Alfredo Piatti – Wikipedia, wolna encyklopedia

Alfredo Piatti
	; Alfredo Piatti, 1890
Imię i nazwisko	Alfredo Carlo Piatti
Data i miejsce urodzenia	8 stycznia 1822 ; Bergamo
Pochodzenie	włoskie
Data i miejsce śmierci	18 lipca 1901 ; Crocette di Mozzo
Instrumenty	wiolonczela
Gatunki	muzyka poważna
Zawód	wiolonczelista, kompozytor
	Instrument
	Wiolonczela „The Piatti” Stradivarius (1720);
	Multimedia w Wikimedia Commons

Alfredo Carlo Piatti (ur. 8 stycznia 1822 w Bergamo, zm. 18 lipca 1901 w Crocette di Mozzo^[1]^[2]) – włoski wiolonczelista i kompozytor.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Początkowo uczył się u ojca, skrzypka Antonio Piattiego, oraz wuja, wiolonczelisty Gaetano Zenettiego^[1]^[2]. Po raz pierwszy wystąpił publicznie jako wiolonczelista w wieku 8 lat^[2]. Od 1832 do 1837 roku studiował w konserwatorium w Mediolanie u Vincenzo Merighiego^[1]^[2]. Po 1838 roku odbył tournée koncertowe po Europie, występując m.in. we Francji i Niemczech^[1]. W 1843 roku w Monachium wystąpił w duecie z Franzem Lisztem^[1]^[2]. Od 1844 do 1845 roku występował w Londynie, gdzie w 1846 roku osiadł na stałe, działając jako wiolonczelista-wirtuoz i udzielając lekcji prywatnie oraz w Royal Academy of Music^[1]. W latach 1846–1849 był koncertmistrzem opery włoskiej w Londynie^[1]. Między 1859 a 1898 rokiem występował w ramach Popular Concerts, grając w kwartecie z takimi artystami jak Henryk Wieniawski, Joseph Joachim i Louis Ries^[1]. Był pierwszym wykonawcą Koncertu wiolonczelowego Arthura Sullivana (1866)^[1]. W 1898 roku wrócił do Włoch^[1].

W jego posiadaniu znajdowała się wiolonczela Antonio Stradivariego „The Piatti” z 1720 roku^[2]. Pozostawił po sobie kolekcję zbiorów muzycznych, przechowywaną w Istituto Musicale w Bergamo^[1]. Napisał podręcznik do gry na wiolonczeli (Londyn 1878)^[2].

Twórczość[edytuj | edytuj kod]

Należał do największych wirtuozów wiolonczeli w XIX wieku, Liszt nazywał go „Paganinim wiolonczeli”^[1]. Był jednym z ostatnich artystów grających na wiolonczeli bez nóżki^[1]. Jego gra charakteryzowała się perfekcyjną intonacją, śpiewnym dźwiękiem i techniką łączącą w sobie dorobek włoskich mistrzów barokowych z dokonaniami szkoły niemieckiej^[1].

Skomponował m.in. 2 koncerty wiolonczelowe (1874, 1877), Concertino na wiolonczelę i orkiestrę (1863), 6 sonat na wiolonczelę i fortepian, 12 kaprysów na wiolonczelę^[2]. Opracował także aranżacje mniej znanych utworów twórców XVIII-wiecznych^[1]^[2].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m ⁿ ^o Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 8. Część biograficzna pe–r. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2004, s. 96–97. ISBN 978-83-224-0837-7.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 4 Levy–Pisa. New York: Schirmer Books, 2001, s. 2792. ISBN 0-02-865529-X.

[encmuz-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m ⁿ ^o Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 8. Część biograficzna pe–r. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2004, s. 96–97. ISBN 978-83-224-0837-7.

[baker-2] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 4 Levy–Pisa. New York: Schirmer Books, 2001, s. 2792. ISBN 0-02-865529-X.

[1]

[2]