Arnaldo Forlani – Wikipedia, wolna encyklopedia

Arnaldo Forlani
Data i miejsce urodzenia	8 grudnia 1925 ; Pesaro
Data i miejsce śmierci	6 lipca 2023 ; Rzym
	Premier Włoch
Okres	od 18 października 1980; do 28 czerwca 1981
Przynależność polityczna	Chrześcijańska Demokracja
Poprzednik	Francesco Cossiga
Następca	Giovanni Spadolini
	Minister spraw zagranicznych Włoch
Okres	od 29 lipca 1976; do 4 sierpnia 1979
Przynależność polityczna	Chrześcijańska Demokracja
Poprzednik	Mariano Rumor
Następca	Franco Maria Malfatti
	Multimedia w Wikimedia Commons

Arnaldo Forlani (ur. 8 grudnia 1925 w Pesaro, zm. 6 lipca 2023 w Rzymie^[1]) – włoski polityk, przywódca Chrześcijańskiej Demokracji, wieloletni parlamentarzysta i minister, premier Włoch w latach 1980–1981.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Ukończył studia prawnicze. W 1948 zajął się działalnością polityczną jako sekretarz prowincjonalny chadecji w Pesaro. Stopniowo awansował w hierarchii partyjnej, od 1954 był członkiem władz centralnych. Dwukrotnie (1969–1973 i 1989–1992) pełnił funkcję jej sekretarza (przewodniczącego)^[2].

Zasiadał w radzie miejskiej Pesaro, a także w radzie prowincji. W latach 1958–1994 sprawował mandat posła do Izby Deputowanych III, IV, V, VI, VII, VIII, IX, X i XI kadencji. Od 1989 do 1994 był jednocześnie członkiem Parlamentu Europejskiego III kadencji, należąc do grupy Europejskiej Partii Ludowej^[3].

Pod koniec lat 60. był ministrem ds. przedsiębiorstw państwowych i do kontaktów z ONZ w dwóch gabinetach, na czele których stał Mariano Rumor. Premier Aldo Moro powierzył mu tekę ministra obrony w swoim czwartym i piątym rządzie (1974–1976). W trzecim, czwartym i piątym gabinecie Giulia Andreottiego (1976–1979) kierował resortem spraw zagranicznych.

Pomiędzy 18 października 1980 a 28 czerwca 1981 sprawował urząd premiera Włoch. Stał na czele rządu tworzonego przez koalicję chadeków, socjalistów, socjaldemokratów i republikanów^[4]. W latach 1983–1987 w dwóch rządach Bettina Craxiego pełnił funkcję wicepremiera.

Arnaldo Forlani należał do najbardziej wpływowych polityków lat 80. i początku lat 90. Z tego okresu pochodzi akronim CAF, od nazwisk Bettina Craxiego, Giulia Andreottiego i Arnalda Forlaniego, symbolizujący domniemany układ tych polityków (liderów chadecji i socjalistów) w celu podporządkowania sobie sceny politycznej^[5]^[6]. Karierę polityczną przywódcy chadeków przerwała seria afer korupcyjnych (tzw. Tangentopoli). Arnaldo Forlani został oskarżony o nielegalne finansowanie partii w ramach tzw. sprawy Enimont, w procesie karnym skazano go za to na karę dwóch lat i czterech miesięcy pozbawienia wolności^[7]. Był również skazany na karę trzech lat pozbawienia wolności za przyjmowanie łapówek w zamian za kontrakty drogowe, jednak w wyniku odwołania został od tych zarzutów w całości uniewinniony^[8].

Zmarł 6 lipca 2023^[1]. Uroczystości pogrzebowe odbyły się 10 lipca 2023; na ten dzień ogłoszono żałobę narodową^[9].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ ^a ^b Addio a Forlani, dal „preambolo” al Caf casini: per me fu un onore stargli al fianco. lastampa.it, 6 lipca 2023. [dostęp 2023-07-07]. (wł.).
↑ Leaders of Italy. terra.es. [dostęp 2011-02-13]. (ang.).
↑ Profil na stronie Parlamentu Europejskiego. [dostęp 2011-02-13].
↑ Skład rządu Arnalda Forlaniego na stronie Rządu Republiki Włoskiej. [dostęp 2011-02-13]. (wł.).
↑ Sebastiano Messina: Tra Forlani e Andreotti spuntò l’„arcicattolico”. repubblica.it, 22 marca 1999. [dostęp 2011-02-13]. (wł.).
↑ William V. Harris: Italy: Purgatorio. nybooks.com, 3 marca 1994. [dostęp 2011-02-13]. (ang.).
↑ Arnaldo Forlani. biografieonline.it. [dostęp 2011-02-13]. (wł.).
↑ Tangenti, assolto Forlani La telefonata di Casini. corriere.it, 16 stycznia 2004. [dostęp 2011-02-13]. (wł.).
↑ Arnaldo Forlani come Berlusconi, la decisione del governo: funerali di Stato e lutto nazionale per l’ex premier Dc. open.online, 7 lipca 2023. [dostęp 2023-07-11]. (wł.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Nota biograficzna na stronie Ministerstwa Spraw Zagranicznych Włoch. [dostęp 2011-02-13]. (ang.).

[lastampa-1] Addio a Forlani, dal „preambolo” al Caf casini: per me fu un onore stargli al fianco. lastampa.it, 6 lipca 2023. [dostęp 2023-07-07]. (wł.).

[2] Leaders of Italy. terra.es. [dostęp 2011-02-13]. (ang.).

[3] Profil na stronie Parlamentu Europejskiego. [dostęp 2011-02-13].

[4] Skład rządu Arnalda Forlaniego na stronie Rządu Republiki Włoskiej. [dostęp 2011-02-13]. (wł.).

[5] Sebastiano Messina: Tra Forlani e Andreotti spuntò l’„arcicattolico”. repubblica.it, 22 marca 1999. [dostęp 2011-02-13]. (wł.).

[6] William V. Harris: Italy: Purgatorio. nybooks.com, 3 marca 1994. [dostęp 2011-02-13]. (ang.).

[7] Arnaldo Forlani. biografieonline.it. [dostęp 2011-02-13]. (wł.).

[8] Tangenti, assolto Forlani La telefonata di Casini. corriere.it, 16 stycznia 2004. [dostęp 2011-02-13]. (wł.).

[9] Arnaldo Forlani come Berlusconi, la decisione del governo: funerali di Stato e lutto nazionale per l’ex premier Dc. open.online, 7 lipca 2023. [dostęp 2023-07-11]. (wł.).

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]