Aleksandr Tichonow – Wikipedia, wolna encyklopedia

Aleksandr Tichonow

Александр Тихонов

Data i miejsce urodzenia	2 stycznia 1947 Ujskoje
Klub	Dynamo Nowosybirsk
Wzrost	173 cm
Debiut w PŚ	15.01 1978, Ruhpolding (6. miejsce – sztafeta)
Pierwsze punkty w PŚ	24.02 1978, Anterselva (4. miejsce – sprint)
Pierwsze podium w PŚ	2.04 1978, Sodankylä (3. miejsce – sprint)
Dorobek medalowy
Reprezentacja  ZSRR Igrzyska olimpijskie złoto Grenoble 1968 biathlon (sztafeta) złoto Sapporo 1972 biathlon (sztafeta) złoto Innsbruck 1976 biathlon (sztafeta) złoto Lake Placid 1980 biathlon (sztafeta) srebro Grenoble 1968 biathlon (b. indywidualny) Mistrzostwa świata złoto Zakopane 1969 b.indywidualny złoto Zakopane 1969 sztafeta złoto Östersund 1970 b.indywidualny złoto Östersund 1970 sztafeta złoto Hämeenlinna 1971 sztafeta złoto Lake Placid 1973 b.indywidualny złoto Lake Placid 1973 sztafeta złoto Mińsk 1974 sztafeta złoto Anterselva 1976 sprint złoto Lillehammer 1977 sprint złoto Lillehammer 1977 sztafeta srebro Altenberg 1967 sztafeta srebro Hämeenlinna 1971 b.indywidualny srebro Anterselva 1975 sztafeta srebro Ruhpolding 1979 b.indywidualny brąz Lillehammer 1977 b.indywidualny brąz Ruhpolding 1979 sztafeta Mistrzostwa świata juniorów złoto Luleå 1968 sztafeta brąz Luleå 1968 b.indywidualny
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Aleksandr Iwanowicz Tichonow (ros. Александр Иванович Тихонов, ur. 2 stycznia 1947 we wsi Ujskoje, obwód czelabiński) – rosyjski biathlonista reprezentujący ZSRR. Jeden z najbardziej utytułowanych biathlonistów w historii, pięciokrotny medalista olimpijski i wielokrotny medalista mistrzostw świata.

Kariera[edytuj | edytuj kod]

Pierwszy sukces w karierze osiągnął w 1967 roku, kiedy wspólnie z Wiktorem Mamatowem, Rinatem Safinem i Nikołajem Puzanowem zdobył srebrny medal w sztafecie podczas mistrzostw świata w Altenbergu. Na tych samych mistrzostwach był też dziewiąty w biegu indywidualnym. Na rozgrywanych rok później mistrzostwach świata juniorów w Luleå razem z kolegami z reprezentacji zdobył złoty medal^[1], a indywidualnie był trzeci, za Norwegiem Torem Svendsbergetem i swym rodakiem Jurijem Krakosiewiczem. W tym samym roku wziął też udział w igrzyskach olimpijskich w Grenoble, stając na podium w obu konkurencjach. Najpierw był drugi w biegu indywidualnym, rozdzielając Magnara Solberga i rodaka Władimira Gundarcewa, tracąc do zwycięzcy 54,5 sekundy. Następnie razem z Gundarcewem, Mamatowem i Puzanowem zwyciężył w sztafecie.

Na rozgrywanych w 1969 roku mistrzostwach świata w Zakopanem odniósł podwójne zwycięstwo. Oprócz kolejnego triumfu w drużynie zwyciężył też w biegu indywidualnym, wyprzedzając Rinata Safina i Magnara Solberga. Wyniki ten powtórzył rok później, podczas mistrzostw świata w Östersund. Trzeci z rzędu złoty medal w sztafecie na imprezie tego cyklu zdobył na mistrzostwach świata w Hämeenlinna w 1971 roku. W biegu indywidualnym tym razem zajął drugie miejsce, ulegając tylko Dieterowi Speerowi z NRD.

W 1972 roku wystartował na igrzyskach olimpijskich w Sapporo, gdzie razem z Mamatowem, Safinem i Iwanem Biakowem zdobył kolejne złoto w sztafecie. Indywidualnie zajął czwarte miejsce, przegrywając walkę o podium z Larsem-Göranem Arwidsonem ze Szwecji. Dwa złote medale wywalczył również na mistrzostwach świata w Lake Placid w 1973 roku. Indywidualnie wyprzedził Giennadija Kowalowa i Tora Svendsbergeta. Zwycięska sztafeta ZSRR wystąpiła w składzie: Aleksandr Tichonow, Rinat Safin, Jurij Kołmakow i Giennadij Kowalow.

Z mistrzostw świata w Mińsku w 1974 roku po raz pierwszy od 7 lat wrócił bez indywidualnego medalu. W debiutującym w programie sprincie był jedenasty, a w biegu indywidualnym był piąty, za to w sztafecie ponownie zwyciężył. Podobne wyniki uzyskał podczas mistrzostw świata w Anterselvie rok później, gdzie zajmował siódme miejsce w biegu indywidualnym, szóste w sprincie oraz drugie w sztafecie.

Podczas igrzysk olimpijskich w Innsbrucku w 1976 roku ponownie był członkiem zwycięskiej sztafety. W biegu indywidualnym zajął piąte miejsce. Z uwagi na brak sprintu w programie olimpijskim w tym samym roku zorganizowano mistrzostwa świata w Anterselvie, gdzie rozegrano tylko tą konkurencję. Tichonow zwyciężył, wyprzedzając dwóch innych reprezentantów ZSRR: Aleksandra Jelizarowa i Nikołaja Krugłowa. Swój ostatni indywidualny złoty medal zdobył na mistrzostwach świata w Vingrom w 1977 roku. Ponownie był tam najlepszy w sprincie, plasując się przed Aleksandrem Uszakowem i Nikołajem Krugłowem. Ponadto zwyciężył w sztafecie, a w biegu indywidualnym był trzeci, za Heikkim Ikolą z Finlandii i Norwegiem Sigleifem Johansenem.

Bez medalu wrócił za to z mistrzostw świata w Hochfilzen w 1978 roku, gdzie w konkurencjach indywidualnych plasował się poza czołową dziesiątką, a w sztafecie reprezentacja ZSRR zajęła czwarte miejsce. Na rozgrywanych rok później mistrzostwach świata w Ruhpolding był drugi w biegu indywidualnym, przegrywając tylko z Klausem Siebertem z NRD. Wspólnie z kolegami z reprezentacji zdobył też brązowy medal w sztafecie. Ostatni sukces osiągnął na igrzyskach olimpijskich w Lake Placid w 1980 roku, gdzie wspólnie z Władimirem Alikinem, Władimirem Barnaszowem i Anatolijem Alabjewem zdobył swój czwarty złoty medal olimpijski. Wystartował tam też w sprincie, kończąc rywalizację na dziewiątej pozycji. Podczas ceremonii otwarcia tych igrzysk był chorążym reprezentacji ZSRR^[2]. W 1980 roku zakończył karierę.

W zawodach Pucharu Świata zadebiutował 15 stycznia 1978 roku w Ruhpolding, zajmując szóste miejsce w sztafecie. Pierwsze punkty wywalczył 24 lutego 1978 roku w Anterselvie, gdzie był czwarty w sprincie. Na podium zawodów tego cyklu pierwszy raz stanął 2 kwietnia 1978 roku w Sodankylä, kończąc rywalizację w sprincie na trzeciej pozycji. W kolejnych startach jeszcze trzy razy plasował się w czołowej trójce: 21 stycznia 1979 roku w Anterselvie i 6 kwietnia 1979 roku w Bardufoss wygrał bieg indywidualny, a 28 stycznia 1979 roku w Ruhpolding był drugi w tej konkurencji. W klasyfikacji generalnej sezonu 1978/1979 był czwarty.

Poza sportem[edytuj | edytuj kod]

Był wielokrotnie odznaczany. Otrzymał między innymi: Medal „Za pracowniczą wybitność” (1968), Order Czerwonej Gwiazdy (1969), Medal „Za pracowniczą dzielność” (1972), Order Czerwonego Sztandaru Pracy (1976), Order Lenina (1980) i Order Przyjaźni (1999)^[3].

W maju 2002 został wybrany na wiceprezydenta Międzynarodowej Unii Biathlonu (IBU). Przez kilka lat mieszkał w Austrii.

W 2002 roku został aresztowany w związku z podejrzeniami o udział w próbie zabójstwa gubernatora obwodu kemerowskiego, Amana Tulejewa^[4]. Tichonow nie przyznał się do winy, mimo to w 2007 roku został skazany na 3 lata pozbawienia wolności za próbę otrucia Tulejewa. Na mocy amnestii nie odbył kary^[5].

Osiągnięcia[edytuj | edytuj kod]

Igrzyska olimpijskie[edytuj | edytuj kod]

Mistrzostwa świata[edytuj | edytuj kod]

Mistrzostwa świata juniorów[edytuj | edytuj kod]

Puchar Świata[edytuj | edytuj kod]

Miejsca w klasyfikacji generalnej[edytuj | edytuj kod]

Miejsca na podium chronologicznie[edytuj | edytuj kod]

Lp.	Dzień	Rok	Miejscowość	Konkurencja	Lokata	Pudła	Czas biegu	Strata	Zwycięzca
1.	2 kwietnia	1978	Sodankylä	Sprint na 10 km	3.	1	32:00,2	+1:01,5	Władimir Barnaszow
2.	21 stycznia	1979	Anterselva	Bieg indywidualny na 20 km	1.	1	?	–	–
3.	28 stycznia	1979	Ruhpolding	Bieg indywidualny na 20 km	2.	0+0+2+0	1:07:40,1	+1:42,0	Klaus Siebert
4.	6 kwietnia	1979	Bardufoss	Bieg indywidualny na 20 km	1.	2	1:06:45,0	–	–

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Aleksandr Tikhonov. skisport365.com. [dostęp 2019-11-22]. (ang.).
• Aleksandr Tikhonov Biography and Olympic Results. Olympics at Sports-Reference.com. [dostęp 2010-09-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-12-25)]. (ang.).