French
DeutschArsenio Erico – Wikipedia, wolna encyklopedia
_-_El_Gr%C3%A1fico_1188.jpg) | |||||||||||||||||||||
| Data i miejsce urodzenia | 30 marca 1915 | ||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 23 lipca 1977 | ||||||||||||||||||||
| Wzrost | 178cm | ||||||||||||||||||||
| Pozycja | |||||||||||||||||||||
| Kariera seniorska[a] | |||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||
| Kariera trenerska | |||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||
Arsenio Pastor Erico Martínez (ur. 30 marca 1915 w Asunción, zm. 23 lipca 1977 w Buenos Aires) – były paragwajski piłkarz grający jako napastnik.
Najlepszy strzelec w historii ligi argentyńskiej.
Powszechnie uważany jest za najlepszego piłkarza w dziejach futbolu paragwajskiego.
Kariera klubowa[edytuj | edytuj kod]
Piłkarską karierę rozpoczął w stołecznym Nacionalu, w którego pierwszym zespole zadebiutował mając w wieku zaledwie 15 lat.
Na początku lat trzydziestych wszedł w skład drużyny piłkarskiej paragwajskiego Czerwonego Krzyża, która rozgrywała mecze na terenie Argentyny by zebrać fundusze na wojnę o Chaco. Jego świetna gra podczas tournée, sprawiła, że podpisał zawodowy kontrakt z argentyńskim CA Independiente.
Napastnik zadebiutował w lidze argentyńskiej w maju 1934 roku w wyjazdowym meczu przeciwko Boca Juniors (2:2). Swoją świetną grą, szybko wkupił się w łaski kibiców, choć przez pierwszy okres pobytu w nowym kraju musiał walczyć z licznymi przeciwnościami losu. Obiecujący początek został zastopowany przez tajemniczą infekcję, następnie w 1935 roku dwa razy złamał rękę[1]. Po powrocie do zdrowia, szybko przypomniał wszystkim o swoim talencie, prowadząc CA Independiente do dwóch mistrzostw kraju w 1938 i 1939 roku. Jedna z najdziwniejszych historii w jego karierze przydarzyła się w mistrzowskim sezonie 1938. Producent papierosów „Cigarillos 43” oferował nagrodę pieniężną każdemu, kto zdobędzie 43 bramki w sezonie. Erico, król strzelców z poprzedniego sezonu, był głównym faworytem tego konkursu – jak się później został zwycięzcą nagrody strzelając w sezonie równe 43 gole[1].
Piłkarską karierę zakończył w gdzie w 1947 roku jako piłkarz CA Huracán. Rok później, przez sezon, pełnił funkcję grającego dyrektora technicznego w rodzimym Club Nacional.
Kariera reprezentacyjna[edytuj | edytuj kod]
Arsenio Erico nigdy nie zagrał w reprezentacji Paragwaju.
Jako kariera piłkarska przypadła na czas Wojny o Chaco, w czasie której reprezentacja kraju nie rozgrywała spotkań (do 1935 roku). Paragwaj zakwalifikował się do Copa America w 1937 roku, ale CA Independiente nie zezwoliło zawodnikowi na opuszczenie klubu. Była to decyzja krzywdząca tym bardziej, że Erico znajdował się wówczas w szczytowej formie i z 47 bramkami został królem strzelców Primera División[1]. Przez wiele lat o piłkarza zabiegała reprezentacja Argentyny – przed Mistrzostwami Świata w 1938, otrzymał od federacji Argentyńskiej oficjalną ofertę, którą zawodnik odrzucił[1]. Decyzja ta, choć dla wielu rozczarowująca, wzbudziła ogólny szacunek zarówno wśród rodaków, jak i Argentyńczyków. Ostatecznie jednak drużyna Albicelestes nie wzięła udziału w kwalifikacjach do światowego czempionatu[1].
Co ciekawe w reprezentacji Paragwaju wystąpił mniej znany brat piłkarza – Adolfo Alfredo Erico.
Styl gry[edytuj | edytuj kod]
Paragwajczyk, mimo przeciętnego wzrostu (178 cm) pokonywał w walce o górne piłki znacznie wyższych rywali. Od swoich efektownymi goli głową, zyskał przydomek „Skaczący diabeł”, Sporo bramek zdobył poprzez wytrącenie głową, piłki z rąk bramkarza. Obok tych cech wyróżniał się dryblingiem oraz ponadprzeciętną sprawnością fizyczną. Znakiem firmowym zawodnika było również uderzenie piłki z nieprawdopodobną rotacją, co znacznie utrudniało interwencję bramkarzom. Jest uznawany również za pierwszego piłkarza, który spopularyzował słynny „Strzał skorpiona”.[1]
Arsenio Erico stanowił natchnienie dla wielkiego gracza argentyńskiego Alfredo Di Stéfano, który uważa go za jednego z największych piłkarzy wszech czasów, a na pewno najlepszego środkowego napastnika w dziejach światowego futbolu[2].
Jest strzelcem wszech czasów ligi argentyńskiej – w 332 ligowych spotkaniach zdobył 295 gole. W trakcie kariery trzykrotnie był ligowym królem strzelców. Bliski pobicia jego wyczynu był Ángel Labruna, który zdobył o trzy golę mniej.
Śmierć[edytuj | edytuj kod]
Po zakończeniu kariery Paragwajczyk miał problemy z krążeniem i sercem. Stan zdrowia piłkarza pogorszył się na tyle, że lekarze, podjęli decyzję o amputacji lewej nogi[1].
Ostatecznie Enrico zmarł w 23 lipca 1977 roku w wyniku zawału serca.
Przez wiele lat starano się, aby szczątki piłkarza spoczęły w jego rodzinnym Paragwaju. Udało się to zrealizować dopiero w 2010 roku, ponad 32 lata po jego śmierci. Dopiero wtedy, trumna spowita flagami Paragwaju i Argentyny została przetransportowana do Asunción. Po śmierci stadion Nacionalu został nazwany jego imieniem[1].
Statystyki[edytuj | edytuj kod]
| Klub | Liga | Puchar | Razem | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Sezon | Klub | Liga | Mecze | Gole | Mecze | Gole | Mecze | Gole |
| Argentyna | League | Cup | Total | |||||
| 1934 | CA Independiente | Primera División | 21 | 12 | – | – | 21 | 12 |
| 1935 | 18 | 22 | – | – | 18 | 22 | ||
| 1936 | 26 | 21 | – | – | 26 | 21 | ||
| 1937 | 29 | 47 | – | – | 29 | 47 | ||
| 1938 | 30 | 43 | – | – | 30 | 43 | ||
| 1939 | 32 | 41 | – | – | 32 | 41 | ||
| 1940 | 30 | 29 | – | – | 30 | 29 | ||
| 1941 | 27 | 26 | – | – | 27 | 26 | ||
| 1942 | 3 | 0 | – | – | 3 | 0 | ||
| 1943 | 29 | 17 | – | – | 29 | 17 | ||
| 1944 | 26 | 12 | – | – | 26 | 12 | ||
| 1945 | 30 | 20 | – | – | 30 | 20 | ||
| 1946 | 19 | 4 | – | – | 19 | 4 | ||
| 1947 | CA Huracán | Primera División | 7 | 0 | – | – | 7 | 0 |
| Łącznie | 334 | 295 | - | - | 334 | 295 | ||
Sukcesy[edytuj | edytuj kod]
Klubowe[edytuj | edytuj kod]
Independiente[edytuj | edytuj kod]
- Primera División: 1938, 1939
- Copa Dr. Ibarguren: 1939
- Copa Adrián Escobar: 1939
- Copa Aldao: 1938, 1939
Nacional[edytuj | edytuj kod]
- Primera División: 1942
Literatura[edytuj | edytuj kod]
- Tomasz Wołek, Encyklopedia piłkarska FUJI: Copa America. Historia mistrzostw Ameryki Południowej 1910-1995, Wydawnictwo GiA, Katowice 1995, ISBN 83-902751-2-0, s. 52–53
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h Arsenio Erico – legenda Paragwaju [online], Retro Futbol, 14 czerwca 2016 [dostęp 2021-05-11] (pol.).
- ↑ Tomasz Wołek, Encyklopedia piłkarska FUJI: Copa America. Historia mistrzostw Ameryki Południowej 1910-1995, Wydawnictwo GiA, Katowice 1995, ISBN 83-902751-2-0, s. 52–53.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Opis kariery Arsenio Erico. cdfenix.com.py. [zarchiwizowane z tego adresu (2005-04-06)].