Antoni Wakulicz – Wikipedia, wolna encyklopedia

Antoni Wakulicz (ur. 7 kwietnia 1902 w Miedznej, zm. 25 listopada 1988) – polski matematyk zajmujący się głównie elementarną teorią liczb.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W latach 1920–1924 studiował matematykę na Uniwersytecie Warszawskim. Pracował jako nauczyciel w gimnazjum im. Zamojskiego w Warszawie (1924–1927), a następnie w gimnazjach w Pszczynie (1928–1935) i Katowicach (1935–1939). Uczestnik wojny obronnej Polski we wrześniu 1939. W latach 1940–1945 zaangażowany w tajne nauczanie w Miedznej. W latach 1944–1945 pracował jako nauczyciel w gimnazjum w Węgrowie, a następnie w gimnazjum w Katowicach (1946–1948). Od 1946 aż do przejścia na emeryturę w 1970 pracował na Politechnice Śląskiej. Równolegle, od 1946 zatrudniony w Instytucie Pedagogicznym w Katowicach. W 1949 obronił na Uniwersytecie Warszawskim rozprawę doktorską pt. O sumie skończonej liczby liczb porządkowych, napisaną pod kierunkiem Wacława Sierpińskiego^[1]. Od roku 1950, w nowo powstałej Państwowej Wyższej Szkole Pedagogicznej w Katowicach, a następnie na Uniwersytecie Śląskim. W 1963 roku otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego.

Pochowany w Pszczynie, na średniowiecznym cmentarzu św. Jadwigi^[2].

Krystyna Skórnik, Początki akademickiego ośrodka matematycznego na Górnym Śląsku, Roczniki Polskiego Towarzystwa Matematycznego, Seria VI: Antiquitates Mathematicae 1 (2007), 139–160.
Kazimierz Szymiczek, Algebra i teoria liczb na Górnym Śląsku, w: Pół wieku matematyki na Górnym Śląsku (pod redakcją Krystyny Skórnik), Prace Naukowe Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach, Katowice, 2003.