Amy Frazier – Wikipedia, wolna encyklopedia

Amy Frazier
Państwo	Stany Zjednoczone
Data i miejsce urodzenia	19 września 1972 ; Saint Louis
Wzrost	175 cm
Gra	praworęczna
Status profesjonalny	1990
	Gra pojedyncza
Wygrane turnieje	8 WTA, 4 ITF
Najwyżej w rankingu	13 (27 lutego 1995)
Australian Open	3R (1994, 1995, 2004, 2005)
Roland Garros	3R (1995, 2001)
Wimbledon	4R (1996, 2004)
US Open	QF (1995)
	Gra podwójna
Wygrane turnieje	4 WTA, 5 ITF
Najwyżej w rankingu	24 (29 marca 1993)
Australian Open	2R (1989, 1990, 1993, 1996, 1997, 2001, 2002, 2006)
Roland Garros	3R (1995)
Wimbledon	QF (1995)
US Open	QF (1998)

Amy Frazier (ur. 19 września 1972 w Saint Louis) – amerykańska tenisistka, zwyciężczyni ośmiu turniejów zawodowych w grze pojedynczej, reprezentantka w Pucharze Federacji.

Kariera tenisowa[edytuj | edytuj kod]

Ma za sobą udaną karierę juniorską, szczególnie w rozgrywkach krajowych; w juniorskiej rywalizacji wielkoszlemowej była m.in. półfinalistką singla i debla na Wimbledonie w 1988. W t.r. rozpoczęła występy w gronie tenisistek zawodowych, rok wcześniej debiutowała w seniorskim turnieju wielkoszlemowym (US Open). W 1988 awansowała do czołowej setki rankingu światowego (na pozycję nr 55), odniosła także pierwsze zwycięstwo nad rywalką z czołowej dziesiątki rankingu (Pam Shriver). W lutym 1989 pokonała w finale w Wichita Amerykankę Barbarę Potter, wygrywając swój pierwszy turniej zawodowy.

W 1991 była w IV rundzie (1/8 finału) dwóch turniejów wielkoszlemowych (Australian Open i Wimbledonu). Rok później była ćwierćfinalistką Australian Open i po raz pierwszy wystąpiła w turnieju Masters (dla najlepszych szesnastu zawodniczek). Drugi wielkoszlemowy ćwierćfinał osiągnęła w 1995 (US Open, pokonała m.in. piątą zawodniczkę rankingu Mary Pierce, przegrała z późniejszą zwyciężczynią Steffi Graf). W lutym 1995 została sklasyfikowana na pozycji nr 13 na świecie (najwyższe w karierze). Również w 1995 po raz drugi w karierze startowała w turnieju Masters.

Jest zawodniczką znaną ze stabilnej formy. Od zawodowego debiutu w 1988 nieprzerwanie kończy kolejne sezony w najlepszej setce, jedynie w 1988, 2003 i 2005 poza czołową pięćdziesiątką (najniżej w 2003 – nr 61). Za najszczęśliwsze miasto w jej karierze można uznać Tokio – wygrała tu dwa turnieje (Japan Open), ponadto aż siedmiokrotnie docierała do finałów (Japan Open i Nichirei). Do końca 2005 startowała w 67 turniejach wielkoszlemowych, co stanowi najlepszy wynik wśród obecnie występujących zawodniczek (nie licząc kontynuującej deblową karierę Navrátilovej); grała m.in. w dziewiętnastu z rzędu turniejach US Open.

W listopadzie 2005 wygrała swój ósmy turniej w karierze. W Québecu pokonała w finale Szwedkę Arvidsson; wcześniej wyeliminowała w tym turnieju m.in. Słowaczkę Nagyovą i najwyżej rozstawioną Francuzkę Dechy.

W deblu Amy Frazier wygrała do listopada 2005 pięć turniejów (z czego trzy w Tokio), w dalszych ośmiu dochodziła do finałów (dwukrotnie w Tokio). W marcu 1993 zajmowała w rankingu deblistek miejsce nr 24. W Pucharze Federacji występowała jedynie w 1995; przyczyniła się do zwycięstwa nad Austrią, pokonując w singlu dwie rywalki – Judith Wiesner i Barbarę Schett. Zespół amerykański w tym sezonie dotarł do finału, w którym – już bez udziału Frazier – przegrał 2:3 z Hiszpanią.

Amy Frazier to zawodniczka praworęczna, z oburęcznym bekhendem, grająca tenis ofensywny, z wczesnym atakiem na piłkę. W czasie wieloletniej kariery jej znakiem rozpoznawczym stało się charakterystyczne nakrycie głowy – daszek.

Historia występów wielkoszlemowych[edytuj | edytuj kod]

Legenda

W, wygrany turniej

F, przegrana w finale

SF, przegrana w półfinale

QF, przegrana w ćwierćfinale

xR, przegrana w x rundzie

Qx, przegrana w x rundzie eliminacji

A, brak startu

NH, turniej się nie odbył

Turniej Australian Open odbył się dwukrotnie w 1977 roku (styczeń i grudzień), za to nie został rozegrany w 1986.

Występy w grze pojedynczej[edytuj | edytuj kod]

Turniej	1986	1987	1988	1989	1990	1991	1992	1993	1994	1995	1996	1997	1998	1999	2000	2001	2002	2003	2004	2005	2006	Tytuły	Z–P
Australian Open	NH	A	1R	3R	1R	4R	QF	1R	3R	3R	1R	1R	A	2R	1R	2R	2R	2R	3R	3R	1R	0 / 18	21 – 18
French Open	A	Q2	1R	1R	A	A	2R	A	1R	3R	1R	2R	A	2R	1R	3R	2R	1R	1R	2R	1R	0 / 15	9 – 15
Wimbledon	A	Q2	1R	2R	3R	4R	4R	A	1R	2R	4R	2R	1R	1R	3R	3R	1R	2R	4R	1R	3R	0 / 18	24 – 18
US Open	A	1R	3R	1R	1R	2R	1R	2R	2R	QF	2R	1R	1R	3R	1R	1R	4R	3R	3R	2R	1R	0 / 20	19 – 20

Ranking na koniec roku	352	147	53	33	16	28	19	39	16	18	33	37	42	19	20	48	39	61	26	55	126	0 / 71	73 – 71

Występy w grze podwójnej[edytuj | edytuj kod]

Turniej	1986	1987	1988	1989	1990	1991	1992	1993	1994	1995	1996	1997	1998	1999	2000	2001	2002	2003	2004	2005	2006	Tytuły	Z–P
Australian Open	NH	A	1R	2R	2R	1R	1R	2R	1R	1R	2R	2R	A	1R	1R	2R	2R	A	A	A	2R	0 / 15	8 – 15
French Open	A	A	1R	1R	A	A	1R	A	2R	3R	2R	2R	A	2R	1R	2R	1R	A	A	A	1R	0 / 12	7 – 12
Wimbledon	A	A	1R	1R	A	2R	1R	A	1R	QF	1R	3R	2R	3R	3R	2R	A	A	A	A	1R	0 / 13	12 – 13
US Open	A	1R	1R	1R	2R	2R	2R	3R	1R	1R	1R	3R	QF	2R	2R	2R	A	A	A	2R	2R	0 / 17	15 – 17

Ranking na koniec roku	–	162	175	117	80	67	46	39	73	51	31	35	75	66	60	112	141	229	306	213	171	0 / 57	42 – 57

Występy w grze mieszanej[edytuj | edytuj kod]

Turniej	1986	1987	1988	1989	1990	1991	1992	1993	1994	1995	1996	1997	1998	1999	2000	2001	2002	2003	2004	2005	2006	Tytuły	Z–P
Australian Open	NH	A	A	A	A	A	A	1R	A	A	1R	A	A	A	A	A	A	A	A	A	A	0 / 2	0 – 2
French Open	A	A	A	A	A	A	2R	A	A	A	3R	A	A	A	A	A	A	A	A	A	A	0 / 2	3 – 2
Wimbledon	A	A	A	A	A	2R	A	A	A	A	A	1R	A	A	A	A	A	A	A	3R	A	0 / 3	3 – 3
US Open	A	A	A	A	1R	1R	A	A	A	2R	1R	1R	A	A	A	A	A	A	A	1R	A	0 / 6	1 – 6

																						0 / 13	7 – 13

Finały turniejów WTA[edytuj | edytuj kod]

Legenda
Wielki Szlem
Igrzyska olimpijskie
WTA Tour Championships
1988 – 2008
	Kategoria I
	Kategoria II
	Kategoria III
	Kategoria IV
	Kategoria V

Gra pojedyncza 15 (8–7)[edytuj | edytuj kod]

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Przeciwniczka	Wynik finału
Zwyciężczyni	1.	26 lutego 1989	Wichita	Twarda	Barbara Potter	4:6, 6:4, 6:0
Zwyciężczyni	2.	25 lutego 1990	Oklahoma	Twarda	Manon Bollegraf	6:4, 6:2
Finalistka	1.	30 września 1990	Tokio	Dywanowa	Mary Joe Fernández	6:3, 2:6, 3:6
Zwyciężczyni	3.	24 maja 1992	Lucerna	Twarda	Radka Zrubáková	6:4, 4:6, 7:5
Finalistka	2.	10 kwietnia 1994	Tokio	Twarda	Kimiko Date	5:7, 0:6
Zwyciężczyni	4.	14 sierpnia 1994	Los Angeles	Twarda	Ann Grossman	6:1, 6:3
Finalistka	3.	25 września 1994	Tokio	Twarda	Arantxa Sánchez Vicario	1:6, 2:6
Zwyciężczyni	5.	16 kwietnia 1995	Tokio	Twarda	Kimiko Date	7:6, 7:5
Finalistka	4.	21 kwietnia 1996	Tokio	Twarda	Kimiko Date	5:7, 4:6
Finalistka	5.	20 kwietnia 1997	Tokio	Twarda	Ai Sugiyama	6:4, 4:6, 4:6
Zwyciężczyni	6.	18 kwietnia 1999	Tokio	Twarda	Ai Sugiyama	6:2, 6:2
Finalistka	6.	15 października 2000	Tokio	Twarda	Julie Halard-Decugis	7:5, 5:7, 4:6
Finalistka	7.	10 stycznia 2003	Hobart	Twarda	Alicia Molik	2:6, 6:4, 4:6
Zwyciężczyni	7.	16 stycznia 2004	Hobart	Twarda	Shinobu Asagoe	6:3, 6:3
Zwyciężczyni	8.	6 listopada 2005	Québec	Dywanowa	Sofia Arvidsson	6:1, 7:5

Gra podwójna 11 (4–7)[edytuj | edytuj kod]

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Partnerka	Przeciwniczki	Wynik finału
Finalistka	1.	28 października 1990	Dorado	Twarda	Julie Richardson	Elena Brioukhovets Natalija Medwediewa	4:6, 2:6
Zwyciężczyni	1.	14 kwietnia 1991	Tokio	Twarda	Maya Kidowaki	Yone Kamio Akiko Kijimuta	6:2, 6:4
Zwyciężczyni	2.	12 kwietnia 1992	Tokio	Twarda	Rika Hiraki	Kimiko Date Stephanie Rehe	5:7, 7:6, 6:0
Zwyciężczyni	3.	24 maja 1992	Lucerna	Ceglana	Elna Reinach	Karina Habšudová Marianne Werdel	7:5, 6:2
Finalistka	2.	14 lutego 1993	Chicago	Dywanowa (hala)	Kimberly Po	Katrina Adams Zina Garrison-Jackson	6:7, 3:6
Finalistka	3.	21 kwietnia 1996	Tokio	Twarda	Kimberly Po	Kimiko Date Ai Sugiyama	6:7, 7:6, 3:6
Finalistka	4.	18 sierpnia 1996	Los Angeles	Twarda	Kimberly Po	Lindsay Davenport Natalla Zwierawa	1:6, 4:6
Finalistka	5.	27 października 1996	Québec	Dywanowa	Kimberly Po	Debbie Graham Brenda Schultz-McCarthy	1:6, 4:6
Finalistka	6.	3 sierpnia 1997	San Diego	Twarda	Kimberly Po	Martina Hingis Arantxa Sánchez Vicario	3:6, 5:7
Zwyciężczyni	4.	7 listopada 1999	Québec	Dywanowa	Katie Schlukebir	Cara Black Debbie Graham	6:2, 6:3
Finalistka	7.	30 lipca 2000	Stanford	Twarda	Cara Black	Chanda Rubin Sandrine Testud	4:6, 4:6

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Profil na stronie WTA [online], Women’s Tennis Association [dostęp 2020-01-04] (ang.).
Profil na stronie ITF [online], International Tennis Federation [dostęp 2020-01-04] (ang.).
Profil na stronie Pucharu Billie Jean King [online], Billie Jean King Cup [dostęp 2020-01-04] (ang.).