Ank Bijleveld – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ank Bijleveld
	; Ank Bijleveld (2018)
Pełne imię i nazwisko	Anna Theodora Bernardina Bijleveld-Schouten
Data i miejsce urodzenia	17 marca 1962 ; IJsselmuiden
	Minister obrony Holandii
Okres	od 26 października 2017; do 17 września 2021
Przynależność polityczna	Apel Chrześcijańsko-Demokratyczny
Poprzednik	Klaas Dijkhoff
Następca	Henk Kamp
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Anna Theodora Bernardina „Ank” Bijleveld-Schouten (ur. 17 marca 1962 w IJsselmuiden w prowincji Overijssel^[1]) – holenderska polityk i samorządowiec, posłanka do Tweede Kamer, od 2017 do 2021 minister obrony.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W 1980 ukończyła szkołę średnią w Nijmegen, następnie do 1986 studiowała administrację w Technische Hogeschool Twente. Zaangażowała się w działalność polityczną w ramach Apelu Chrześcijańsko-Demokratycznego i jego organizacji młodzieżowej. W latach 1986–1989 pracowała jako urzędniczka w administracji miejskiej w Hengelo, jednocześnie w tym samym okresie była radną miejską w Enschede. W 1989 uzyskała mandat deputowanej do Tweede Kamer. W niższej izbie Stanów Generalnych zasiadała do 2001 i ponownie w latach 2010–2011. Od 1998 do 2001 była wiceprzewodniczącą frakcji poselskiej swojego ugrupowania^[1].

W latach 2001–2007 zajmowała stanowisko burmistrza gminy Hof van Twente. Następnie do 2010 była sekretarzem stanu w resorcie spraw wewnętrznych w gabinecie, którym kierował Jan Peter Balkenende. W styczniu 2011 jako komisarz królowej stanęła na czele administracji prowincji Overijssel (od kwietnia 2013 jako komisarz króla)^[1].

W październiku 2017 została ministrem obrony w trzecim rządzie Marka Rutte^[2]. W listopadzie 2019 objęła czasowo obowiązki ministra do spraw służb specjalnych^[3], wykonując je do kwietnia 2020. We wrześniu 2021 zrezygnowała ze stanowiska ministra obrony . Doszło do tego wkrótce po tym, jak Tweede Kamer wyraziła wobec niej wotum nieufności (w związku z negatywną oceną przebiegu ewakuacji z Afganistanu)^[4].

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Odznaczona Orderem Oranje-Nassau V klasy (2001)^[1].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ ^a ^b ^c ^d Profil na stronie parlement.com. [dostęp 2017-10-23]. (niderl.).
↑ Kabinet-Rutte III. parlement.com. [dostęp 2017-10-26]. (niderl.).
↑ Raymond Knops minister van Binnenlandse Zaken en Koninkrijksrelaties. rijksoverheid.nl, 1 listopada 2019. [dostęp 2020-01-03]. (niderl.).
↑ Na Kaag (D66) treedt ook minister Bijleveld (CDA) af: ik sta werk defensie in de weg. nos.nl, 17 września 2021. [dostęp 2021-09-25]. (niderl.).

[bio-1] Profil na stronie parlement.com. [dostęp 2017-10-23]. (niderl.).

[2] Kabinet-Rutte III. parlement.com. [dostęp 2017-10-26]. (niderl.).

[3] Raymond Knops minister van Binnenlandse Zaken en Koninkrijksrelaties. rijksoverheid.nl, 1 listopada 2019. [dostęp 2020-01-03]. (niderl.).

[4] Na Kaag (D66) treedt ook minister Bijleveld (CDA) af: ik sta werk defensie in de weg. nos.nl, 17 września 2021. [dostęp 2021-09-25]. (niderl.).

[1]

[2]

[3]

[4]

W dniu powstania	Mark Rutte (VVD) Hugo de Jonge (CDA) Kajsa Ollongren (D66) Carola Schouten (CU) Wouter Koolmees (D66) Halbe Zijlstra (VVD) Wopke Hoekstra (CDA) Ferdinand Grapperhaus (CDA) Eric Wiebes (VVD) Ank Bijleveld (CDA) Ingrid van Engelshoven (D66) Cora van Nieuwenhuizen (VVD) Sander Dekker (VVD) Bruno Bruins (VVD) Arie Slob (CU) Sigrid Kaag (D66)
Późniejsi członkowie	Stef Blok (VVD) Ben Knapen (CDA) Bas van ’t Wout (VVD) Henk Kamp (VVD) Barbara Visser (VVD) Raymond Knops (CDA) Martin van Rijn Tamara van Ark (VVD) Tom de Bruijn (D66) Stientje van Veldhoven (D66)