Andrzej Stawar – Wikipedia, wolna encyklopedia

Andrzej Stawar
Ilustracja
Imię i nazwisko

Edward Janus

Data i miejsce urodzenia

30 kwietnia 1900
Warszawa

Data i miejsce śmierci

5 sierpnia 1961
Saint-Germain-en-Laye

Miejsce spoczynku

Cmentarz Wojskowy na Powązkach

Zawód, zajęcie

publicysta, krytyk literacki, tłumacz

Odznaczenia
Order Sztandaru Pracy II klasy
Grób Andrzeja Stawara na Wojskowych Powązkach

Andrzej Stawar, właśc. Edward Janus (ur. 30 kwietnia 1900 w Warszawie, zm. 5 sierpnia 1961 w Saint-Germain-en-Laye) – polski marksista, publicysta, krytyk literacki, tłumacz z jęz. rosyjskiego. Jeden z redaktorów „Miesięcznika Literackiego”, „Nurtu” i współpracownik „Dźwigni”. Członek KPP, jedna z najważniejszych postaci przedwojennej lewicowej elity intelektualnej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Do 1915 uczył się w gimnazjum, potem przerwał naukę i został robotnikiem. 1919–1922 służył w WP. Ok. 1923 związał się z KPRP/KPP i pracował w jej Centralnej Redakcji. W 1924 pracował w sekretariacie Komunistycznej Frakcji Poselskiej. Publikował w miesięczniku „Nowa Kultura” inspirowanym przez KPP. 10 IX 1931 aresztowany i przez 2 miesiące więziony w Warszawie. 1929-1933 współpracował z Krajową Redakcją KPP. Od 1927 sekretarz miesięcznika literackiego „Dźwignia”. Od 1925 publikował w „Wiadomościach Literackich”. W 1934 faktycznie zerwał z KPP. Przyłączył się do krytyki stalinizmu przez antystalinowskie prądy w ruchu komunistycznym krytykujące „biurokratyczne zniekształcenia w państwie robotniczym”; jednocześnie był przeciwnikiem trockizmu. We wrześniu 1939 przedostał się na Węgry, od 1940 pracował w Komitecie ds. Opieki nad Polskimi Uchodźcami na Węgrzech w Budapeszcie. Współpracował z emigracyjnymi pismami polskimi, od marca 1944 ukrywał się przed Niemcami okupującymi Węgry. VI 1945 wrócił do kraju. Od 1949 r. został objęty zakazem druku, gdyż nie chciał się samokrytycznie odnieść do swoich polemik z KPP z lat 30. – zakaz do 1956 roku. Po wojnie drukował w „Kuźnicy”. Autor książek o Tadeuszu Boyu-Żeleńskim, Konstantym Ildefonsie Gałczyńskim, Henryku Sienkiewiczu i Stanisławie Brzozowskim. Był odznaczony Orderem Sztandaru Pracy II klasy. Od stycznia 1961 przebywał we Francji, gdzie zmarł. Jego zwłoki sprowadzono do kraju i pochowano w Alei Zasłużonych na wojskowych Powązkach (kwatera A22-tuje-3)[1].

Najważniejsze prace[edytuj | edytuj kod]

  • Szkice literackie: wybór (1957)
  • Tadeusz Żeleński (Boy) (1958)
  • O Gałczyńskim (1959)
  • Pisarstwo Henryka Sienkiewicza (1960)
  • O Brzozowskim i inne szkice (1961)
  • Pisma ostatnie (Biblioteka „Kultury”, „Dokumenty” Zeszyt 10) Paryż (1961)

Przekłady[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Słownik biograficzny działaczy polskiego ruchu robotniczego t. 2, Warszawa 1987.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]