Adam Zbigniew Liebhart – Wikipedia, wolna encyklopedia

Adam Zbigniew Liebhart
Data i miejsce urodzenia

28 kwietnia 1905
Kołomyja

Data i miejsce śmierci

30 listopada 1976
Wrocław

Zawód, zajęcie

muzykolog

Tytuł naukowy

doc. dr

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Medal 10-lecia Polski Ludowej Odznaka 1000-lecia Państwa Polskiego
Multimedia w Wikimedia Commons
Grób Adama Liebharta na cmentarzu św. Wawrzyńca we Wrocławiu

Adam Zbigniew Liebhart (ur. 28 kwietnia 1905 w Kołomyi, zm. 30 listopada 1976 we Wrocławiu[1][2]) – polski muzykolog.

Rodzina[edytuj | edytuj kod]

Syn Gustawa Kazimierza Liebharta i Zofii Szybalskiej. Braćmi Adama byli ginekolog Stanisław Gustaw Liebhart i dyrektor kluczborskiego szpitala Władysław Liebhart. Synem Adama jest wrocławski alergolog Jerzy Liebhart[3].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Absolwent muzykologii, filozofii i historii sztuki na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie. Studiował pod kierunkiem prof. Adolfa Chybińskiego, uzyskując stopień doktora filozofii za pracę Rozwój progresji w muzyce wczesnego średniowiecza (1932). W latach 1932–1934 publicysta muzyczny, m.in. korespondent warszawskiego Kuriera Porannego. W latach 1923–1924 i 1939–1941 studiował dyrygenturę symfoniczną w Konserwatorium PTM we Lwowie, którą ukończył w 1941 roku. Uczył w lwowskich szkołach muzycznych, udzielał prywatnych lekcji z teorii muzyki i gry na fortepianie, a okazjonalnie prowadził zespoły kameralne, dyrygował chórami oraz akompaniował.

Do Wrocławia przybył w lipcu 1945 r., a już od jesieni przy­stąpił do organizacji Zakładu Muzykologii przy Katedrze His­torii Sztuki na Uniwersytecie Wrocławskim[4][5]. Dzięki jego ogromnym staraniom, uratowano od zniszczenia naukową bibliotekę muzykologiczną, którą umieszczono później w budynku przy pl. Uniwersyteckim, gdzie w listopadzie 1945 r. rozpoczęły się wykłady dla studentów I roku Muzyko­logii[6]. Liebhart jako adiunkt był tam wówczas jedynym wykła­dowcą, kierownikiem zakładu i bibliotekarzem. Pracę naukowo-dydaktyczną prowadził na Muzykologii aż do likwidacji tego kierunku w roku 1952.

Wspólnie z przedstawicielami Wydziału Kultury i Sztuki Urzędu Wojewódzkiego oraz działaczami Dolnośląskiego Towarzystwa Muzycznego Zbigniew Liebhart brał udział w organizowaniu szkolnictwa muzycznego wszyst­kich stopni na terenie Dolnego Śląska. Należał do komitetu organizacyjnego DTM[7], był kon­sultantem i projektodawcą w Dziale Oświaty Pozaszkolnej, brał udział w akcji umuzykalniającej na terenie całego województwa. Należał do inicjato­rów i organizatorów Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej, w której pracował od 1949 r. aż do przejścia na emeryturę w 1970 r., piastując szereg odpowiedzialnych funkcji – dziekana Wydziału Pedagogicznego (1950–1953), dziekana Wydziału Teorii, Kompozycji i Dyry­gentury (1953–1963), kierownika Katedry Teorii i Kompozycji (1958–1969), a następnie rektora (1963–1969)[8]. Był inicjatorem i pierwszym prezesem terenowego koła Stowarzyszenia Polskich Artystów Muzyków przy Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej; od 1948 członek Wrocławskiego Towarzystwa Naukowego, członek Klubu Demokratycznej Profesury.

Dorobek naukowy[edytuj | edytuj kod]

W dorobku Zbigniewa Liebharta znajdują się prace naukowe (np. Maniery progresyjne w muzyce XIV w., Wzrost poczucia formy w wiekach średnich, Braki systematyki muzykologii, Skrypt systematyki), recenzje koncertów, premier operowych, a także artykuły polemiczne – publikowane zarówno w prasie lokalnej, jak i ogólnopolskiej. W jego dorobku twórczym znaleźć można ilustracje muzyczne do dwóch słuchowisk radiowych oraz opracowania pieśni ludowych na chór mieszany, opracowania melodii ludowych węgierskich i czeskich. Na antenie Rozgłośni Wrocławskiej PR Liebhart prowadził audycje umuzykalniające w formie tzw. skrzynki muzycznej. Był pomysłodawcą „Artosów” – audycji umuzykalniających prowadzonych we wszystkich liceach ogólnokształcących Dolnego Śląska, do których angażował wybitnych muzyków i śpiewaków, m.in. Beatę Artemską[9].

  • recenzja książki Paula Egerta pt. Chopin zamieszczona w Kwartalniku Muzycznym nr.23/1948[10]

Odznaczenia i wyróżnienia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Leon Hanek Wrocławscy kompozytorzy, muzykolodzy i publicyści, wyd. Akademia Muzyczna im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu, Wrocław 1985, s. 55
  2. ↑ doc. dr Adam Zbigniew Liebhart. [dostęp 2018-09-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-09-25)].
  3. ↑ Stanisław Sławomir Nicieja: Kresowa Atlantyda Tom IV: Kołomyja, Żabie, Dobromil. Opole: Wydawnictwo MS, 2014, seria: Kresowa Atlantyda. ISBN 978-83-61915-41-6.
  4. ↑ Historia Instytutu Muzykologii w latach 1945-1952. [dostęp 2017-05-08].
  5. ↑ Maciej Gołąb: Muzykologia we Wrocławiu. [dostęp 2017-05-08].
  6. ↑ Wanda Dybalska: Zawsze była tu muzyka. [dostęp 2017-05-08].
  7. ↑ Strona Dolnośląskiego Towarzystwa Muzycznego. [dostęp 2017-05-08].
  8. ↑ Strona z historią Akademii Muzycznej we Wrocławiu. [dostęp 2017-05-08].
  9. ↑ Stanisław Nicieja: Saga Rodu Liebhart wydobyta z niepamięci. 2014-05-02. [dostęp 2017-05-08].
  10. ↑ Kwartalnik Muzyczny Nr.23. 1948. [dostęp 2017-05-10].

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Rektorzy Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu
Rektorzy Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej
Rektorzy Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Adam_Zbigniew_Liebhart&oldid=71785074”