Aerofony – Wikipedia, wolna encyklopedia

Aerofony – grupa instrumentów muzycznych w systematyce instrumentologicznej Curta Sachsa, w których wibratorem (źródłem dźwięku) jest drgający słup powietrza, zamknięty w przestrzeni rezonansowej, pobudzony do wibracji za pomocą zadęcia. W przypadku aerofonów wolnych źródłem dźwięku jest powietrze znajdujące się na zewnątrz instrumentu. Część instrumentu zamykająca słup powietrza nazywana jest piszczałką i od jej długości zależy wysokość dźwięku. Barwa dźwięku zależy od materiału, z którego wykonano piszczałkę, jej kształtu i menzury^[1].

Wysokość dźwięku zmieniana jest poprzez:

• zamykanie lub otwieranie otworów bocznych,
• zmianę długości piszczałki suwakiem lub wentylami,
• zmianę ciśnienia powietrza (tzw. przedęcia).

Ze względu na sposób zadęcia aerofony dzielą się na:

• aerofony wargowe (fletowe) – np. piszczałka;
• aerofony stroikowe – ze stroikiem;
  • pojedynczym – np. klarnet, saksofon;
  • podwójnym – np. obój, rożek angielski, sarusofon, fagot;
• organicznostroikowe;
  • ustnikowe – np. róg, trąbka;
  • bezustnikowe

Aerofony wolne (takie jak czurynga, wirujący bąk dziecięcy, bicz, szabla) poprzez szybki ruch powodują zmiany ciśnienia otaczającego powietrza i w efekcie drgania akustyczne.

W praktycznym, potocznym podziale instrumentów muzycznych aerofony nazywane są instrumentami dętymi i wyróżnia się pośród nich trzy grupy:

• drewniane – np. saksofon, klarnet, obój, flet, fagot, sarusofon;
• blaszane – np. trąbka, róg, puzon;
• klawiszowe – np. organy.

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

• instrument muzyczny

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Andrzej Chodkowski (red.): Encyklopedia muzyki. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1995, s. 15. ISBN 83-01-11390-1.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

• Aerofony (Polskie ludowe instrumenty muzyczne)