Anita Kucharska-Dziedzic – Wikipedia, wolna encyklopedia

Anita Kucharska-Dziedzic
Ilustracja
Anita Kucharska-Dziedzic (2022)
Data i miejsce urodzenia

21 stycznia 1972
Wołczyn

Zawód, zajęcie

literaturoznawczyni, nauczycielka akademicka

Alma Mater

Uniwersytet Jagielloński

Stanowisko

posłanka na Sejm IX i X kadencji (od 2019)

Partia

Wiosna (2019–2021)
Nowa Lewica (od 2021)

Odznaczenia
Złoty Krzyż Zasługi
Anita Kucharska-Dziedzic, Gabriela Morawska-Stanecka oraz Jolanta Danielak w Wojewódzkiej i Miejskiej Bibliotece Publicznej w Zielonej Górze, 2020

Anita Agnieszka Kucharska-Dziedzic (ur. 21 stycznia 1972 w Wołczynie[1]) – polska literaturoznawczyni, nauczycielka akademicka, działaczka społeczna i polityczna, doktor nauk humanistycznych, posłanka na Sejm IX i X kadencji, od 2021 wiceprzewodnicząca Nowej Lewicy.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Wykształcenie i działalność zawodowa[edytuj | edytuj kod]

W 1996 ukończyła polonistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim[2]. W 2006 na tej samej uczelni uzyskała stopień doktora nauk humanistycznych w zakresie literaturoznawstwa na podstawie pracy zatytułowanej Powiedz prawdę, do tego służysz. O literaturę niezależną i pełną wolność słowa (1968–1989)[2][3]. Została zatrudniona w Instytucie Filologii Polskiej Uniwersytetu Zielonogórskiego jako adiunkt[2]. Specjalizuje się w zakresie literaturoznawstwa polskiego i współczesnej literaturze polskiej[2].

Jest autorką publikacji naukowych i popularnonaukowych[2] oraz poradników dla dzieci i dorosłych, pracowników pomocy społecznej i nauczycieli[4].

Działalność społeczna i polityczna[edytuj | edytuj kod]

Działaczka na rzecz praw kobiet[5], przeciwdziałania przemocy[6] oraz równego traktowania[7]. W 1999 założyła i została prezeską Lubuskiego Stowarzyszenia na Rzecz Kobiet Baba[8]. Dołączyła do Rady Programowej Kongresu Kobiet[9]. Współorganizatorka wydarzeń związanych z czarnym protestem[10].

W wyborach samorządowych w 2018 została wybrana do rady miejskiej w Zielonej Górze, zdobywając 1121 głosów (10,70% głosów ważnych w okręgu wyborczym)[11]. Ponadto w tych samych wyborach bezskutecznie kandydowała na urząd prezydenta miasta z ramienia Komitetu Wyborczego Ruch Miejski Zielona Góra. Otrzymała wówczas 6235 głosów (10,49% głosów ważnych)[11].

W 2019 została koordynatorką okręgową Wiosny Roberta Biedronia[8]. W wyborach w tym samym roku z ramienia tego ugrupowania bezskutecznie kandydowała do Parlamentu Europejskiego, zdobywając 35 288 głosów w lubusko-zachodniopomorskim okręgu wyborczym[12].

W wyborach w tym samym roku z listy SLD (w ramach porozumienia partii lewicowych, jako przedstawicielka Wiosny) uzyskała mandat posłanki IX kadencji, otrzymując 30 581 głosów, co było drugim w tych wyborach najwyższym indywidualnym wynikiem w okręgu lubuskim[13]. W Sejmie została wiceprzewodniczącą Komisji Ustawodawczej[14], wiceprzewodniczącą Parlamentarnego Zespołu ds. Organizacji Pozarządowych i Społeczeństwa Obywatelskiego oraz członkinią m.in. Parlamentarnej Grupy Kobiet, Parlamentarnego Zespołu do spraw Równouprawnienia Społeczności LGBT+ i Parlamentarnego Zespołu ds. Miast[14]. W czerwcu 2021, po rozwiązaniu Wiosny, została członkinią Nowej Lewicy. W październiku tegoż roku wybrana na wiceprzewodniczącą partii[15].

W wyborach w 2023 z powodzeniem ubiegała się o poselską reelekcję (z wynikiem 23 051 głosów)[16]. Ponownie objęła funkcję wiceprzewodniczącej Komisji Ustawodawczej[17]. W grudniu 2023 powołana w skład sejmowej komisji śledczej ds. wyborów korespondencyjnych[17].

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Żona Piotra Dziedzica, dyrektora Lubuskiego Muzeum Wojskowego; ma syna[18].

Odznaczenia i wyróżnienia[edytuj | edytuj kod]

Publikacje[edytuj | edytuj kod]

  • Kucharska-Dziedzic A., Między służbą a „opus magnum” (pierwszy tom Dziennika pisanego nocą Gustawa Herlinga-Grudzińskiego), [w:] Jan Pacławski (red.), O Gustawie Herlingu-Grudzińskim, T. 3, Wyższa Szkoła Pedagogiczna im. Jana Kochanowskiego, Kielce 1999.
  • Kucharska-Dziedzic A., Pokolenie 68 wobec twórczości i postawy Zbigniewa Herberta, [w:] Elżbieta Felisiak, Mariusz Leś, Elżbieta Sidoruk (red.), Herbert i znaki czasu: Colloquia Herbertiana (I), Towarzystwo Literackie im. Adama Mickiewicza, Białystok 2001.
  • Kucharska-Dziedzic A., Stan wojenny w literaturze polskiej, [w:] Karol Smużniak (red.), Między słowem a obrazem, Oficyna Wydawnicza Uniwersytetu Zielonogórskiego, Zielona Góra 2007.
  • Kucharska-Dziedzic A., Violence against Polish women – life and literature, [w:] Felipe Centelles, Rubén Torres (red.), La Fractura social de género en la Unión Europea. Los casos de Polonia y Espana, Editorial Azacanes, Toledo 2008.
  • Kucharska-Dziedzic A., Wracać? Współpracować? Drukować? Pisarze emigracyjni wobec odwilży w Polsce, [w:] Maria Januszewicz, Tomasz Ratajczak (red.), Wokół tekstów kultury: Literatura – Język – Teatr – Internet, Oficyna Wydawnicza Uniwersytetu Zielonogórskiego, Zielona Góra 2009.
  • Kucharska-Dziedzic A., O przemocy seksualnej wobec kobiet w Polsce z perspektywy kobiecego NGO-su, [w:] Magdalena Musiał-Karg (red.), Kobiety we współczesnej Europie: rola i miejsce kobiet na rynku pracy, Wydawnictwo Adam Marszałek, Toruń 2009.
  • Jazownik M., Kucharska-Dziedzic A. (red.), Pamięć czasu Zagłady 1939–2009, Oficyna Wydawnicza Uniwersytetu Zielonogórskiego, Zielona Góra 2011.
  • Kucharska-Dziedzic A., Między profetyzmem a projektowaniem przyszłości. Krystalizowanie się idei współpracy w Europie Wschodniej w środowisku paryskiej „Kultury”, [w:] Katarzyna Węgorowska, Katarzyna Grabias-Banaszewska (red.), Studia Kresowe. Literatura – język – kulturologia, Instytut Filologii Polskiej Uniwersytetu Zielonogórskiego, Zielona Góra 2018.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Anita Kucharska-Dziedzic, mamprawowiedziec.pl [dostęp 2019-07-26].
  2. a b c d e Dr Anita Kucharska-Dziedzic, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [online] [dostęp 2019-08-16].[martwy link]
  3. Dr Anita Kucharska-Dziedzic z Wydziału Humanistycznego UZ nominowana do nagrody Polskiej Rady Biznesu im. Jana Wejcherta, uz.zgora.pl, 22 kwietnia 2016 [dostęp 2019-07-26].
  4. Publikacje, baba.org.pl [dostęp 2019-07-25].
  5. Kucharska-Dziedzic na Dzień Kobiet: My już nie prosimy, ale żądamy praw, wyborcza.pl, 3 marca 2017 [dostęp 2020-06-01].
  6. Dwa lata rządu Szydło. Wielka zmiana wśród kobiet. Czy „dobra”?, ngo.pl, 24 listopada 2017 [dostęp 2020-06-01].
  7. Kucharska-Dziedzic o tęczowym marszu 1 czerwca: Wszystkie dzieci nasze są, rzg.pl, 5 czerwca 2019 [dostęp 2019-10-14].
  8. a b Anita Kucharska-Dziedzic, wiosnabiedronia.pl [zarchiwizowane 2019-06-01].
  9. Rada Programowa Kongresu Kobiet, kongreskobiet.pl [zarchiwizowane 2019-03-24].
  10. Anita Kucharska-Dziedzic (Niezależna) – 25 proc., wyborcza.pl, 4 lutego 2017 [dostęp 2020-06-01].
  11. a b Wybory samorządowe 2018, pkw.gov.pl [dostęp 2020-07-28].
  12. Wybory do Parlamentu Europejskiego 2019, pkw.gov.pl [dostęp 2020-07-28].
  13. Wybory do Sejmu i Senatu Rzeczypospolitej Polskiej 2019, pkw.gov.pl [dostęp 2020-07-28].
  14. a b Posłowie X kadencji: Anita Kucharska-Dziedzic, sejm.gov.pl [dostęp 2020-03-05].
  15. Kucharska-Dziedzic wiceprzewodniczącą na lewicy, zachod.pl, 9 października 2021 [dostęp 2021-10-10].
  16. Wybory do Sejmu i Senatu Rzeczypospolitej Polskiej 2023, pkw.gov.pl [dostęp 2023-10-17].
  17. a b Posłowie X kadencji: Anita Kucharska-Dziedzic, sejm.gov.pl [dostęp 2024-01-29].
  18. Anita Kucharska-Dziedzic, wyborcza.pl, 4 maja 2018 [dostęp 2020-03-05].
  19. Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 września 2011 r. o nadaniu orderów i odznaczeń (M.P. z 2011 r. nr 108, poz. 1095).
  20. Dr Anita Kucharska-Dziedzic, wyborcza.pl, 8 marca 2017 [dostęp 2019-08-16].
  21. Anita Kucharska-Dziedzic laureatką Nagrody Polskiej Rady Biznesu, lubuskie.pl, 17 maja 2016 [dostęp 2019-07-25].
  22. Anita Kucharska-Dziedzic ze Stowarzyszenia BABA z nagrodą im. Jana Wejcherta, gazetalubuska.pl, 16 maja 2016 [dostęp 2019-08-16].