Afra z Augsburga – Wikipedia, wolna encyklopedia

Święta
Afra z Augsburga
męczennica
Ilustracja
Św. Afra – wizerunek z ołtarza w kościele św. Marcina w Meßkirch (Mistrz z Meßkirch, 1535–40).
Miejsce urodzenia

Cypr ?

Data i miejsce śmierci

ok. 304
Friedberg

Czczona przez

Kościół katolicki

Wspomnienie

7 sierpnia

Atrybuty

kolumna (pal), palma, płonący stos, szyszka pinii

Patronka

Augsburga i diecezji augsburskiej[1]

Szczególne miejsca kultu

Augsburg

Sarkofag św. Afry w podziemiach bazyliki św. Ulryka i św. Afry w Augsburgu.
Posągi trzech patronów diecezji augsburskiej przed katedrą w Augsburgu, od lewej: św. Simpert, św. Ulryk i św. Afra.

Afra z Augsburga (zm. ok. 304 na wyspie na rzece Lech, prawdopodobnie w pobliżu dzisiejszego miasta Friedberg) – męczennica chrześcijańska, żyjąca na terenie dzisiejszej Bawarii, święta Kościoła katolickiego.

Życie[edytuj | edytuj kod]

Nie ma pewnych faktów, jeśli chodzi o życie św. Afry. Wiele z nich opiera się na przekazywanych ustnie legendach. Według jednej z nich matka Afry, Hilaria (późniejsza święta) miała być żoną króla Cypru. Po tym jak został on zabity, obie z córką opuściły Cypr i udały się do Rzymu, gdzie Hilaria ofiarowała swą córkę jako rytualną prostytutkę bogini Wenus[2].

Później Afra wraz z trzema towarzyszkami: Dygną, Eunomią i Eutropią udały się do Augsburga, gdzie znalazły zajęcie jako nierządnice w miejscowym domu schadzek. Tam pewnego dnia spotkały biskupa Narcyza z Gerony, który uciekał wraz z towarzyszami przed prześladowaniami. Okazało się szybko, że Narcyz nie jest klientem domu schadzek, lecz duchownym. Pod jego wpływem Afra nawróciła się na chrześcijaństwo a następnie przyjęła z jego rąk chrzest. Chrzest przyjęły także jej towarzyszki i pozostali domownicy. Po wyjeździe biskupa Narcyza rozpoczęły się prześladowania nowo nawróconych. W trakcie prześladowań pojmano też Afrę i namawiano ją, by powróciła do kultu Wenus i związanego z nim nierządu. Afra pozostała jednak przy nowej wierze, więc skazano ją na karę śmierci przez spalenie. 7 sierpnia ok. 304 r. (co poświadczają historyczne dokumenty) zaprowadzono Afrę na wyspę na rzece Lech (prawdopodobnie w pobliżu obecnego Friedbergu), przywiązano do słupa, obłożono chrustem i podpalono[3].

Znany poeta łaciński Wenancjusz Fortunat, żyjący w epoce Merowingów wymienił Augsburg jako miejsce pogrzebu Afry; wspominał też o jej męczeństwie[4].

W 1064 odkryto w Augsburgu rzymski sarkofag z nadpalonym ciałem niewieścim. Umieszczono je w kościele, który nosi dziś tytuł świętych Afry i Ulryka. Rok ten przyjmowany jest przez niektóre źródła jako data kanonizacji[3].

6 sierpnia 1177 w Lechfeldorf (dzisiejszy Friedberg), miejscu przypuszczalnej śmierci Afry, papież Aleksander III zatwierdził przynależność miejscowego kościoła św. Afry na Polach do klasztoru pod wezwaniem św. Afry i św. Ulryka w Augsburgu[5].

Kult[edytuj | edytuj kod]

Patronat

Afra jest patronką: Augsburga, pokutnic, nawróconych prostytutek i dusz czyśćcowych. Występuje jako opiekunka leczniczych ziół i współpatronka diecezji augsburskiej (obok św. Ulryka i św. Simperta) oraz jako święta wzywana w przypadkach zagrożenia pożarem[3].

Dzień obchodów

Liturgiczne wspomnienie św. Afry w kościele katolickim przypada w dniu 7 sierpnia.

Ikonografia

W ikonografii św. Afra jest przedstawiana w szatach z epoki[6]. Zazwyczaj z palmą męczeństwa i koroną, przywiązana do drzewa, na płonącym stosie z drewna. Jej atrybutami są kolumna lub pal do której jest przywiązana, palma męczeństwa, płonący stos, szyszka pinii[6].

Świątynie pw. św. Afry

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Heilige und Selige des Bistums Augsburg. Bistum Augsburg. [dostęp 2011-10-25]. (niem.).
  2. Ökumenisches Heiligenlexikon: Afra. [dostęp 2011-10-26]. (niem.).
  3. a b c Hagiographus w: Źródło Tygodnik Rodzin Katolickich: Ze świętymi za pan brat: Św. Afra z Augsburga – męczennica. [dostęp 2011-10-26].
  4. Kevin Knight w: New Advent: St. Afra. [dostęp 2011-10-26]. (ang.).
  5. Dr. Hubert Raab w: Friedberg.de: St. Afra. [dostęp 2011-10-26]. (niem.).
  6. a b Marecki i Rotter 2009 ↓, s. 40.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródła internetowe

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]