Ashleigh Barty – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ashleigh Barty

Państwo	Australia
Data i miejsce urodzenia	24 kwietnia 1996 Ipswich
Wzrost	166 cm
Gra	praworęczna, oburęczny backhand
Status profesjonalny	2010
Zakończenie kariery	23 marca 2022
Trener	Craig Tyzzer
Gra pojedyncza
Wygrane turnieje	15 WTA, 4 ITF
Najwyżej w rankingu	1 (24 czerwca 2019)
Australian Open	W (2022)
Roland Garros	W (2019)
Wimbledon	W (2021)
US Open	4R (2018, 2019)
Gra podwójna
Wygrane turnieje	12 WTA, 9 ITF
Najwyżej w rankingu	5 (21 maja 2018)
Australian Open	F (2013)
Roland Garros	F (2017)
Wimbledon	F (2013)
US Open	W (2018)
Dorobek medalowy
Reprezentacja  Australia Igrzyska olimpijskie brąz Tokio 2020 tenis ziemny (gra mieszana)
Multimedia w Wikimedia Commons

Ashleigh Barty (ur. 24 kwietnia 1996 w Ipswich) – australijska tenisistka i krykiecistka, zwyciężczyni French Open 2019, Wimbledonu 2021 i Australian Open 2022 w grze pojedynczej oraz US Open 2018 w grze podwójnej, finalistka Australian Open, Wimbledonu i US Open w 2013 roku oraz French Open 2017 w grze podwójnej kobiet, brązowa medalistka igrzysk olimpijskich z Tokio (2020) w grze mieszanej. Liderka rankingu WTA od 24 czerwca do 11 sierpnia 2019 i ponownie od 9 września 2019. 23 marca 2022 roku ogłosiła zakończenie kariery, będąc numerem jeden w rankingu WTA.

Na przełomie 2015 i 2016 roku przez krótki czas uprawiała krykiet, grając jeden sezon w Women's Big Bash League w zespole Brisbane Heat.

Kariera tenisowa[edytuj | edytuj kod]

2011-2014[edytuj | edytuj kod]

Zaczęła grać w wieku 5 lat. Jej ulubioną nawierzchnią jest nawierzchnia ziemna. Największym sukcesem Australijki jest zwycięstwo w Wimbledonie 2011 singla juniorek. W finale pokonała Irinę Chromaczową 7:5, 7:6. Po drodze wyeliminowała m.in. jedną z faworytek, Francuzkę Carolinę Garcia.

W 2012 dostała dziką kartę do turnieju Australian Open i przegrała w pierwszej rundzie 6:2, 7:6(4) z Gruzinką Aną Tatiszwili.

W Australian Open 2013 wzięła udział jako zawodniczka z dziką kartą. Odpadła jednak w pierwszej rundzie singla, przegrywając z Dominiką Cibulkovą 6:3, 0:6, 1:6. W zawodach gry podwójnej doszła do finału. Razem z Casey Dellacqua uległy w finale Sarze Errani i Robercie Vinci wynikiem 2:6, 6:3, 2:6. Na Wimbledonie, także z Dellacqua, osiągnęła finał. Australijki uległy w nim Hsieh Su-wei i Peng Shuai wynikiem 6:7(1), 1:6. Na US Open, również w parze z Dellacqua, osiągnęła fazę finałową. W meczu o mistrzostwo uległy Andrei Hlaváčkovej i Lucie Hradeckiej wynikiem 7:6(4), 1:6, 4:6.

W sezonie 2014 Australijki triumfowały w zawodach w Strasburgu, gdzie w finale pokonały Tatianę Búę i Danielę Seguel 4:6, 7:5, 10–4. Po sezonie 2014 postanowiła zawiesić karierę.

2016[edytuj | edytuj kod]

W lutym 2016 roku wróciła na zawodowe korty. Początkowo tylko w grze podwójnej. W marcu, już w trzecim starcie, wspólnie z Casey Dellacquą doszła do finału turnieju w Canberze (porażka z Lee Ya-hsuan i Riko Sawayanagi 4:6, 5:7). Tydzień później, u boku Ariny Rodionowej wygrała drugą edycję tego turnieju (pokonały Kanae Hisami i Varatchaya Wongteanchai 6:4, 6:2). W maju wystąpiła wreszcie w grze pojedynczej podczas turnieju ITF w Eastbourne. Po wygraniu kwalifikacji doszła aż do półfinału. Na tym samym etapie zakończyła rozgrywki deblowe. Pierwszy występ w turnieju rangi WTA zaliczyła w czerwcu w Nottingham. Wygrała eliminacje, a przegrała dopiero w ćwierćfinale z Karolíną Plíškovą 6:7(2), 6:7(7).

Dzięki dzikiej karcie wystąpiła na Wimbledonie. W grze pojedynczej przegrała w drugiej rundzie eliminacji, a w deblu, wspólnie z Laurą Robson, odpadła już w pierwszym meczu, ulegając siostrom Chan: Hao-ching i Yung-jan 4:6, 2:6.

Do końca sezonu wystąpiła już tylko w jednym turnieju: kategorii WTA 125K series w Tajpej. Po wygraniu kwalifikacji skreczowała w ćwierćfinale z Jewgieniją Rodiną przy stanie 6:1, 0:3.

2017[edytuj | edytuj kod]

Dzięki dzikim kartom wystąpiła w cyklu turniejów w Australii: w Brisbane przegrała w drugiej rundzie, w Hobart nie przeszła kwalifikacji, ale w Australian Open doszła aż do trzeciej rundy. W grze podwójnej podczas pierwszego w sezonie turnieju wielkoszlemowego wspólnie ze swoją stałą partnęrką Casey Dellacquą odpadła dopiero w ćwierćfinale, eliminując w drugiej rundzie, rozstawione z nr 5., Martinę Hingis i Coco Vandeweghe 6:2, 7:5.

W marcu 2017 pierwszy raz w karierze wygrała turniej singlowy rangi WTA. Jako kwalifikantka doszła w Kuala Lumpur aż do finału, w którym pokonała Nao Hibino 6:2, 6:3. W stolicy Malezji wygrała również rozgrywki gry podwójnej. Dzięki temu sukcesowi awansowała do pierwszej 100 rankingu singlowego WTA. W maju w Strasburgu w grze pojedynczej ponownie udanie przeszła przez eliminacje, lecz została powstrzymana w ćwierćfinale przez Darję Gawriłową 4:6, 7:6(3), 6:7(5). W deblu straciła tylko jednego seta na drodze do drugiego tytułu w sezonie – w finale pokonały parę Chan Hao-ching – Chan Yung-jan 6:4, 6:2.

Podczas wielkoszlemowego French Open w grze pojedynczej przegrała już w pierwszej rundzie z Madison Keys 3:6, 2:6. W deblu wyrównała swoje dotychczasowe osiągnięcie dochodząc do finału turnieju. W decydującym meczu nie sprostały liderkom rozgrywek, parze Bethanie Mattek-Sands – Lucie Šafářová 2:6, 1:6. Kolejny sukces przyszedł w Birmingham, gdzie w singlu pokonała m.in. Barborę Strýcovą 6:3, 3:6, 6:1 i w półfinale Garbiñe Muguruzę 3:6, 6:4, 6:3. W meczu mistrzowskim uległa powracającej po półrocznej przerwie Petrze Kvitovej 6:3, 3:6, 2:6. W turnieju gry podwójnej w półfinale otrzymały walkower od Sani Mirzy i Coco Vandeweghe, by w finale pokonać Chan Hao-ching i Zhang Shuai 6:1, 2:6, 10–8. Finał singla w turnieju rangi Premier pozwolił Barty na awans w rankingu WTA na 54. miejsce (notowanie z 26 czerwca 2017 roku). W rankingu gry podwójnej awansowała na 21. pozycję. Tydzień później w Eastbourne wystąpiła tylko w grze podwójnej i osiągnęła kolejny finał, piąty z rzędu. W decydującym meczu turnieju musiała jednak uznać wyższość Chan Yung-jan i Martiny Hingis przegrywając 3:6, 5:7.

2022[edytuj | edytuj kod]

23 marca 2022 roku Barty ogłosiła zakończenie kariery. Stało się to podczas wywiadu z Casey Dellacquą – byłą partnerką w deblu. Barty została drugą tenisistką w historii WTA (po Justine Henin w 2008 roku), która odeszła z profesjonalnej gry jako aktualna liderka rankingu singlowego^[1].

Historia występów wielkoszlemowych[edytuj | edytuj kod]

Legenda

     W, wygrany turniej

     F, przegrana w finale

     SF, przegrana w półfinale

     QF, przegrana w ćwierćfinale

     xR, przegrana w x rundzie

     Qx, przegrana w x rundzie eliminacji

     A, brak startu

     NH, turniej nie odbył się

Występy w grze pojedynczej[edytuj | edytuj kod]

Występy w grze podwójnej[edytuj | edytuj kod]

Występy w grze mieszanej[edytuj | edytuj kod]

Finały turniejów WTA[edytuj | edytuj kod]

Gra pojedyncza 21 (15–6)[edytuj | edytuj kod]

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Przeciwniczka	Wynik finału
Zwyciężczyni	1.	5 marca 2017	Kuala Lumpur	Twarda	Nao Hibino	6:3, 6:2
Finalistka	1.	25 czerwca 2017	Birmingham	Trawiasta	Petra Kvitová	6:4, 3:6, 2:6
Finalistka	2.	30 września 2017	Wuhan	Twarda	Caroline Garcia	7:6(3), 6:7(4), 2:6
Finalistka	3.	13 stycznia 2018	Sydney	Twarda	Angelique Kerber	4:6, 4:6
Zwyciężczyni	2.	17 czerwca 2018	Nottingham	Trawiasta	Johanna Konta	6:3, 3:6, 6:4
Zwyciężczyni	3.	4 listopada 2018	Zhuhai	Twarda (hala)	Wang Qiang	6:3, 6:4
Finalistka	4.	12 stycznia 2019	Sydney	Twarda	Petra Kvitová	6:1, 5:7, 6:7(3)
Zwyciężczyni	4.	30 marca 2019	Miami	Twarda	Karolína Plíšková	7:6(1), 6:3
Zwyciężczyni	5.	8 czerwca 2019	French Open	Ceglana	Markéta Vondroušová	6:1, 6:3
Zwyciężczyni	6.	23 czerwca 2019	Birmingham	Trawiasta	Julia Görges	6:3, 7:5
Finalistka	5.	6 października 2019	Pekin	Twarda	Naomi Ōsaka	6:3, 3:6, 2:6
Zwyciężczyni	7.	3 listopada 2019	Shenzhen	Twarda (hala)	Elina Switolina	6:4, 6:3
Zwyciężczyni	8.	18 stycznia 2020	Adelaide	Twarda	Dajana Jastremśka	6:2, 7:5
Zwyciężczyni	9.	7 lutego 2021	Melbourne	Twarda	Garbiñe Muguruza	7:6(3), 6:4
Zwyciężczyni	10.	3 kwietnia 2021	Miami	Twarda	Bianca Andreescu	6:3, 4:0 krecz
Zwyciężczyni	11.	25 kwietnia 2021	Stuttgart	Ceglana (hala)	Aryna Sabalenka	3:6, 6:0, 6:3
Finalistka	6.	8 maja 2021	Madryt	Ceglana	Aryna Sabalenka	0:6, 6:3, 4:6
Zwyciężczyni	12.	10 lipca 2021	Wimbledon	Trawiasta	Karolína Plíšková	6:3, 6:7(4), 6:3
Zwyciężczyni	13.	22 sierpnia 2021	Cincinnati	Twarda	Jil Teichmann	6:3, 6:1
Zwyciężczyni	14.	9 stycznia 2022	Adelaide	Twarda	Jelena Rybakina	6:3, 6:2
Zwyciężczyni	15.	29 stycznia 2022	Australian Open	Twarda	Danielle Collins	6:3, 7:6(2)

Gra podwójna 21 (12–9)[edytuj | edytuj kod]

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Partnerka	Przeciwniczki	Wynik finału
Finalistka	1.	25 stycznia 2013	Australian Open	Twarda	Casey Dellacqua	Sara Errani Roberta Vinci	2:6, 6:3, 2:6
Zwyciężczyni	1.	16 czerwca 2013	Birmingham	Trawiasta	Casey Dellacqua	Cara Black Marina Erakovic	7:5, 6:4
Finalistka	2.	6 lipca 2013	Wimbledon	Trawiasta	Casey Dellacqua	Hsieh Su-wei Peng Shuai	6:7(1), 1:6
Finalistka	3.	7 września 2013	US Open	Twarda	Casey Dellacqua	Andrea Hlaváčková Lucie Hradecká	7:6(4), 1:6, 4:6
Zwyciężczyni	2.	24 maja 2014	Strasburg	Ceglana	Casey Dellacqua	Tatiana Búa Daniela Seguel	4:6, 7:5, 10–4
Finalistka	4.	15 czerwca 2014	Birmingham	Trawiasta	Casey Dellacqua	Raquel Kops-Jones Abigail Spears	6:7(1), 1:6
Zwyciężczyni	3.	5 marca 2017	Kuala Lumpur	Twarda	Casey Dellacqua	Nicole Melichar Makoto Ninomiya	7:6(5), 6:3
Zwyciężczyni	4.	26 maja 2017	Strasburg	Ceglana	Casey Dellacqua	Chan Hao-ching Chan Yung-jan	6:4, 6:2
Finalistka	5.	11 czerwca 2017	French Open	Ceglana	Casey Dellacqua	Bethanie Mattek-Sands Lucie Šafářová	2:6, 1:6
Zwyciężczyni	5.	25 czerwca 2017	Birmingham	Trawiasta	Casey Dellacqua	Chan Hao-ching Zhang Shuai	6:1, 2:6, 10–8
Finalistka	6.	1 lipca 2017	Eastbourne	Trawiasta	Casey Dellacqua	Chan Yung-jan Martina Hingis	3:6, 5:7
Finalistka	7.	26 sierpnia 2017	New Haven	Twarda	Casey Dellacqua	Gabriela Dabrowski Xu Yifan	6:3, 3:6, 8–10
Zwyciężczyni	6.	1 kwietnia 2018	Miami	Twarda	Coco Vandeweghe	Barbora Krejčíková Kateřina Siniaková	6:2, 6:1
Zwyciężczyni	7.	20 maja 2018	Rzym	Ceglana	Demi Schuurs	Andrea Sestini Hlaváčková Barbora Strýcová	6:3, 6:4
Zwyciężczyni	8.	12 sierpnia 2018	Montreal	Twarda	Demi Schuurs	Latisha Chan Jekatierina Makarowa	4:6, 6:3, 10–8
Zwyciężczyni	9.	9 września 2018	US Open	Twarda	Coco Vandeweghe	Tímea Babos Kristina Mladenovic	3:6, 7:6(2), 7:6(6)
Zwyciężczyni	10.	19 maja 2019	Rzym	Ceglana	Wiktoryja Azaranka	Anna-Lena Grönefeld Demi Schuurs	4:6, 6:0, 10–3
Finalistka	8.	8 września 2019	US Open	Twarda	Wiktoryja Azaranka	Elise Mertens Aryna Sabalenka	5:7, 5:7
Finalistka	9.	12 stycznia 2020	Brisbane	Twarda	Kiki Bertens	Hsieh Su-wei Barbora Strýcová	6:3, 6:7(7), 8–10
Zwyciężczyni	11.	25 kwietnia 2021	Stuttgart	Ceglana (hala)	Jennifer Brady	Desirae Krawczyk Bethanie Mattek-Sands	6:4, 5:7, 10–5
Zwyciężczyni	12.	9 stycznia 2022	Adelaide	Twarda	Storm Sanders	Darija Jurak Schreiber Andreja Klepač	6:1, 6:4

Występy w Turnieju Mistrzyń[edytuj | edytuj kod]

W grze pojedynczej[edytuj | edytuj kod]

Rok	Rezultat	Przeciwniczka	Wynik
2019	Zwycięstwo	Elina Switolina	6:4, 6:3
2021	nie wystąpiła – zrezygnowała ze startu

W grze podwójnej[edytuj | edytuj kod]

Rok	Rezultat	Partnerka	Przeciwniczki	Wynik
2013	Zawodniczki rezerwowe	Casey Dellacqua	nie wystąpiły
2017	Ćwierćfinał	Casey Dellacqua	Kiki Bertens Johanna Larsson	6:7(7), 7:6(1), 6–10
2018	Półfinał	Coco Vandeweghe	Tímea Babos Kristina Mladenovic	7:6(5), 3:6, 8–10
2019	Zawodniczki rezerwowe	Wiktoryja Azaranka	nie wystąpiły – zrezygnowały ze startu

Występy w Turnieju WTA Elite Trophy[edytuj | edytuj kod]

W grze pojedynczej[edytuj | edytuj kod]

Rok	Rezultat	Przeciwniczka	Wynik
2017	Półfinał	Coco Vandeweghe	3:6, 3:6
2018	Zwycięstwo	Wang Qiang	6:3, 6:4

Finały turniejów ITF[edytuj | edytuj kod]

Gra pojedyncza 6 (4–2)[edytuj | edytuj kod]

Rezultat		Data	Turniej	($)	Naw.	Przeciwniczka	Wynik
Zwyciężczyni	1.	19/02/2012	Sydney	25 000	Twarda	Olivia Rogowska	6:1, 6:3
Zwyciężczyni	2.	26/02/2012	Mildura	25 000	Trawiasta	Viktorija Rajicic	6:1, 7:6
Finalistka	1.	25/03/2012	Ipswich	25 000	Ceglana	Sandra Zaniewska	6:7, 1:6
Zwyciężczyni	3.	17/06/2012	Nottingham	50 000	Trawiasta	Tatjana Malek	6:1, 6:1
Finalistka	2.	07/10/2012	Esperance	25 000	Twarda	Olivia Rogowska	0:6, 3:6
Zwyciężczyni	4.	28/10/2012	Traralgon	25 000	Twarda	Arina Rodionowa	6:2, 6:3

Gra podwójna 11 (9–2)[edytuj | edytuj kod]

Rezultat		Data	Turniej	($)	Naw.	Partnerka	Przeciwniczki	Wynik
Zwyciężczyni	1.	17/06/2012	Nottingham	50 000	Trawiasta	Sally Peers	Réka Luca Jani Maria João Koehler	7:6(2), 3:6, 10–5
Zwyciężczyni	2.	07/10/2012	Esperance	25 000	Twarda	Sally Peers	Victoria Larrière Olivia Rogowska	4:6, 7:6(5), 10–4
Finalistka	1.	28/10/2012	Traralgon	25 000	Twarda	Sally Peers	Cara Black Arina Rodionowa	6:2, 6:7(4), 8–10
Zwyciężczyni	3.	04/11/2012	Bendigo	25 000	Twarda	Sally Peers	Cara Black Arina Rodionowa	7:6(12), 7:6(5)
Zwyciężczyni	4.	25/11/2012	Toyota	75 000	Dywanowa (hala)	Casey Dellacqua	Miki Miyamura Varatchaya Wongteanchai	6:1, 6:2
Zwyciężczyni	5.	24/03/2013	Innisbrook	25 000	Ceglana	Alizé Lim	Paula Cristina Gonçalves María Irigoyen	6:1, 6:3
Zwyciężczyni	6.	14/04/2013	Pelham	25 000	Ceglana	Arina Rodionowa	Kao Shao-yuan Lee Hua-chen	6:4, 6:2
Zwyciężczyni	7.	11/02/2016	Perth	25 000	Twarda	Jessica Moore	Alison Bai Abbie Myers	3:6, 6:4, 10–8
Finalistka	2.	25/02/2016	Port Pirie	25 000	Twarda	Casey Dellacqua	Lee Ya-hsuan Riko Sawayanagi	4:6, 5:7
Zwyciężczyni	8.	18/03/2016	Canberra	25 000	Ceglana	Arina Rodionowa	Kanae Hisami Varatchaya Wongteanchai	6:4, 6:2
Zwyciężczyni	9.	25/03/2016	Canberra	25 000	Ceglana	Arina Rodionowa	Eri Hozumi Miyu Katō	5:7, 6:3, 10–7

Występy w igrzyskach olimpijskich[edytuj | edytuj kod]

Gra pojedyncza[edytuj | edytuj kod]

Runda	Przeciwniczka	Wynik
Letnie Igrzyska Olimpijskie w Tokio 2020, reprezentując państwo  Australia [1]
I runda	Hiszpania: Sara Sorribes Tormo	3:6, 4:6

Gra podwójna[edytuj | edytuj kod]

Runda	Partnerka	Przeciwniczki	Wynik
Letnie Igrzyska Olimpijskie w Tokio 2020, reprezentując państwo  Australia
I runda	Storm Sanders [6]	Japonia: Nao Hibino / Makoto Ninomiya	6:1, 6:2
II runda		Chiny: Xu Yifan / Yang Zhaoxuan	6:4, 6:4
Ćwierćfinał		Czechy: Barbora Krejčíková / Kateřina Siniaková [1]	6:3, 4:6, 7–10

Gra mieszana[edytuj | edytuj kod]

Runda	Partner	Przeciwnicy	Wynik
Letnie Igrzyska Olimpijskie w Tokio 2020, reprezentując państwo  Australia
I runda	John Peers	Argentyna: Nadia Podoroska / Horacio Zeballos	6:1, 7:6(3)
Ćwierćfinał		Grecja: Maria Sakari / Stefanos Tsitsipas [2]	6:4, 4:6, 10–6
Półfinał		Rosyjski Komitet Olimpijski: Anastasija Pawluczenkowa / Andriej Rublow [4]	7:5, 4:6, 11–13
O brązowy medal		Serbia: Nina Stojanović / Novak Đoković	walkower

Finały juniorskich turniejów wielkoszlemowych[edytuj | edytuj kod]

Gra pojedyncza (1)[edytuj | edytuj kod]

Końcowy wynik	Rok	Turniej	Nawierzchnia	Przeciwniczka	Wynik finału
Zwyciężczyni	2011	Wimbledon	Trawiasta	Irina Chromaczowa	7:5, 7:6(3)

Kariera krykietowa[edytuj | edytuj kod]

W 2015 roku postanowiła odpocząć od tenisa i spróbować swoich sił w krykiecie. W październiku tego samego roku podpisała jednosezonowy kontrakt z Brisbane Heat występującym w australijskiej Women's Big Bash League, najważniejszym kobiecym turnieju w najkrótszej odmianie krykieta, Twenty20. W swoim pierwszym meczu zdobyła 39 punktów, zaliczając przy tym rzadkie wśród kobiet uderzenie za 6 punktów. W sezonie 2015/16 wystąpiła w 9 z 14 meczów swojej drużyny oraz zdobyła 68 punktów, co dało jej średnią 11,33 punktu na inningsa. W lutym 2016 roku porzuciła krykiet, wznawiając karierę tenisową.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Profil na stronie WTA [online], Women’s Tennis Association [dostęp 2021-04-25]  (ang.).
• Profil na stronie ITF [online], International Tennis Federation [dostęp 2021-04-25]  (ang.).
• Profil na stronie Pucharu Billie Jean King [online], Billie Jean King Cup [dostęp 2021-04-25]  (ang.).