French
DeutschAchalkalaki – Wikipedia, wolna encyklopedia
 Ormiański kościół Świętego Krzyża w Achalkalaki | |||||
| |||||
| Państwo | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| Region | |||||
| Wysokość | 1707 m n.p.m. | ||||
| Populacja (2014) • liczba ludności |
| ||||
| Tablice rejestracyjne | 261 | ||||
Położenie na mapie Samcche-Dżawachetii  | |||||
Położenie na mapie Gruzji  | |||||
 41°24′20″N 43°29′10″E/41,405556 43,486111 | |||||
| Strona internetowa | |||||
Achalkalaki albo Achałkalaki (gruz. ახალქალაქი, orm. Ախալքալաք, ros. Ахалкалаки, tur. Ahalkalaki, w czasach osmańskich Ahılkelek) – miasto w Gruzji, 60 975 mieszkańców (według danych z 2002), w tym w 90% Ormian. Znajduje się ok. 30 km od granicy z Turcją, w prowincji Samcche-Dżawachetia.
Historia[edytuj | edytuj kod]
W 1066 roku[2] zdobyte przez Seldżuków za panowania Alp Arslana[3]. Miasto to po wojnie rosyjsko-tureckiej przeszło w 1829 z rąk tureckich pod władanie cara Rosji.
Od czasów wojny z Turcją mieście stacjonowały wojska rosyjskie; za czasów ZSRR rozlokowana tu była 147 Dywizja Zmechanizowana (do 1955 - 402 Dywizja Strzelecka, JW 42776)[4], stanowiąca część 9 Armii Ogólnowojskowej Zakaukaskiego Okręgu Wojskowego, a po rozformowaniu 9 Armii weszła w skład 31 Korpusu Armijnego Zakaukaskiego Okręgu Wojskowego[5]. Dywizja była wyposażona w najlepszy sprzęt bojowy w całym Zakaukaskim Okręgu Wojskowym. Po upadku ZSRR dywizja została przekształcona w rosyjską 62 Bazę Wojskową. Na podstawie porozumienia zawartego w Soczi z władzami niepodległej Gruzji w roku 2006 ostatni Rosjanie opuścili tę bazę 27 czerwca 2007.
Gospodarka[edytuj | edytuj kod]
Przez Achalkalaki przebiega rurociąg naftowy z Baku do Turcji, z której dalej tankowcami przez Morze Czarne ropa naftowa transportowana jest do Europy.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ National Statistics Office of Georgia: Statistical Yearbook of Georgia. [dostęp 2016-04-16]. (ang.).
- ↑ Praca zbiorowa pod redakcją naukową Macieja Salamona: Wielka Historia Świata Tom 4 Kształtowanie średniowiecza. T. 4. Oficyna Wydawnicza FOGRA, 2005, s. 540. ISBN 83-85719-85-7.
- ↑ Bohdan Baranowski, Krzysztof Baranowski, Historia Gruzji, Wrocław: Zakład Narodow imienia Ossolińskich, 1987, s. 43, ISBN 978-83-04-02345-1.
- ↑ Informator na rosyjskiej stronie internetowej
- ↑ A. Lenskij, M. Cybin "Radzieckie wojska lądowe w ostatnim roku ZSRR", Sankt-Petersburg, 2001, s. 202