Alberto di Jorio – Wikipedia, wolna encyklopedia

Alberto di Jorio
Kardynał prezbiter
Herb duchownego Innova
Kraj działania

Włochy

Data i miejsce urodzenia

18 lipca 1884
Rzym

Data i miejsce śmierci

5 września 1979
Rzym

Miejsce pochówku

Bazylika św. Pudencjany w Rzymie

Przewodniczący Papieskiej Komisji Państwa Watykańskiego
Okres sprawowania

1961–1968

Dyrektor Instytutu Dzieł Religijnych
Okres sprawowania

1922–1968

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Prezbiterat

18 kwietnia 1908

Nominacja biskupia

5 kwietnia 1962

Sakra biskupia

19 kwietnia 1962

Kreacja kardynalska

15 grudnia 1958
Jan XXIII

Kościół tytularny

Santa Pudenziana

Sukcesja apostolska
Data konsekracji

19 kwietnia 1962

Konsekrator

Jan XXIII

Współkonsekratorzy

Giuseppe Pizzardo
Benedetto Aloisi Masella

Alberto di Jorio (ur. 18 lipca 1884 w Rzymie, zm. 5 września 1979 tamże) – włoski duchowny katolicki, kardynał.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Od najmłodszych lat był przeznaczony i przygotowywany do pracy w Kurii Rzymskiej. Ukończył najbardziej prestiżowe seminaria rzymskie. Święcenia kapłańskie otrzymał 18 kwietnia 1908. Dość szybko podjął pracę jako urzędnik w Wikariacie Rzymu (lata 1910-1918). W roku 1918 związał się z Istituto per le Opere di Religione ("Instytut Dzieł Religijnych"), gdzie początkowo jako sekretarz, a od 1922 jako prezes działał do roku 1968. Ścisła współpraca ze świeckim doradcą finansowym Bernardinem Nogarą sprawiła, iż został uruchomiony i zaczął się prężnie rozwijać Bank Watykański. Nogara wspomagany przez stosowne przepisy swobodnie kupował akcje u największych na świecie korporacji, nawet jeśli sposoby były sprzeczne z nauczaniem Kościoła. Przyniosło to efekty w postaci ogromnego wzrostu bogactwa Watykanu. W tym czasie di Jorio sprawował wiele innych funkcji kościelnych, a także uzyskał tytuły prałata. a następnie infułata. Był członkiem Administratury Stolicy Świętej, audytorem generalnym kancelarii apostolskiej, a także w latach 1947-1958 sekretarzem Świętego Kolegium Kardynałów. Funkcja ta sprawiła, iż był on sekretarzem konklawe 1958, po którym zwyczajowo osoba pełniąca tę funkcję otrzymywała kapelusz kardynalski. Tak też stało się i w tym wypadku. Nowy papież Jan XXIII na swym pierwszym konsystorzu obdarzył go purpurą kardynalską. Już jako kardynał nadal sprawował funkcję dyrektora Banku Watykańskiego. Zrezygnował dopiero w 1968 roku, po pięćdziesięciu latach skutecznego działania. Następcą został kontrowersyjny arcybiskup Paul Marcinkus. Bank poddany został w tym momencie ciężkim i nieudolnym rządom jego zasobami, co w latach późniejszych przyczyniło się do wielkiego skandalu.

Ponieważ Jan XXIII nakazał by wszyscy kardynałowie posiadali święcenia biskupie, di Jorio przyjął takowe w dniu 19 kwietnia 1962. Była to wielka uroczystość, podczas której konsekrowanych zostało przez samego papieża aż dwunastu kardynałów. Umarł jako najstarszy członek Kolegium Kardynalskiego i pochowany został w bazylice Santa Pudenziana w Rzymie. W 1967 podniesiony do godności kardynała prezbitera.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]