo, a jego zakup został sfinansowany ze spuścizny mecenasa sztuki Fernanda Guitarte[1].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b María Ángeles Blanca Piquero López, Mercedes Gonzáles de Amezúa y del Pino: Los Goyas de la Academia. Madrid: Królewska Akademia Sztuk Pięknych św. Ferdynanda, 2016, s. 14–15. ISBN 978-84-96406-41-4.
  2. ↑ a b Robert Hughes: Goya. Artysta i jego czas. Warszawa: W.A.B., 2006, s. 92. ISBN 83-7414-248-0. OCLC 569990350.
  3. ↑ Goya en tiempos de guerra. Manuela Mena (red.). Madrid: Museo del Prado, 2008, s. 442, kat. 160. ISBN 978-84-95241-55-9.
  4. ↑ Juan J. Luna, Margarita Moreno de las Heras: Goya. 250 aniversario. Madrid: Museo del Prado, 1996, s. 416, kat. 147. ISBN 84-8731-748-0.
  5. ↑ Alessandro Bettagno, Christopher Brown, Francisco Calvo Serraller, Francis Haskell, Alfonso E. Pérez Sánchez: Muzeum Prado. Arcydzieła malarstwa. Warszawa: Wydawnictwo „Arkady”, 2011, s. 581, 583. ISBN 978-83-213-4421-8.
  6. ↑ Stefano Peccatori, Stefano Zuffi: Klasycy sztuki: Goya. Warszawa: Wydawnictwo „Arkady”, 2006, s. 51. ISBN 83-60529-14-0.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Michael Howard: Goya. London: Eagle Editions Ltd., 2003, s. 9, seria: History & Techniques of the Great Masters. ISBN 1-86160-478-5.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Autoportret_w_pracowni_(Goya,_1790–95)&oldid=69182913”