Alexis Soyer – Wikipedia, wolna encyklopedia

Alexis Benoit Soyer
Ilustracja
Alexis Soyer w 1849
Data i miejsce urodzenia

4 lutego 1810
Meaux

Data i miejsce śmierci

5 sierpnia 1858
Londyn

Miejsce spoczynku

Cmentarz Kensal Green w Londynie

Zawód, zajęcie

kucharz

Multimedia w Wikimedia Commons

Alexis Benoit Soyer (ur. 4 lutego 1810 w Meaux, zm. 5 sierpnia 1858 w Londynie) – francuski mistrz kuchni, działający w wiktoriańskiej Anglii.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Był najmłodszym z pięciu synów kupca Emery’ego Rocha Alexisa Soyera i Marie Madeleine Francoise Chamberlan. W 1821 został wyrzucony ze szkoły i wyjechał do Paryża, gdzie mieszkał jego starszy brat, Philippe. Tam rozpoczął praktykę w restauracji G Rignon. Po pięciu latach został szefem kuchni w restauracji Boulevard des Italiens.

W czasie rewolucji lipcowej wyjechał do Anglii i rozpoczął pracę na dworze Adolfa Hanowerskiego, gdzie jego brat był szefem kuchni. W kolejnych latach był zatrudniany na wielu dworach brytyjskiej arystokracji. W 1837 został szefem kuchni prestiżowego londyńskiego Reform Club, w którym gruntownie zmodernizował zaplecze kuchenne. Z pomocą architekta Charlesa Barry’ego wprowadził piece gazowe, chłodziarki chłodzone zimną wodą i piece z regulacją temperatury. Kuchnia Soyera zyskała taką sławę, że zwiedzano ją jako jedną z atrakcji Londynu. 28 czerwca 1838, w dniu koronacji Wiktorii Hanowerskiej w tej kuchni przygotował śniadanie dla 2000 osób.

Magiczny piec Soyera

Śmierć żony w czasie porodu (1842), skłoniła Soyera do porzucenia współpracy z Reform Club i poświęcenia się działalności filantropijnej. W okresie wielkiego głodu, który ogarnął Irlandię zaproponował rządowi brytyjskiemu uruchomienie systemu kuchni, wydających zupy dla ubogich. Kuchnię taką uruchomił w Dublinie, a jej działalność finansował z biletów wstępu do otwartej przez Soyera galerii malarstwa w Londynie. Od 1849 rozpoczął sprzedaż zaprojektowanego przez siebie „magicznego pieca”, który pozwalał na przygotowanie posiłku w dowolnym miejscu, także bezpośrednio na stole.

Podobne rozwiązania został zastosowanie w wynalezionej przez Soyera kuchni polowej dla armii brytyjskiej. W czasie wojny krymskiej zajmował się zaopatrywaniem armii i szpitali wojskowych w ciepłe posiłki, a każdy regiment otrzymał mobilne kuchnie systemu Soyera. Pod koniec życia prowadził wykłady z zakresu wyżywienia armii.

Był autorem lub współautorem kilkunastu książek kucharskich. Do najsłynniejszych dań mistrza należały kotlety baranie, podawane członkom Reform Club.

W życiu prywatnym był żonaty (żona Elizabeth Emma Soyer z d. Jones była aktorką i malarką).

Dzieła[edytuj | edytuj kod]

  • 1845: Délassements Culinaires.
  • 1846: The Gastronomic Regenerator
  • 1847: Soyer's Charitable Cookery
  • 1848: The Poorman's Regenerator
  • 1850: The Modern Housewife of Menagere
  • 1853: The Pantropheon or A history of food and its preparation in ancient times
  • 1855: A Shilling Cookery Book for the People
  • 1857: Soyer's Culinary Campaign

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Alexis_Soyer&oldid=71770337”