Abdülhamid II – Wikipedia, wolna encyklopedia

Abdülhamid II
Ilustracja
ilustracja herbu
podpis
34. Sułtan Imperium Osmańskiego
Okres

od 31 sierpnia 1876
do 27 kwietnia 1909

Poprzednik

Murad V

Następca

Mehmed V

Dane biograficzne
Dynastia

Osmanowie

Data i miejsce urodzenia

21 września 1842
Stambuł

Data i miejsce śmierci

10 lutego 1918
Stambuł

Ojciec

Abdülmecid I

Matka

Trimujgan

Rodzeństwo

Murad V, Mehmed V,
Mehmed VI

Żona

Bedrifelek
Biydar
Mezide Mestan
Peyvesti Osman

Dzieci

Mehmed Selim
Ahmed Nuri
Mehmed Abdül
Alaeddin
Mehmed Burhaneddin
Abdürrahim Hayri

Odznaczenia
Order Sławy (Imperium Osmańskie) Order Osmana (Imperium Osmańskie) Order Medżydów (Imperium Osmańskie) Order Złotego Runa (Hiszpania) Krzyż Wielki Orderu Kamehamehy I (Hawaje) Krzyż Wielki Królewskiego Norweskiego Orderu Świętego Olafa Order Orła Czarnego (Prusy) Order Domowy Królewski Hohenzollernów z Mieczami na Wojennej Wstędze Order Królewski Serafinów (Szwecja) Najwyższy Order Zwiastowania Najświętszej Marii Panny (Order Annuncjaty) Order Świętego Aleksandra (Bułgaria)

Abdülhamid II (ur. 21 września 1842 w Konstantynopolu, zm. 10 lutego 1918 tamże) – sułtan Imperium Osmańskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Wstąpił na tron w wyniku przewrotu pałacowego kierowanego przez Midhata Paszę 31 sierpnia 1876, po detronizacji swego brata Murada V, jako obłąkanego. Początkowo, pod wpływem polityków młodoosmańskich i w wyniku opłakanego położenia skarbu (bankructwo państwa w 1875), 23 grudnia 1876 nadał państwu konstytucję Kanun-ı Esasî[1]); wybrano także parlament.

Karykatura francuska przedstawiająca sułtana Abdülhamida II jako rzeźnika

Rychło jednak pod wpływem terroru stronnictwa konserwatywnego zniósł konstytucję, rozwiązał parlament (14 stycznia 1878), a liberalnego wielkiego wezyra Midhata Paszę skazał na wygnanie. Dalsze jego rządy były nieudolne i despotyczne, jednak potrafił walczyć z pałacowymi intrygami, posuwającymi się aż do zamachów na jego życie (grudzień 1878). Zmuszony dramatyczną sytuacją budżetu państwa, musiał wyrazić zgodę na międzynarodową kontrolę finansów Imperium Osmańskiego.

W 1876 wybuchła wojna z Serbią, do której w 1877 dołączyła się Rosja. W rezultacie przegranej wojny przyjął ciężkie warunki traktatu w San Stefano, mimo złagodzenia ich na kongresie berlińskim (1878) było to poważne uszczuplenie obszaru państwa. Pilnie potrzebował kozła ofiarnego. Co przyczyniło się ludobójstwa Ormian w latach 1894-1898. Wywołały oburzenie na całym świecie i nadanie mu przydomka „krwawego” lub „czerwonego”. W rezultacie powstania na Krecie i rzezi Greków na tej wyspie (1895–1896) wybuchła wojna z Grecją, w której odniósł zwycięstwo w 1897 roku. W polityce zagranicznej szukał oparcia zarówno w panislamizmie, jak też w Niemczech, którym zapewnił przeważający wpływ w Imperium Osmańskim, zaś przy pomocy urzędników i oficerów niemieckich od 1880 przeprowadził szereg reform finansowych i wojskowych. W 1903 roku nadał Niemcom koncesję na budowę kolei bagdadzkiej. W 1908 zmuszony rewolucją młodoturków przywrócił państwu konstytucję. 27 kwietnia 1909, jako podejrzany o organizację kontrrewolucyjnego przewrotu, został zdetronizowany i internowany w Salonikach, a sułtanem został Mehmed V. Był odpowiedzialny również za masakrę w Adanie, która miała miejsce u schyłku jego panowania.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Praca zbiorowa: Encyklopedia PWN – Historia świata. T. I. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2008, s. 11. ISBN 978-83-01-15086-0.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • G. Roy, Abdul-Hamid, le soutan rouge, Paris 1936
  • Słownik władców Europy nowożytnej i najnowszej, pod red. M. Serwańskiego i J. Dobosza, Wydawnictwo Poznańskie, Poznań 1998, s. 13-14