2 cm Flakvierling 38 – Wikipedia, wolna encyklopedia
Dane podstawowe | |
Państwo | |
---|---|
Rodzaj | |
Dane taktyczno-techniczne | |
Kaliber | 20 mm |
Nabój | 20 × 138 mm. B |
Długość lufy | 2552,5 mm (L/112,6) |
Donośność | 3700 m (pionowa maksymalna) |
Prędkość pocz. pocisku | 900 m/s (pocisk o masie 0,132 kg) |
Masa | 1514 kg (bojowa) |
Kąt ostrzału | -10° do +100° (w pionie) |
Szybkostrzelność | 1800 strz./min. (teoretyczna) |
Obsługa | 6-7 osób |
2 cm Flakvierling 38 – niemieckie, poczwórnie sprzężone, holowane działo przeciwlotnicze kalibru 20 mm.
W 1930 roku do uzbrojenia armii niemieckiej trafiła armata przeciwlotnicza 2 cm FlaK 30. W 1940 roku do uzbrojenia wprowadzono udoskonaloną wersję tej broni, oznaczoną jako FlaK 38, cechującą się większą niezawodnością i szybkostrzelnością. Doświadczenia bojowe wykazały, że pożądane byłoby dalsze zwiększenie szybkostrzelności broni przeciwlotniczej kalibru 20 mm. Osiągnięto to w dziale, które otrzymało desygnatę 2 cm Flakvierling 38. Łączyło ono cztery armaty automatyczne (identyczne jak w FlaK 38) z nowo opracowanym łożem. Nowe działo, poza wersją holowaną, było także używane jako uzbrojenie dział samobieżnych Sd.Kfz. 7/1, Möbelwagen (tylko prototyp) i Wirbelwind oraz jako uzbrojenie pociągów pancernych typów BP-42 i BP-44 (Panzertriebwagen 16) i armata morska.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Stefan Pataj: Artyleria lądowa 1872-1970. Warszawa: Wydawnictwo MON, 1975.
- Chris Bishop: The Encyclopedia of Weapons of World War II. New York: Barnes £ Noble Books, 1998, s. 166-167. ISBN 0-7607-1022-8.