Adina (opera) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Adina
ilustracja
Rodzaj

opera buffa

Muzyka

Gioacchino Rossini

Libretto

Gherardo Bevilacqua-Aldobrandini

Liczba aktów

1

Język oryginału

włoski

Data powstania

1818

Prapremiera

22 czerwca 1826
Teatro Sao Carlos Lizbona

poprzednia
Mojżesz w Egipcie 		następna
Ricciardo i Zoraida

Adina (wł.: Adina ossia Il califo di Bagdad) – opera buffa Gioacchina Rossiniego – farsa w jednym akcie, do której libretto napisał Gherardo Bevilacqua-Aldobrandini, jej premiera miała miejsce w Lizbonie 22 czerwca 1826 roku.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Po napisaniu Mojżesza w Egipcie Rossini udał się w podróż po Włoszech, na swoisty urlop, w trakcie którego wiosną 1818 roku uczestniczył w otwarciu teatru w rodzinnym Pesaro, a następnie przybył się do Bolonii. W trakcie pobytu w Bolonii napisał na zamówienie Diega Ignacia de Pina Manique prefekta policji w Lizbonie i inspektora portugalskich teatrów za honorarium w wysokości 2000 lirów jednoaktówkę Adina ossia Il califo di Bagdad. Tekstu dostarczył boloński przyjaciel kompozytora, hrabia Gherardo Bevilacqua-Aldobrandini, który przerobił libretto Felice Romaniego Il califo e la schiava. Rossini nie przywiązywał dużej wagi do zamówienia, nie napisał nawet uwertury do utworu, a na pretensje Piny Manique odpowiedział, że umowa nie zobowiązywała go do tego[1]. Opera została wystawiona 8 lat później w Lizbonie, wraz z II aktem Semiramidy i baletem i po jednym przestawieniu zeszła ze sceny. W 1963[2] roku pojawiła się ponownie jednorazowo w Sienie[3] a w 1999, 2003 i 2018 roku na Rossini Opera Festivalu w Pesaro[4]..

Osoby i pierwsza obsada[edytuj | edytuj kod]

Rola[5] Głos Premiera 22 czerwca 1826
(Pierwsza obsada)
Adina sopran Luigia Valesi
Selimo tenor Luigi Ravaglia
Ali tenor Gaspare Martinelli
Mustafa bas Filippo Spada
Kalif baryton Orazio Cartagenova

Treść[edytuj | edytuj kod]

Selimo przybywa do Bagdadu w poszukiwaniu ukochanej Adiny, więzionej przez Kalifa. Ten chce ją poślubić, gdyż przypomina mu niegdyś kochaną kobietę. Przy próbie uprowadzenia Adiny z haremu Selimo zostaje schwytany. Kochankowie zostają skazani na śmierć. W ostatniej chwili Kalif odkrywa jednak, że Adina jest jego córką i zmarłej ukochanej faworyty[3].

O operze[edytuj | edytuj kod]

Adina jest typem sentymentalnej komedii muzycznej o tematyce orientalnej w rodzaju Mozartowskiego Uprowadzenia z seraju. Biografowie Rossiniego zbywają ją kilku nieprzychylnymi zdaniami lub w ogóle przemilczają[1]. Utwór składa się w większości z autocytatów Rossiniego z wcześniejszej twórczości. Do oryginalnych stronic partytury należą: cavatina Adiny Fragolette fortunate, jej duet z Kalifem, chór Apri i begl’occhi al dì oraz dłuższa sekwencja, która od arii Adiny przechodzi w duet, a kończy się kwartetem[3].

Nagranie[edytuj | edytuj kod]

  • Adani, Spina, Tadeo, Andreolli, Pedani, pod dyr. Rigacciego (Voce 1963)[3].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b Wiarosław Sandelewski: Rossini. s. 138.
  2. ↑ W. Sandelewski podaje rok 1964 (Rossini, s. 139).
  3. ↑ a b c d Piotr Kamiński: Tysiąc i jedna opera. T. 2. s. 306.
  4. ↑ archiwum Festiwalu[1]
  5. ↑ Tabela na podstawie Piotr Kamiński: Tysiąc i jedna opera. T. 2. s. 306.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Piotr Kamiński: Tysiąc i jedna opera. T. 2. Warszawa: Polskie Wydawnictwo Muzyczne SA, 2008. ISBN 978-83-224-0900-8.
  • Wiarosław Sandelewski: Rossini. Warszawa: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1980. ISBN 83-224-0133-7.
Opery Gioacchina Rossiniego

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Adina_(opera)&oldid=68936801”