French
DeutschAlfredo Ottaviani – Wikipedia, wolna encyklopedia
 | Ten artykuł od 2020-04 wymaga zweryfikowania podanych informacji. |
| Kardynał prezbiter | |||
 | |||
| |||
| Kraj działania | |||
|---|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |||
| Data i miejsce śmierci | |||
| Proprefekt Świętej Kongregacji Nauki Wiary | |||
| Okres sprawowania | 1966–1968 | ||
| Sekretarz Najwyższej Świętej Kongregacji Świętego Oficjum | |||
| Okres sprawowania | 1959–1966 | ||
| Wyznanie | |||
| Kościół | |||
| Prezbiterat | 18 marca 1916 | ||
| Nominacja biskupia | 5 kwietnia 1962 | ||
| Sakra biskupia | 19 kwietnia 1962 | ||
| Kreacja kardynalska | 12 stycznia 1953 | ||
| Kościół tytularny | S. Maria in Domnica | ||
 | |||
| Data konsekracji | 19 kwietnia 1962 |
|---|---|
| Konsekrator | |
| Współkonsekratorzy |
Alfredo Ottaviani (ur. 29 października 1890 w Rzymie, zm. 3 sierpnia 1979 w Watykanie) – włoski kardynał i biskup rzymskokatolicki, ostatni sekretarz Najwyższej Świętej Kongregacji Świętego Oficjum w latach 1959–1966, w latach 1966–1968 proprefekt Świętej Kongregacji Nauki Wiary, kardynał od 1953.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Był jedenastym z dwanaściorga dzieci w robotniczej rodzinie[1].
Studiował w Papieskim Seminarium Rzymskim. 18 marca 1916 przyjął w Rzymie święcenia kapłańskie.
Po studiach wykładał w kilku uczelniach katolickich w Rzymie (Athenaeum Św. Apolinarego, Athenaeum „De Propaganda Fide”), był także rektorem Papieskiego Kolegium Czeskiego oraz prowadził działalność duszpasterską. W latach 1928–1929 był sekretarzem Kongregacji Nadzwyczajnych Spraw Kościelnych. W czerwcu 1929 został mianowany substytutem w Sekretariacie Stanu, w grudniu 1935 asesorem w Kongregacji Św. Oficjum. Otrzymał tytuły honorowe tajnego szambelana papieskiego (1922), prałata domowego (1927) oraz protonotariusza apostolskiego (1931).
Jako wieloletni współpracownik kolejnych papieży 12 stycznia 1953 został mianowany kardynałem z tytułem diakona S. Maria in Domnica. Papież Pius XII powierzył mu jednocześnie funkcję prosekretarza Kongregacji Św. Oficjum. Od listopada 1959 sekretarz Kongregacji. W sierpniu 1959 był legatem papieskim na obchody 100-lecia ustanowienia hierarchii katolickiej w Kanadzie.
Uczestniczył w konklawe w latach 1958 i 1963. 5 kwietnia 1962 został mianowany arcybiskupem tytularnym diecezji Berrhoea. Konsekracji dokonał 19 kwietnia 1962 w Rzymie papież Jan XXIII.
Brał udział w obradach soboru watykańskiego II (1962–1965). 30 czerwca 1963 koronował Pawła VI. Była to ostatnia koronacja papieska w dziejach. W 1966 został mianowany proprefektem Kongregacji Doktryny Wiary. Zrezygnował z tej funkcji w styczniu 1968 ze względu na podeszły wiek. W czerwcu 1967 został podniesiony do rangi kardynała prezbitera z zachowaniem tytułu S. Maria in Domnica pro hac vice. W obliczu proponowanych po soborze watykańskim II zmian liturgicznych w 1969 wraz z kardynałem Antoniem Baccim i grupą rzymskich teologów napisał pracę Krótka analiza krytyczna Novus Ordo Missae. Autorzy książki wystosowali list do Pawła VI wyrażający prośbę o zachowanie dotychczasowego rytu mszy świętej. Po reformie konklawe dokonanej przez Pawła VI 1 stycznia 1971 utracił czynne prawo wyborcze (miał już wówczas ukończone 80 lat).
Kardynał Ottaviani jest autorem dwutomowej rozprawy o katolickich zasadach, którymi powinny się kierować relacje Kościoła i państwa Institutiones iuris publici ecclesiastici (Vatican 1957–1960).
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Sobór Watykański II. Historia dotąd nieopowiedziana, Roberto de Mattei, Centrum Kultury i Tradycji Wiedeń 1683, Ząbki 2012, tłum. Sergiusz Orzeszko IBP, s. 315.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Nota biograficzna Alfreda Ottavianiego w słowniku biograficznym kardynałów Salvadora Mirandy (ang.) [dostęp 2011-07-10]
- Alfredo Ottaviani [online], catholic-hierarchy.org [dostęp 2011-07-10] (ang.).