Antoni Różycki – Wikipedia, wolna encyklopedia

Antoni Różycki
Ilustracja
Antoni Różycki (w 1939)
Data i miejsce urodzenia

31 maja 1885
Augustów

Data i miejsce śmierci

5 lutego 1967
Warszawa

Zawód

aktor

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Medal 10-lecia Polski Ludowej

Antoni Leonard Różycki (ur. 31 maja 1885 w Augustowie, zm. 5 lutego 1967 w Warszawie) – polski aktor teatralny i filmowy, dyrektor teatru.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w rodzinie Józefa, burmistrza Łukowa, później prezydenta Siedlec, oraz Zofii Różyckich. Uczęszczał do gimnazjum w Siedlcach, gdzie występował w teatrze szkolnym. Był wolnym słuchaczem filozofii na Uniwersytecie Jagiellońskim. W 1905 ukończył Klasę Dramatyczną przy Warszawskim Towarzystwie Muzycznym i został zaan­gażowany do teatru w Łodzi. W latach 1906–1908 występował w Teatrze Małym w Warszawie, w latach 1908–1910 w Teatrze Miejskim w Krakowie, w latach 1910–1911 w Teatrze Polskim w Łodzi, w latach 1911–1912 w Teatrze Zjednoczonym w Warszawie. W sezonie 1912/13 występował początkowo w warszawskim Teatrze Małym, a od marca 1913 w zespole farsy Warszawskich Teatrów Rządowych (Letni, Nowy). Od sierpnia 1915 do wiosny 1916 był w Zarządzie Zrzeszenia Farsy WTR. Od połowy kwietnia 1916 zaczął występować w warszawskim Teatrze Roz­maitości. W latach 1919–1921 wy­stępował w zespole Reduty, i ponownie w Teatrze Rozmaitości. Na sezony 1921/22 i 1922/23 zaangażował go Arnold Szyfman do Teatru Polskiego i Małego. W latach 1923–1932 występował w warszawskich Teatrach Miejskich (od 1931 pod zarządem zrzeszenia aktorów), głównie w Teatrze Letnim i Teatrze Narodowym. Równocześnie w 1925 występował w nocnym teatrze Szkarłatna Maska w Warszawie, a w styczniu 1928 reżyserował pro­gram rewiowy „Confetti” w teatrze Nowe Perskie Oko. Od maja 1932 występował w warszawskim Teatrze Małym, w sezonie 1932/33 w Teatrze Nowym w Poznaniu. Następnie grał w warszawskich teatrach: Kameralnym (od maja 1932), Letnim (od sierpnia 1932), Narodo­wym (w sezonie 1933/34). Od 1934 do 1939 występował na scenach pod zarządem TKKT (głównie w Teatrze Na­rodowym, Nowym i Letnim).

Antoni Różycki w 1928.

Podczas okupacji niemieckiej w teatrze nie występował. Pracował jako kelner w warszawskich kawiar­niach „Mon Cafe” i „U Akto­rek”. Po powstaniu wysiedlony z Warszawy, zamieszkał w Końskich.

Od 5 marca 1945 do 30 maja 1947 sprawował funkcję dyrektora Teatru Miejskiego w Lublinie, oraz grał i reżyserował w tym teatrze. Po powrocie do Warszawy na sezon 1947/48 zaangażował się do Miejskich Teatrów Dramatycznych, w sezonie 1948/49 występował w Teatrze Klasycznym, a także w kabarecie literackim „Ani Be ani Me”. Od jesieni 1949 do końca życia należał do zespołu Teatru Polskiego w Warszawie.

Grał w filmach, współpracował z Teatrem Polskiego Radia. Jako pedagog pracował w okresie międzywojennym ze szkołami teatralnymi. Był członkiem zasłużonym SPATiF-ZASP. Za całokształt pracy aktorskiej w 1955 otrzymał Nagrodę Państwową II stopnia.

Dwukrotnie żonaty. Był mężem Marii Dunikowskiej z domu Fertner, potem Marii Fickiej.

Zmarł w Warszawie, pochowany na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 24-2-13)[1].

Filmografia[edytuj | edytuj kod]

Grób Antoniego Różyckiego na cmentarzu Powązkowskim

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Cmentarz Stare Powązki: ANTONI RÓŻYCKI, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2019-12-19].
  2. ↑ M.P. z 1955 r. nr 91, poz. 1144 „w 10 rocznicę Polski Ludowej za zasługi w dziedzinie kultury i sztuki”.
  3. ↑ M.P. z 1947 r. nr 78, poz. 522 „z okazji 40-letniego jubileuszu pracy scenicznej”.
  4. ↑ M.P. z 1955 r. nr 101, poz. 1400 - Uchwała Rady Państwa z dnia 19 stycznia 1955 r. nr 0/196 - na wniosek Ministra Kultury i Sztuki.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Antoni_Różycki&oldid=71312074”