Amunicja – Wikipedia, wolna encyklopedia

Amunicja (dawniej strzeliwo^[1]) – ogół nabojów, granatów, rakiet, min, bomb i torped.

W ujęciu wojskowym amunicja służy do niszczenia (lub obezwładniania) siły żywej, punktów ogniowych, sprzętu, umocnień a także do szkoleń i treningów. W ujęciu cywilnym amunicja strzelecka wykorzystywana jest również w sporcie i myślistwie.

Podział[edytuj | edytuj kod]

Na amunicji są nanoszone na zewnętrznej powierzchni i jej elementach znaki umowne w postaci liter, cyfr oraz kolorów, które nanosi się je farbą, lub są na niej wybijane^[2]. Określają one rodzaj amunicji, albo jej elementów, przeznaczenie amunicji, datę produkcji, producenta, partię produkcyjną, ewentualne odchyłki technologiczne, wyniki kontroli technicznej, odbioru wojskowego itd^[2]. Miejsce, a także sposób wykonywania są określane przez odpowiednie instrukcje, które w różnych krajach i w różnych okresach mogą być inne^[2]. Typowymi oznaczeniami są cechy amunicji wytłaczane na częściach metalowych, malowane (oznaczenia kolorowe), znakowanie, a także różnego rodzaju wskaźniki. Niektóre z oznaczeń znajdują się także na opakowaniu^[2]. Przykładem oznaczeń mogą być tzw. oznaczenia ciężarowe pocisków, które określają różnice pomiędzy masą konkretnego pocisku, a masą pocisku normalnego. Mogą by nanoszone np. w postaci odpowiedniej liczby znaków (+) i (-)^[2].

Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak: Encyklopedia współczesnej broni palnej (od połowy XIX wieku). Warszawa: Wydawnictwo WiS, 1994, s. 8. ISBN 83-86028-01-7.
Jerzy Modrzewski (red.): Encyklopedia techniki wojskowej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1987, s. 466. ISBN 83-11-07275-2.