French
DeutschAndrzej Onyszkiewicz – Wikipedia, wolna encyklopedia
| Data i miejsce urodzenia | 16 kwietnia 1902 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Narodowość | polska |
| Odznaczenia | |
   | |
Andrzej Juliusz Jacyna-Onyszkiewicz (ur. 16 kwietnia 1902 w Dolinie, zm. 19 sierpnia 1980 w Londynie) – polski dziennikarz i działacz katolicki.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się 16 kwietnia 1902 w Dolinie[1]. Uczestniczył w obronie Lwowa[1][2]. Studiował na Politechnice Lwowskiej[3]. Przed II wojną światową był działaczem katolickim we Lwowie i w Płocku[4]. Był zastępcą członka Zarządu Głównego Polskiej Macierzy Szkolnej[5], działaczem płockiego koła Polskiej Macierzy Szkolnej, a także wydawanego przez Instytut Akcji Katolickiej w Płocku tygodnika „Hasło Katolickie”[1][2][6].
W Wojsku Polskim został awansowany na stopień podporucznika rezerwy piechoty ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1925[7]. W 1934 był oficerem rezerwowym 52 Pułku Piechoty[8]. Brał udział w kampanii wrześniowej 1939[1]. Wzięty do niewoli był przetrzymywany w Oflagu IV C Colditz[1].
Po II wojnie światowej pozostał na emigracji. Początkowo przebywał w Niemczech, gdzie uczestniczył w redagowaniu polskiej prasy oraz serwisu agencyjnego. Był także członkiem zarządu Syndykatu Dziennikarzy Polskich w okupacyjnej strefie brytyjskiej[9][10]. Następnie znalazł się w Wielkiej Brytanii. Był współredaktorem londyńskich czasopism „Gazeta Niedzielna”, „Wiadomości PMK – Czyn Katolicki”[11]. Został dyrektorem Instytutu Polskiej Akcji Katolickiej w Londynie[1][4].
Zmarł 19 sierpnia 1980 w Londynie[1]. Był żonaty z Ireną Onyszkiewicz, z d. Grabowską (ur. 12 grudnia 1905, zm. 21 sierpnia 1980), razem z nią jest pochowany na Cmentarzu Gunnersbury[2].
Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Odznaka pamiątkowa „Orlęta”[1]
- Pro Ecclesia et Pontifice – Watykan[1]
- Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Świętego Grzegorza Wielkiego – Watykan (przyznany przez papieża Pawła VI, 14 maja 1977 udekorowany przez bp. Szczepana Wesołego)[1][4]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h i j Z żałobnej karty. „Biuletyn”. Nr 39-40, s. 129, Grudzień 1980. Koło Lwowian w Londynie.
- ↑ a b c Karolina Grodziska: Polskie groby na cmentarzach Londynu. Kraków: 1995, s. 361.
- ↑ Franciszek Stemler Ludzie doliny, s. 80. [dostęp 2018-11-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-11-16)].
- ↑ a b c Wiadomości o lwowianach, Lwowie i Małopolsce Wschodniej. „Biuletyn”. Nr 32, s. 61-62, Czerwiec 1977. Koło Lwowian w Londynie.
- ↑ Sprawozdanie z działalności Towarzystwa Polskiej Macierzy Szkolnej w 1937 roku, s. 10
- ↑ Kalendarz. Informator Mazowsza Płockiego i Ziem Sąsiednich, s. 67, 90
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 48.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 505.
- ↑ Antoni Stefan Koper: Prasa polska w Niemczech, w: Zeszyty Historyczne, nr 105 (1993), s. 11.
- ↑ Władysław Haładkiewicz: Meandry polityki. Życie polityczne emigracji polskiej w zachodnich strefach okupacyjnych Niemiec 1945-1949. Liderzy - organizacje - poglądy, wyd. Uniwersytet Zielonogórski, Zielona Góra 2011, s. 165, 167.
- ↑ Jacek Jan Gołębiowski. Elity polskie w Londynie po II wojnie światowej. „Studia Polonijne”. Tom 36, s. 94, 96, 2015.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1934.