Andrzej Kaznowski – Wikipedia, wolna encyklopedia

Andrzej Kaznowski

Data i miejsce urodzenia	23 grudnia 1935 Gdynia
Data śmierci	12 sierpnia 2023
Prezydent Gdańska
Okres	od 13 grudnia 1973 do 15 września 1977
Przynależność polityczna	PZPR
Poprzednik	Jan Nikołajew[1] (jako przewodniczący PMRN w Gdańsku)
Następca	Jerzy Młynarczyk
Odznaczenia

Andrzej Roman Kaznowski (ur. 23 grudnia 1935 w Gdyni, zm. 12 sierpnia 2023^[2] w Gdańsku^[3]) – polski działacz partyjny i państwowy, ekonomista i dyplomata, w latach 1973–1977 prezydent Gdańska.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Jedyne dziecko Wacława (pracownika Marynarki Wojennej) i Melanii z domu Ambrożewicz. Z początkiem II wojny światowej wysiedlony na terytorium Generalnego Gubernatorstwa, czas wojenny spędził w Warszawie, powracając do Gdyni na początku 1945. W 1953 zdał maturę w Technikum Finansowym w Sopocie. W latach 1962–1965 studiował w studium zawodowym administracji na Wydziale Prawa Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu, zaś w 1968 uzyskał tytuł magistra na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu na podstawie pracy pt. Finansowanie produkcji eksportowej statków w Stoczni Gdańskiej im. Lenina. W latach 1953–1969 zatrudniony w placówkach Narodowego Banku Polskiego w województwie gdańskim, zajmował stanowiska inspektora, starszego inspektora, naczelnika wydziału w lęborskim wydziale oraz specjalisty ds. handlowych w gdańskim oddziale. Został przewodniczącym Związku Zawodowego Pracowników Państwowych i Społecznych przy oddziale wojewódzkim NBP w Gdańsku, prowadził też wykłady dla Polskiego Towarzystwa Ekonomicznego^[4][5].

Od 1950 do 1956 należał do Związku Młodzieży Polskiej, w 1959 wstąpił do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej w Gdańsku. Został członkiem Komitetu Wojewódzkiego PZPR w Gdańsku: od 1969 do 1972 zastępca kierownika Wydziału Przemysłu i Budownictwa KW PZPR, potem do grudnia 1973 jego kierownik. Od 13 grudnia 1973 do 15 września 1977 sprawował funkcję prezydenta Gdańska (po rozdzieleniu funkcji włodarza miasta i przewodniczącego prezydium Miejskiej Rady Narodowej). W trakcie jego kadencji Gdańsk podpisał umowę partnerską z Bremą – była to pierwsza taka współpraca polskiego miasta z miastem z Republiki Federalnej Niemiec. W latach 1977–1982 attaché handlowy ds. gospodarki morskiej w ambasadzie w Pradze, następnie powrócił do Polski i do 1990 kierował gdańską delegaturą Najwyższej Izby Kontroli^[4][5].

Od 1959 był żonaty z Marią (zm. 1999), z którą miał syna^[4].

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Odznaczony między innymi Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem „Za Zasługi dla Związku Harcerstwa Polskiego”, Złotym Medalem „Za zasługi dla Obronności Kraju”, Złotą Odznaką „Zasłużony dla Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych”, a także portugalskim Orderem Infanta Henryka V klasy (1974). Otrzymał ponadto wyróżnienia Centralnego Związku Spółdzielni Budownictwa Mieszkaniowego, Polskiego Towarzystwa Ekonomicznego, a także odznaki „Zasłużony Działacz Ligi Ochrony Kraju”, „Za zasługi dla Gdańska”, „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej”, „Zasłużonym Ziemi Wejherowskiej” oraz „Zasłużony Działacz Żeglarstwa Polskiego”. W 1975 został honorowym obywatelem Omahy w Stanach Zjednoczonych^[4].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]