Aleksandr Abramow (1895–1937) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Aleksandr Łazariewicz Abramow (Abramow-Mirow) (ros. Александр Лазаревич Абрамов (Абрамов-Миров); ur. 19 października 1895 w Szawlach, zm. 25 listopada 1937 w Moskwie) – radziecki działacz partyjny i wojskowy, komisarz pułkowy (1936); jeden z kierujących wywiadem radzieckim.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Syn kupca. Członek Rosyjskiej Socjal-Demokratycznej Partii Robotniczej od 1916, bolszewik. Studiował w Niemczech. Uczestnik walk 1917 o władzę radziecką w Moskwie.

Od 1921 pracownik dyplomatyczny i działacz Komitetu Wykonawczego Kominternu w Berlinie, pracownik wydziału wydawnictw poselstwa ZSRR. W latach 1926–36 kierownik Wydziału Łączności Międzynarodowej Komitetu Wykonawczego Kominternu (tajnej służby, organu radzieckiego wywiadu), od listopada 1935 zastępca szefa Służby Łączności Komitetu Wykonawczego Kominternu.

5 września 1936 zastępca szefa 4 Zarządu (Wywiadowczego) Sztabu Generalnego Robotniczo-Chłopskiej Armii Czerwonej (RKKA), kierownik kierunku hiszpańskiego. Jeden z głównych organizatorów pracy wywiadowczej w czasie wojny domowej w Hiszpanii

21 maja 1937 został aresztowany, 25 listopada 1937 skazany na karę śmierci i rozstrzelany^[1] .

W 1958 rehabilitowany^[2].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Igor Abrosimow: Советская Россия: 1917-1991 - государство, политика, экономика, наука, культура, литература, искусство. proza.ru, 2009.