Ambasador – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ambasadorszef misji dyplomatycznej pierwszej klasy, reprezentujący państwo wysyłające wobec władz innego państwa lub organizacji międzynarodowej.

Państwo może akredytować szefa misji w więcej niż jednym państwie, jednak tylko po poinformowaniu o tym państw przyjmujących. Wymogiem tego jest brak sprzeciwu ze strony państw przyjmujących[1]. Stolica Apostolska nie zgadza się natomiast, aby akredytowany przy niej ambasador pełnił jednocześnie misję przy Republice Włoskiej[2]. Istnieje także różnica w nazewnictwie szefa papieskiej misji dyplomatycznej, którego zwyczajowo nazywa się nuncjuszem.

W stosunkach dyplomatycznych między krajami Wspólnoty Narodów funkcję ambasadorów pełnią wysocy komisarze[3].

Istnieje również tytuł ambasadora ad personam (ambasador tytularny). Tytuł taki otrzymują z reguły osoby bardzo zasłużone dla służby dyplomatycznej swojego kraju i mogą go używać niezależnie od tego, czy w danej chwili pełnią funkcję ambasadora jako szefa misji dyplomatycznej[4].

Podczas nieobecności ambasadora lub niemożności tymczasowego pełnienia obowiązków zastępuje go osoba określana mianem Chargé d’affaires ad interim (a.i.)[1].

Zwyczajowo do ambasadora obcego państwa zwraca się: Wasza Ekscelencjo. W stosunku do ambasadora własnego państwa użyjemy w mowie formy panie ambasadorze/pani ambasador[5].


Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b Vienna Convention on Diplomatic Relations 1961, United Nations, 18 kwietnia 1961 (ang.).
  2. Ustawa zasadnicza państwa miasto Watykan oraz inne akty ustrojowe [online], Wydawnictwo Sejmowe, 2008 (pol.).
  3. Embassies [online], Commonwealth of Nations [dostęp 2023-11-04] (ang.).
  4. Barbara Dobrzańska, Magdalena Sitek, Mini leksykon dyplomatyczny [online], Wydawnictwo WSGE, 28 stycznia 2011 (pol.).
  5. Tytułowanie w protokole dyplomatycznym [online], mojafirma.infor.pl [dostęp 2023-11-04] (ang.).