Antoni Chomicki – Wikipedia, wolna encyklopedia
infułat | |
Kraj działania | |
---|---|
Data i miejsce urodzenia | |
Data i miejsce śmierci | |
Duszpasterz | |
Okres sprawowania | 1935–1993 |
Wyznanie | |
Kościół | |
Prezbiterat | 1935 |
Odznaczenia | |
Antoni Chomicki, ps. Roch (ur. 9 kwietnia 1909 we wsi Samułki Duże, zm. 13 maja 1993 w Murafie) – polski duchowny katolicki, ksiądz infułat, duszpasterz Wołynia, Podola i całej Ukrainy.
Dzieciństwo i młodość
[edytuj | edytuj kod]Antoni Chomicki urodził się 9 kwietnia 1909 roku we wsi Samułki Duże (obecnie województwo podlaskie). W 1930 otrzymał maturę Niższego Seminarium Duchownego we Włodzimierzu Wołyńskim. Następnie wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego w Łucku. W 1935 roku otrzymał święcenia kapłańskie z rąk biskupa Stefana Walczykiewicza.
Pierwsze lata kapłaństwa
[edytuj | edytuj kod]Zaraz po święceniach ksiądz Antoni objął stanowisko wikarego w Równem. W 1937 roku został, mimo licznych protestów równeńskiej ludności, decyzją biskupa Adolfa Szelążka mianowany proboszczem parafii w Klesowie. Od 1942 roku opiekował się także parafią tomaszgrodzką. Podczas ekspatriacji namawiał Polaków do nieopuszczania Wołynia. 16 lutego 1945 roku został aresztowany przez NKWD. 6 lutego 1946 skazany na 10 lat łagrów Workuty za krzewienie wiary. Uwolniony 27 kwietnia 1947 po procesie rewizyjnym, na podstawie zeznań sowieckich dowódców partyzanckich o wspieraniu ich oddziałów w czasie wojny przez ks. Chomickiego.
W latach 1947–1955 proboszcz parafii w Połonnem. Od 1955 do 1958 roku proboszcz w Szarogrodzie. Od 1958 do śmierci pełnił funkcję proboszcza w Murafie.
Działalność wojskowa
[edytuj | edytuj kod]Ks. Antoni Chomicki ps. „Roch” w czasach okupacji radzieckiej zorganizował w Klesowie szpital polowy dla wojsk AK, w którym kurowali się żołnierze m.in. z pułku płk. Satanowskiego i oddziału kpt. Władysława Kochańskiego ps. „Bomba-Wujek”, którym ściśle współpracował. Sam był też dowódcą odcinka bojowego pod pseudonimem „przystań rybacka”. Za tę działalność otrzymał Krzyż Walecznych.
Znaczenie posługi
[edytuj | edytuj kod]Ks. Antoni nie przyjął proponowanej mu sakry biskupiej, ponieważ obawiał się przymusowego wydalenia z terenu USRR. Mimo braku tytułu biskupiego, był przez ukraińskich katolików traktowano jako patriarcha i wódz duchowy. Nazywany był „kardynałem Wyszyńskim Ukrainy”.
Po II wojnie światowej ks. Antoni był jedynym duszpasterzem katolickim na terenie ok. 140 tys. km², obsługiwał m.in. Kijów, Winnicę, Bar, Szarogród, Kamieniec Podolski i inne. W latach 1947–1955 ochrzcił na tym terenie 13 219 osób (średnio ponad 60 chrztów co niedziela), udzielił sakramentu małżeństwa 1579 parom, a sakramentu bierzmowania 1563 osobom.
Władze radzieckie i UPA zorganizowały na osobę ks. Chomickiego co najmniej 4 nieudane zamachy. Działalność podziemna księdza w latach 1947–1982 była dobrze zorganizowana i możliwa tylko dzięki pomocy ukraińskiej ludności. Dzięki temu pomimo niechęci władz ks. Antoni mógł szerzyć wiarę katolicką na terenie USRR. Utrzymywał też łączność z seminarium duchownym w Rydze, co umożliwiało stopniowe wyświęcanie w podziemiu nowych kapłanów. Ks. Chomicki ma ogromną zasługę w przetrwaniu Kościoła katolickiego na Ukrainie.
Śmierć i pogrzeb
[edytuj | edytuj kod]Ks. Chomicki zmarł 13 maja 1993 r. w Murafie po długiej chorobie. Na stanowisku proboszcza w Murafie zastąpił go ks. kan. Stanisław Szulak. W uroczystościach pogrzebowych uczestniczyło kilkudziesięciu duchownych z krajów Europy Wschodniej i ponad 16 000 wiernych.
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Henryk Dąbkowski, Ks. Antoni Chomicki, Warszawa 1993.
- Maria Dębowska , Leon Popek , Duchowieństwo diecezji łuckiej. Ofiary wojny i represji okupantów 1939-1945, Lublin: Wydawnictwo Polihymnia, 2010, ISBN 978-83-7270-791-8, OCLC 750811300 .
- Michał Fiałka, 27 Wołyńska Dywizja Piechoty AK, 1986.
- Grochalski ks. kpt. rez., Wspomnienia wojenne kapelanów wojskowych 1939-1945, Warszawa 1974.