French
Deutsch2 Gwardyjska Dywizja Zmechanizowana – Wikipedia, wolna encyklopedia
 | |
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie | 1964, 2013 |
| Rozformowanie | 2009 |
| Nazwa wyróżniająca | |
| Patron | |
| Tradycje | |
| Rodowód | |
| Dowódcy | |
| Pierwszy | gen. mjr Iwan Wołoszyn |
| Obecny | gen. mjr Siergiej Miedwiediew |
| Działania zbrojne | |
| pucz moskiewski, kryzys konstytucyjny w Rosji, II wojna czeczeńska, inwazja Rosji na Ukrainę | |
| Organizacja | |
| Numer | JW 23626 |
| Dyslokacja | |
| Rodzaj sił zbrojnych | |
| Formacja | |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość | |
| Odznaczenia | |
    | |
2 Gwardyjska Tamańska Dywizja Zmechanizowana im. M. Kalinina (ros. 2-я гвардейская мотострелковая Таманская ордена Октябрьской Революции Краснознамённая, ордена Суворова дивизия имени М. И. Калинина) – związek taktyczny Sił Zbrojnych ZSRR i Rosji.
Historia[edytuj | edytuj kod]
2 Dywizja Zmechanizowana wywodzi się ze sformowanej w 1941 roku 2 Gwardyjskiej Tamańskiej Dywizji Strzeleckiej im. M. Kalinina, po której odziedziczyła tytuły wyróżniające i ordery. W 1953 roku 2 Dywizję Strzelecką przeformowano w 23 Dywizję Zmechanizowaną. Na mocy Rozkazu Ministra Obrony ZSRR Nr 000147 z dnia 17 listopada 1964 roku 23 Dywizja Zmechanizowana została przemianowana na 2 Gwardyjską Tamańską Dywizję Zmechanizowaną. W 1983 roku ze składu dywizji wyprowadzono 404 Gwardyjski pułk zmechanizowany, który przeformowano w 27 Gwardyjską Brygadę Zmechanizowaną.
W 1991 dywizja dostała rozkaz wjechania do Moskwy w celu wsparcia puczu sierpniowego, jednak już pierwszego dnia przeszła ona na stronę sił demokratycznych z Borysem Jelcynem na czele, mając tym samym wpływ na niepowodzenie przewrotu[1]. Nieco ponad dwa lata później, jako jednostka wojskowa Federacji Rosyjskiej wzięła udział w szturmie na Biały Dom w 1993 roku. Od 1999 roku brała udział w działaniach wojennych w Czeczenii[2].
15 maja 2009 roku, w związku z reformą Sił Zbrojnych FR, 2 Dywizja Zmechanizowana przeformowana została w 5 Gwardyjską Tamańską Brygadę Zmechanizowaną z zachowaniem nazw wyróżniających i orderów[3].
4 maja 2013 roku na bazie 5 Brygady Zmechanizowanej ponownie sformowano 2 Dywizję Zmechanizowaną. Podporządkowano ją dowództwu 1 Gwardyjskiej Armii Pancernej[4].
Od początku swojego istnienia dywizja wystawia corocznie pododdziały piesze i sprzęt wojskowy do defilad na Placu Czerwonym w Moskwie.
Według niektórych analityków, w 2015 dywizja wzięła udział w konflikcie we wschodniej Ukrainie, gdzie walczyła w pobliżu Mariupola. Informacje te odrzuca Ministerstwo Obrony Federacji Rosyjskiej[5].
W 2022 roku wzięła udział w inwazji Ukrainę, gdzie na początku walczyła o zdobycie Charkowa[6], a następnie uczestniczyła w oblężeniu Czernihowa[7]. Miasta nie udało się zająć ze względu na wycofanie się Rosjan z północnych rejonów kraju.
Skład[edytuj | edytuj kod]
- Dowództwo i sztab;
- 1 Gwardyjski Sewastopolski pułk zmechanizowany;
- 15 Gwardyjski Szawliński pułk zmechanizowany;
- 1 Gwardyjski Czortkowski pułk czołgów im. M. Katukowa;
- 147 Gwardyjski Symferopolski pułk artylerii samobieżnej;
- 1117 pułk rakiet przeciwlotniczych;
- 1174 samodzielny dywizjon artylerii przeciwpancernej;
- 136 samodzielny Gwardyjski batalion rozpoznawczy;
- 211 samodzielny Gwardyjski batalion inżynieryjny;
- 47 samodzielny Gwardyjski batalion łączności;
- 1063 samodzielny Gwardyjski batalion zabezpieczenia materiałowo-technicznego;
- 370 samodzielny batalion medyczny;
- samodzielna kompania Bezzałogowych Statków Powietrznych;
- samodzielna kompania Walki Radioelektronicznej;
- samodzielna kompania chemiczna;
- samodzielna kompania ewakuacyjna.
Dowódcy dywizji[edytuj | edytuj kod]
- gen. mjr Iwan Wołoszyn (1964 — 1965)
- gen. mjr Iwan Tieniszew (1965 — 1968)
- gen. mjr Jurij Chworostjanow (1968 — 1977)
- gen. mjr Giennadij Łobaczow (1977 — 1979)
- gen. mjr Władysław Podkownicyn (1979 — 1982)
- gen. mjr Leonid Zołotow (1982 — 1985)
- gen. mjr Aleksandr Marjin (1985 — 1988)
- gen. mjr Walerij Marczenkow (1988 — 1992)
- gen. mjr Walerij Jewniewicz (1992 — 1995)
- gen. mjr Jewgienij Łaziebin (1996 — 1998)
- płk Grigorij Łoktionow (1998 — 2000)
- gen. mjr Aleksandr Studenikin (2000 — 2001)
- gen. mjr Andriej Głuszczenko (2001 — 2007)
- płk Aleksandr Czajko (2007 — 2009)
- gen. mjr Andriej Syczewoj (2013 — 2014)
- gen. mjr Aleksandr Sanczik (2014 — 2015)
- gen. mjr Andriej Piatajew (2015 — 2018)
- gen. mjr Jewgienij Nikitin (2018 — 2020)
- gen. mjr Siergiej Miedwiediew (2020 — )
Odznaczenia i tytuły honorowe[edytuj | edytuj kod]
2 Gwardyjska Tamańska Dywizja Zmechanizowana odziedziczyła po 2 Gwardyjskiej Tamańskiej Dywizji Strzeleckiej Ordery Czerwonego Sztandaru i Suworowa, tytuł honorowy „Gwardyjska”, nazwę wyróżniającą „Tamańska” oraz patrona – Michaiła Kalinina[8].
Za osiągnięcia w wyszkoleniu bojowym i politycznym 2 Dywizja Zmechanizowana nagradzana była m.in. Leninowskim Dyplomem Honorowym, Znakiem Honorowym KC KPZR, Prezydium Rady Najwyższej i Rady Ministrów ZSRR, Proporcem Ministra Obrony ZSRR. 26 marca 1985 roku dywizja została odznaczona Orderem Rewolucji Październikowej.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ «Было страшно? Не то слово»: таймлайн трех дней путча 1991 года [online], РБК [dostęp 2022-07-29] (ros.).
- ↑ Нашей Таманской – 70! [online] [dostęp 2019-02-19] [zarchiwizowane z adresu 2019-03-01].
- ↑ 2-я гвардейская Таманская мотострелковая дивизия (в/ч 23626) [online] [dostęp 2019-02-19].
- ↑ Воссозданы гвардейская Таманская ордена Октябрьской Революции Краснознаменная ордена Суворова мотострелковая и Кантемировская ордена Ленина Краснознаменная танковая дивизии [online] [dostęp 2019-02-19].
- ↑ Минобороны РФ опровергает заявления об 11 тыс. российских военнослужащих в Донбассе [online], Finmarket.ru, 19 maja 2015 [dostęp 2022-07-29].
- ↑ Michał Fiszer, Rosjanie utknęli. Ukraińcy stawiają opór na wszystkich frontach [online], www.polityka.pl, 2022 [dostęp 2022-07-29] (pol.).
- ↑ Illia Ponomarenko, EXPLAINER: What to expect from the Battle of Donbas, Russia’s new offensive [online], The Kyiv Independent, 21 kwietnia 2022 [dostęp 2022-07-29].
- ↑ 2-я гвардейская Таманская Краснознаменная стрелковая дивизия [online] [dostęp 2019-02-19].