Aleksander Borawski – Wikipedia, wolna encyklopedia

Aleksander Borawski
Ilustracja
Aleksander Borawski (ok. 1921)
Imię i nazwisko

Aleksander Sergiusz Borawski

Data i miejsce urodzenia

24 lutego 1861
Warszawa

Data i miejsce śmierci

10 października 1942
Częstochowa

Narodowość

Polska

Dziedzina sztuki

malarstwo

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
Regina Poloniae Dominat i Vexilium Poloniae Pontificum Defendit
Grób artysty Aleksandra Borawskiego na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie

Aleksander Sergiusz Borawski h. Bojcza[1] (ur. 24 lutego 1861 w Warszawie[2], zm. 10 października 1942 w Częstochowie) – polski malarz i konserwator zabytków. Uczeń Wojciecha Gersona, Aleksandra Kamińskiego i Cypriana Godebskiego.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Był synem Jakuba i Pauliny z Rühmerów[2]. Studia artystyczne odbył w Warszawie, w szkole rysunku i prywatnie u Wojciecha Gersona. W Paryżu studiował rzeźbiarstwo u Cypriana Godebskiego[3], uczył się konserwacji zabytków sztuki. Początkowo zajmował się głównie konserwacją zabytków w Warszawie, Nieborowie, a od roku 1892 w Petersburgu. Od początku XX w. coraz więcej uwagi poświęcał malarstwu, tworząc głównie portrety oraz obrazy sakralne. W Petersburgu mieszkał do 1918, po czym w związku z wybuchem rewolucji październikowej przeniósł się do Warszawy. W lipcu 1919 prof. Adolf Szyszko-Bohusz powierzył mu stanowisko kustosza kolekcji wawelskiej[4]. W następnych latach zajmował się głównie konserwacją zabytków w całej Polsce, a od 1934 do 1939 mieszkał w klasztorze jasnogórskim sporządzając portrety. W czasie wojny żył w przytułku.

Jest autorem kilku artykułów poświęconych polskiej sztuce i polskim artystom czynnym w Rosji.

4 lutego 1888 ożenił się z Anną Radyszkiewicz (zm. 1919)[2], z którą miał syna Zygmunta Andrzeja, majora Wojska Polskiego.

Zmarł w Częstochowie. Pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 95-6-24)[5].

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Główne realizacje artystyczne

[edytuj | edytuj kod]
  • odnowa figur w Ogrodzie Saskim (ok. 1888)
  • konserwacja plafonów w petersburskim Pałacu Michajłowskim (ok. 1898)
  • namalował sakralne malowidła ścienne petersburskiej Akademii Duchownej (1904)
  • wykonał malowidła w kopule kaplicy Maciejowskiego na Wawelu (1907)[7]
  • stworzył cykl portretów katolickich biskupów Mohylewa dla galerii metropolitalnej w Petersburgu (przed 1918)
  • cykl portretów znanych Polaków działających w Rosji od XVIII w. (przed 1918)
  • cykl portretów przełożonych zakonu paulinów dla klasztoru jasnogórskiego (1934–1939)

Publikacje

[edytuj | edytuj kod]
  • Aleksander Borawski, 1921: Katedra Krakowska. Przewodnik po Ziemiach Małopolski nr 2. Polskie Towarzystwo Krajoznawcze. Oddział Krakowski; Cieszyn: „Dziedzictwo”[8].
  • Aleksander Borawski, 1921: O ludwisarstwie i dzwonach w Polsce. M. Muzeum Przemysłowe im A. Baranieckiego, Kraków[8].
  • Aleksander Borawski, 1927: Sarkofag z prochami ojców-bohaterów i matek-męczenniczek, przeznaczony dla wotywnego Kościoła Opatrzności mającego być wzniesionym w Warszawie / sprojektował Aleksander Borawski. Warszawa[8].
  • Aleksander Borawski, 1929: 4 dzwony dla kościoła Opatrzności w Warszawie odlane w Stoczni Gdańskiej ozdobione przez Aleksandra Borawskiego. Gdańsk, Druk. Gdańska[8].
  • Aleksander Borawski, 1933: Królowa Jadwiga na Wawelu : szkic historyczny. Wydawnictwo Księży Pallotynów, Warszawa[8].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Aleksander Sergiusz Borawski h. Bojcza Wielka Genealogia Minakowskiego [dostęp z dnia: 2016-03-24]
  2. a b c Stanisław Łoza (red.), Czy wiesz kto to jest?, Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe : na zam. Zrzeszenia Księgarstwa, 1983, s. 61.
  3. Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest?. Warszawa: Wydawnictwo Głównej Księgarni Wojskowej, 1938, s. 61. [dostęp 2021-07-01].
  4. Kustosz zbiorów wawelskich Nowości Illustrowane 1920 nr 15 s.9 [1]
  5. Cmentarz Stare Powązki: ANNA BORAWSKA, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2019-10-31].
  6. M.P. z 1925 r. nr 262, poz. 1084 „za długoletnią, pełną poświęcenia i owocną pracę narodową”.
  7. Rożek M., 1987:Krakowska katedra na Wawelu. Wyd. Kurii Metropolitalnej, Kraków.
  8. a b c d e Katalog Biblioteki Narodowej

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]