French
DeutschAristides Pereira – Wikipedia, wolna encyklopedia
 Aristides Maria Pereira (1983) | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Prezydent Republiki Zielonego Przylądka | |
| Okres | |
| Przynależność polityczna | Afrykańska Partia na rzecz Niepodległości Zielonego Przylądka |
| Poprzednik | nowy urząd |
| Następca | |
| Odznaczenia | |
       | |
Aristides Maria Pereira (ur. 17 listopada 1924 w Boa Vista, zm. 22 września 2011 w Coimbrze) – polityk Republiki Zielonego Przylądka, działający w Afrykańskiej Partii Niepodległości Zielonego Przylądka (PAIVC) (początkowo Afrykańskiej Partii Niepodległości Gwinei i Wysp Zielonego Przylądka) (PAIGC). Był pierwszym prezydentem Republiki Zielonego Przylądka, sprawował urząd od 5 lipca 1975 do 22 marca 1991[1].
Po kończeniu szkoły średniej pracował jako technik radiowo-telegraficzny. W 1952 roku wraz z Amílcarem Cabralem rozpoczął działalność przeciwko kolonialnym rządom portugalskim. W 1956 roku obydwaj założyli Afrykańską Partię Niepodległości Gwinei i Wysp Zielonego Przylądka (PAIGC). Ich wizją było wyzwolenie, a następnie zjednoczenie Wysp Zielonego Przylądka i Gwinei Bissau. W 1958 roku Cabral udał się do niepodległej już Gwinei, skąd infiltrował sąsiednie tereny Gwinei Bissau. Pereiera pozostał na Wyspach Zielonego Przylądka. W 1959 roku przedostał się do Gwinei Bissau, gdzie pomógł zorganizować strajk dokerów. Pokojowa manifestacja została rozbita przez Portugalczyków, w wyniku czego śmierć poniosło 50 strajkujących. Masakra zradykalizowała PAIGC, które zdecydowało się na rozpoczęcie walki zbrojnej[1]. W tym samym 1959 roku ożenił się z Carliną Fortes, z którą miał jednego syna i dwie córki[1].
W 1960 roku dołączył do przebywającego w Gwinei Cabrala. Tam prowadził program radiowo-informacyjny PAIGC. Jako szef dyplomacji ruchu wyzwoleńczego wynegocjował pomoc ze strony Organizacji Jedności Afrykańskiej, Związku Radzieckiego i państw Skandynawii[1]. W 1963 roku rozpoczęła się kampania partyzancka PAIGC w Gwinei Bissau. Pereira był zaangażowany w walkę, organizował podziemne grupy dywersyjne. W 1964 roku został asystentem sekretarza generalnego partii. Do 1969 roku, siły PAIGC kontrolowały ponad dwie trzecie Gwinei Bissau[1].
W 1973 roku Amílcar Cabral został zabity przez portugalską tajną policję. Pereira został porwany, uratował go patrol morski Gwinei. Po śmierci Cabrala objął kierownictwo partii. Niepodległość Gwinei Bissau i Wysp Zielonego Przylądka umożliwiła portugalska rewolucja goździków z 1974 roku. Dzięki niej powrócił na wyspy i wygrał wybory prezydenckie w 1975 roku[1]. 5 lipca 1975 roku Wyspy Zielonego Przylądka stały się niepodległym państwem. Jednopartyjną władze objął PAIGC z Pereirą jako prezydentem i Pedro Piresem jako premierem[1].
Republika Zielonego Przylądka pod rządami Pereiry prowadziła pragmatycznie lewicową politykę. W polityce zagranicznej utrzymywała dobre relacje zarówno z państwami Zachodu, jak i blokiem komunistycznym. W 1980 roku kraj zerwał więzy w Gwineą Bissau, a lokalna sekcja PAIGC przekształciła się w Afrykańską Partię Niepodległości Zielonego Przylądka (PAIVC)[1]. Pereira zyskał reelekcję w wyborach w 1981 i 1986 roku[1]. W 1990 roku rozpoczął proces demokratyzacji kraju. W 1991 roku odbyły się wielopartyjne wybory parlamentarne i prezydenckie, zwycięstwo w nich odniósł opozycyjny Ruch dla Demokracji (MPD), a prezydentem został opozycyjny António Monteiro[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h i Aristides Pereira. encyclopedia.com. (ang.).
- ↑ Republika Zielonego Przylądka. Historia, [w:] Encyklopedia PWN [dostęp 2016-06-17].
