Alphonse Georges – Wikipedia, wolna encyklopedia

Alphonse Georges
Ilustracja
generał armii generał armii
Data i miejsce urodzenia

19 sierpnia 1875
Montluçon, Francja

Data i miejsce śmierci

24 kwietnia 1951
Paryż, Francja

Przebieg służby
Lata służby

18971945

Siły zbrojne

Francuskie Siły Zbrojne

Stanowiska

dowódca Frontu Północno-Wschodniego

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa,
II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Wielki Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Wielki Oficer Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Komandor Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Oficer Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Kawaler Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja)
Krzyż Wojenny 1914-1918 z brązową palmą (Francja)
Krzyż Wojenny Zamorskich Teatrów Operacyjnych (Francja) Oficer Orderu Zasługi Rolniczej (Francja) Oficer Orderu Palm Akademickich (Francja) Medal Wojskowy (Francja) Medal Kolonialny (Francja) Krzyż Wielki Orderu Świętego Sawy (Serbia) Wielka Wstęga Orderu Gwiazdy Jerzego Czarnego z mieczami (Serbia) Srebrne Promienie Orderu Świętego Skarbu (Japonia, 1888–2003) Krzyż Wojenny (Belgia) (1914-1918) Komandor Orderu Leopolda II (Belgia) Komandor Orderu Karola III (Hiszpania) Krzyż Wielki Zasługi Wojskowej z Odznaką Czerwoną (Hiszpania) Kawaler I Klasy Królewskiego Norweskiego Orderu Świętego Olafa Wielki Oficer Orderu Korony Włoch Wielka Wstęga Orderu Sławy (Tunezja) Order Wybitnej Służby (Wielka Brytania) Krzyż Komandorski Orderu Łaźni (Wielka Brytania) Oficer Orderu Zasługi Wojskowej (Bułgaria) Komandor Orderu Jerzego I (Grecja) Krzyż Złoty Orderu Zbawiciela (Grecja) Krzyż Wojenny 1940 (Grecja) Wielka Wstęga Orderu Alawitów (do 1955, Maroko) Komandor Orderu Korony Rumunii Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Cesarski i Królewski Order Orła Białego (Imperium Rosyjskie) Order Świętego Włodzimierza IV klasy (Imperium Rosyjskie)

Alphonse-Joseph Georges (ur. 19 sierpnia 1875 w Montluçon, zm. 24 kwietnia 1951 w Paryżu) – francuski generał armii (fr. général d’armée), uczestnik dwóch wojen światowych.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Syn kowala, karierę wojskową rozpoczął w Akademii Wojskowej Saint-Cyr, którą ukończył w 1897. Następnie służył w Algierii w pułku tirailleurs.

Służył w armii francuskiej podczas I wojny światowej i został poważnie ranny podczas dowodzenia batalionem w 1914. Następnie został przydzielony do sztabu generalnego armii, gdzie pozostał do końca wojny.

W 1918 Georges służył pod dowództwem generała (późniejszego marszałka) Ferdinanda Focha. Był także szefem sztabu marszałka Philippe’a Pétaina w Maroku podczas wojny o Rif (1920–1927) oraz jako dowódca dywizji w Algierii (1928–1932).

Georges został powołany do Naczelnej Rady Wojennej w listopadzie 1932. 9 października 1934 w Marsylii został ponownie ranny, tym razem w wyniku udanego zamachu na króla Jugosławii Aleksandra I, ale wyzdrowiał i oczekiwano, że w 1935 zastąpi generała Maxime’a Weyganda na czele Francuskich Sił Zbrojnych. Jednak premier Édouard Daladier uznał, że jest zbyt prawicowy i zamiast niego wyznaczył generała Maurice’a Gamelina.

Georges został mianowany zastępcą Gamelina, ale nie potrafili się porozumieć i mieli napięte stosunki. Po wybuchu II wojny światowej 21 października 1939 Georges został dowódcą najważniejszego francuskiego Frontu Północno-Wschodniego. Podczas niemieckiej ofensywy w maju 1940 (kampania francuska) nie potrafił odpowiednio szybko zareagować na uderzenia niemieckich oddziałów pancernych przedzierających się przez Ardeny i zorganizować przeciwdziałania[1]. 17 maja 1940 Gamelin i Georges zostali zwolnieni, a generał Maxime Weygand powrócił na stanowisko Naczelnego Wodza Francuskich Sił Zbrojnych.

Po objęciu władzy przez marszałka Pétaina i ustanowieniu Francji Vichy Georges nie chciał odgrywać żadnej znaczącej roli w nowym rządzie. Premier Wielkiej Brytanii Winston Churchill chciał, aby Georges został dowódcą sił francuskich w Algierii, Maroku i Tunezji po alianckiej inwazji na Afrykę Północną w listopadzie 1942. Jednak prezydent Stanów Zjednoczonych Franklin Delano Roosevelt skutecznie nalegał, aby na to stanowisko powołać generała Henri Girauda.

W czerwcu 1943 Giraud i generał Charles de Gaulle zostali współprzewodniczącymi Francuskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego. Georges został mianowany ministrem bez teki, ale nie sprawował żadnej znaczącej funkcji i był stopniowo spychany na boczny tor. Po kilku miesiącach podobnie jak Giraud, został usunięty przez de Gaulle’a.

Po zakończeniu wojny przeszedł w stan spoczynku i wycofał się z życia publicznego.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Bogusław Wołoszański: Tajna wojna Churchilla. Warszawa: Wydawnictwo Colori, 2002, s. 88. ISBN 83-913459-9-8.

Źródło[edytuj | edytuj kod]