Andrzej (Borkowski) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Andrzej

Andrzej Borkowski
Biskup supraski
Kraj działania	Polska
Data i miejsce urodzenia	6 października 1974 Białystok
Biskup supraski
Okres sprawowania	od 2017
Przełożony monasteru Zwiastowania Przenajświętszej Bogurodzicy i św. Jana Teologa w Supraślu
Okres sprawowania	od 2010
Wyznanie	prawosławne
Kościół	Polski Autokefaliczny Kościół Prawosławny
Inkardynacja	Diecezja białostocko-gdańska
Śluby zakonne	10 września 1998
Diakonat	30 lipca 1995
Prezbiterat	12 września 1998
Nominacja biskupia	24 sierpnia 2017
Chirotonia biskupia	27 września 2017
Multimedia w Wikimedia Commons

Andrzej (ofic. tyt. Jego Ekscelencja Najprzewielebniejszy Andrzej, Prawosławny Biskup Supraski), imię świeckie Andrzej Borkowski^[1] (ur. 6 października 1974 w Białymstoku) – polski biskup prawosławny, doktor habilitowany nauk teologicznych, profesor nadzwyczajny – Katedra Teologii Prawosławnej UwB, przełożony monasteru Zwiastowania Przenajświętszej Bogurodzicy i św. Jana Teologa w Supraślu^[2] oraz proboszcz działającej przy monasterze parafii^[3]. Nauczyciel akademicki Chrześcijańskiej Akademii Teologicznej w Warszawie.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

8 czerwca 1993 wstąpił do monasteru Zwiastowania Przenajświętszej Bogurodzicy i św. Jana Teologa w Supraślu. 29 lipca 1995 z rąk arcybiskupa białostockiego i gdańskiego Sawy przyjął postrzyżyny w riasofor, a następnego dnia otrzymał (również od arcybiskupa Sawy) święcenia diakońskie^[4]. W latach 1993–1996 był studentem Prawosławnego Seminarium Duchownego w Warszawie, a następnie w latach 1996–1999 odbył studia magisterskie z teologii prawosławnej na Wydziale Teologicznym Chrześcijańskiej Akademii Teologicznej w Warszawie (ChAT), uzyskując tytuł magistra na podstawie pracy pt. Rola modlitwy w monastycznej tradycji Wschodu. 10 września 1998 złożył na ręce metropolity warszawskiego i całej Polski Sawy śluby małej schimy z imieniem Andrzej, ku czci św. Andrzeja z Krety. Dwa dni później został przez metropolitę Sawę wyświęcony na hieromnicha^[4]. W latach 2001–2002 odbył roczny kurs języka greckiego na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu w Atenach (UoA) i podjął studia magisterskie na Wydziale Teologicznym UoA, uzyskując w 2005 r. tytuł magistra. W latach 2005–2009 odbył studia doktoranckie na tymże wydziale, uzyskując w 2009 stopień doktora teologii na podstawie rozprawy Stosunek starożytnych patriarchatów Wschodu do unii w Rzeczypospolitej w ostatnim dwudziestoleciu XVI w. (1583–1601) (tytuł oryginalny: Αγώνας των ορθοδόξων πατριαρχείων κατά της ουνίας στην Πολωνία κατά την τελευταία εικοσαετία του ΙΣΤ΄ αιώνα (1583–1601)).

W latach 1999–2001 pełnił funkcję dyrektora archiwum Warszawskiej Metropolii Prawosławnej, kapelana kaplicy św. Michała Archanioła w Domu Metropolitalnym oraz duszpasterza młodzieży w warszawskiej parafii katedralnej. 3 kwietnia 2000 podniesiony do godności ihumena. W latach 2008–2010 pełnił funkcję referenta i dyrektora kancelarii diecezji lubelsko-chełmskiej, a także wizytatora katechezy prawosławnej i duszpasterza studentów prawosławnych w tej diecezji^[4].

23 listopada 2010 został p.o. przełożonego, a 24 września 2011 przełożonym monasteru w Supraślu, zaś 20 marca 2012 otrzymał godność archimandryty^[2][4]. W 2012 został adiunktem na Katedrze Teologii Prawosławnej Uniwersytetu w Białymstoku^[5]. Był jednym z delegatów Polskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego na Święty i Wielki Sobór Kościoła Prawosławnego (2016)^[6].

29 czerwca 2017 na podstawie dorobku naukowego oraz rozprawy pt. Między Konstantynopolem a Moskwą. Źródła greckie do autokefalii Kościoła prawosławnego w Rzeczypospolitej (1919–1927), Rada Wydziału Teologicznego Chrześcijańskiej Akademii Teologicznej w Warszawie nadała mu stopień doktora habilitowanego nauk teologicznych^[4][7].

24 sierpnia 2017 r. został wybrany przez Święty Sobór Biskupów PAKP na biskupa supraskiego, wikariusza diecezji białostocko-gdańskiej^[8]. Jego chirotonia biskupia odbyła się 27 września 2017 r. w soborze katedralnym św. Mikołaja w Białymstoku^[9], pod przewodnictwem metropolity warszawskiego i całej Polski Sawy^[4].

Został nauczycielem akademickim Chrześcijańskiej Akademii Teologicznej w Warszawie^[10].

Autor 3 monografii książkowych i około 40 artykułów naukowych opublikowanych w czasopismach krajowych i zagranicznych^[4].

Wybrane publikacje[edytuj | edytuj kod]

• Patriarchaty Wschodu w dziejach Rzeczypospolitej (1583–1601), Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, Białystok 2014 ISBN 978-83-7431-403-9
• Między Konstantynopolem a Moskwą. Źródła greckie do autokefalii Kościoła Prawosławnego w Rzeczypospolitej (1919–1927), Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, Białystok 2015 ISBN 978-83-7431-466-4
• Hiob Zalizo, ihumen poczajowski, Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, Białystok 2017, ISBN 978-83-7431-523-4
• Zasady sprawowania nabożeństw prawosławnych, t. 1: Boska Liturgia św. Jana Chryzostoma. Boska Liturgia św. Bazylego Wielkiego, Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, Białystok 2019, ISBN 978-83-7431-571-5
• Modlitwa w prawosławnej tradycji filokalicznej, Wydawnictwo Naukowe Chrześcijańskiej Akademii Teologicznej w Warszawie, Warszawa 2021, ISBN 978-83-60273-64-7

Przypisy[edytuj | edytuj kod]