Andrzej Sękowski – Wikipedia, wolna encyklopedia

Andrzej Edward Sękowski

Państwo działania	Polska
Data i miejsce urodzenia	29 lipca 1957 Sopot
Profesor nauk humanistycznych
Specjalność: psychologia rehabilitacji, psychologia różnic indywidualnych
Alma Mater	Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie
Doktorat	1984 – psychologia UMCS
Habilitacja	1991 – psychologia KUL
Profesura	26 lutego 2001
Polska Akademia Nauk
Status	Członek Rady Naukowej Instytutu Psychologii PAN
Profesor zwyczajny
Uczelnia	Katolicki Uniwersytet Lubelski
Jednostka	Wydział Nauk Społecznych; Instytut Psychologii
Stanowisko	Dziekan (2005–2012)
Odznaczenia

Andrzej Edward Sękowski (ur. 29 lipca 1957 w Sopocie)^[1] – polski psycholog, profesor nauk humanistycznych, nauczyciel akademicki.

Wykształcenie i działalność zawodowa[edytuj | edytuj kod]

Ukończył studia psychologiczne na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie w 1980. W 1984 uzyskał stopień naukowy doktora w Instytucie Psychologii UMCS. W latach 1985–1994 obejmował stanowisko adiunkta w Zakładzie Psychologii Ogólnej na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej, zaś w latach 1985–1991 pracował na tym samym stanowisku w Katedrze Psychologii Rehabilitacji w Instytucie Psychologii Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. W 1991 uzyskał stopień naukowy doktora habilitowanego w Instytucie Psychologii KUL. Od 1994 pełnił funkcję profesora nadzwyczajnego i kierownika Katedry Psychologii Różnic Indywidualnych w Instytucie Psychologii na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. W 2001 uzyskał tytuł profesora nauk humanistycznych, zaś w 2002 podjął pracę na stanowisku profesora zwyczajnego w Instytucie Psychologii KUL^[2].

W roku akademickim 2000/2001 przebywał jako stypendysta Programu Fulbrighta na Uniwersytecie Yale, współpracując z. Robertem J. Sternbergiem w Center for the Psychologiy of Abilities, Competencies and Expertise. W latach 1993–1995, jako stypendysta Fundacji Humboldta prowadził badania naukowe na Uniwersytecie Ludwika i Maksymiliana w Monachium, współpracując z zespołem kierowanym przez Kurta Hellera, oraz na Uniwersytecie w Bielefeld. Jako stypendysta Fundacji Kościuszkowskiej, w roku akademickim 1988/1989 odbył staż badawczy na Uniwersytecie Południowego Illinois w Carbondale oraz na Uniwersytecie Columbia. Odbył liczne staże oraz prowadził wykłady w zagranicznych ośrodkach naukowych, m.in. w Stanach Zjednoczonych, Niemczech, Holandii, Belgii i Włoszech^[3][4].

Pełnione funkcje[edytuj | edytuj kod]

W latach 2005–2012 pełnił funkcję Dziekana Wydziału Nauk Społecznych KUL. W latach 1998–2003 pełnił funkcję Przewodniczącego Lubelskiego Oddziału Polskiego Towarzystwa Psychologicznego, obecnie pełni funkcję Wiceprzewodniczącego Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwa Psychologicznego^[5]. W latach 1990-1994 zasiadał we władzach Europejskiej Rady ds. Wybitnych Zdolności (General Committee of the European Council for High Ability – ECHA).  Od 1999 jest redaktorem naczelnym Przeglądu Psychologicznego: Organu Polskiego Towarzystwa Psychologicznego^[6]. Obejmuje także funkcje redakcyjne w czasopismach naukowych: Journal of Individual Differences (Associate editor)^[7], Gifted Education International (Editorial board)^[8], Creativity. Theories – Research – Applications (Advisory Board)^[9]. W 2016 został wybrany na delegata PTP w Europejskiej Federacji Towarzystw Psychologicznych oraz Międzynarodowej Unii Nauk Psychologicznych. Od 2015 zasiada w Radzie Naukowej Instytutu Psychologii PAN. Jest członkiem Rady Naukowej Centralnej Komisji Egzaminacyjnej, a także organizacji naukowych i społecznych: Societas Humboldtiana Polonorum, zarządu Krajowego Funduszu na rzecz Dzieci^[1], Polskiego Stowarzyszenia Stypendystów Fulbrighta.

Badania naukowe[edytuj | edytuj kod]

Prowadzi badania naukowe z zakresu inteligencji, twórczości, wybitnych zdolności oraz postaw społecznych wobec osób niepełnosprawnych. Jest autorem około 300 publikacji, m.in. książek: Osiągnięcia uczniów zdolnych; Osobowość a osiągnięcia artystyczne uczniów szkół muzycznych; Psychologia zdolności. Współczesne kierunki badań; Świat wartości uczniów zdolnych. Jest współautorem adaptacji narzędzi służących do pomiaru: motywacji osiągnięć – Inwentarza Motywacji Osiągnięć H. Schulera, G. C. Thorntona, A. Frintrupa i M. Prochaski LMI Podręcznik oraz stylów komunikacji – Interpersonalnych Skal Przymiotnikowych J. S. Wigginsa. Podręcznik.^[10]

Odznaczenia, nagrody i wyróżnienia[edytuj | edytuj kod]

• Laureat Nagrody Ministra Edukacji Narodowej III stopnia za osiągnięcia naukowe (1990)
• Odznaczenie Zasłużony dla Polskiego Towarzystwa Psychologicznego (2004)
• Medal Komisji Edukacji Narodowej (2006)
• Srebrny Krzyż Zasługi (2007)
• Nagroda I Stopnia Rektora Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego im. Jana Pawła II (2009)
• Laur Stulecia Polskiego Towarzystwa Psychologicznego
• Dyplom Rektora Uniwersytetu Warszawskiego za współautorstwo książki pt. Z badań nad pograniczem intelektu i osobowości^[11].
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (2017)^[12][13]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]