Świadkowie Jehowy na Jamajce – Wikipedia, wolna encyklopedia

Świadkowie Jehowy na Jamajce
Państwo

 Jamajka

Liczebność
(2023)

10 988

% ludności kraju
(2023)

0,39%

Liczba zborów
(2023)

152

Rozpoczęcie działalności

1897

Mapa konturowa Jamajki, u góry nieco na lewo znajduje się punkt z opisem „Salt Marsh”, natomiast blisko centrum na dole znajduje się punkt z opisem „Old Harbour”
Położenie Sal Zgromadzeń na Jamajce

Świadkowie Jehowy na Jamajce – społeczność wyznaniowa na Jamajce, należąca do ogólnoświatowej wspólnoty Świadków Jehowy, licząca w 2023 roku 10 988 głosicieli, należących do 152 zborów[1]. Na dorocznej uroczystości Wieczerzy Pańskiej w 2023 roku zgromadziły się 31 924 osoby (ok. 1,3% mieszkańców)[2][a]. Działalność miejscowych głosicieli od 2014 roku koordynuje Amerykańskie Biuro Oddziału w Wallkill[3][4].

Historia[edytuj | edytuj kod]

Początki[edytuj | edytuj kod]

W roku 1922 rozpoczęto na Jamajce wyświetlanie Fotodramy stworzenia

Działalność na wyspie rozpoczęli w roku 1897 powracający z emigracji zarobkowej w Kostaryce Louis Facey i H.P. Clare, którzy przyjęli wierzenia Badaczy Pisma Świętego[5]. W roku 1899 ponad 300 osób było obecnych na Wieczerzy Pańskiej (Pamiątce).

Około 1902 roku J.A. Browne został wysłany na Jamajkę, by umacniać i zachęcać 14 tamtejszych niewielkich grup[6]. W 1905 roku w Kingston odbył się pierwszy na wyspie kongres, z udziałem 600 osób. W 1906 roku na Jamajce rozpowszechniono ponad 1 200 000 publikacji tego wyznania, a w stolicy otwarto Biuro Oddziału. W roku 1908 w kongresie w Kingston uczestniczyło 350 osób.

26 lutego 1913 roku w „Collegiate Hall” w Kingston dwukrotnie przemawiał Charles Taze Russell. Wykładów za każdym razem wysłuchało około 1800 osób. W 1914 roku grupa Badaczy Pisma Świętego liczyła około 100 osób.

W latach 20. XX wieku pochodzący z Jamajki William R. Brown rozpoczął działalność na wielu wyspach karaibskich, w Ameryce Południowej, a także w Afryce[7]. W roku 1922 rozpoczęto wyświetlanie na Jamajce Fotodramy stworzenia. W latach 30. i 40. XX wieku wierzenia Świadków Jehowy rozpowszechniano za pomocą przenośnych gramofonów.

W 1936 roku na kongresie obecnych było około 2000 osób. W 1938 roku zanotowano liczbę 390, a rok później – 543 głosicieli. W czasie II wojny światowej władze zakazały rozpowszechniania publikacji tego wyznania oraz Biblii.

Rozwój działalności[edytuj | edytuj kod]

W roku 1946 otwarto nowe Biuro Oddziału. W listopadzie tego samego roku przybyli pierwsi misjonarze, absolwenci Szkoły Gilead (do roku 1962 przybyło 29 misjonarzy). W roku 1947 na Jamajce działało 1185 głosicieli, rok później – 1739[8].

Na początku lat 50. XX wieku misjonarze korzystali z 18-metrowego szkunera Sibia (który później został zastąpiony większą łodzią – Light), by rozgłaszać religię w różnych częściach wyspy. W tamtych latach kraj kilkakrotnie odwiedzali przedstawiciele Biura Głównego Towarzystwa Strażnica. W 1950 roku w stolicy zorganizowano kongres pod hasłem „Rozrost Teokracji”. W roku 1951 zorganizowano pomoc humanitarną dla poszkodowanych przez huragan. W następnym roku w stolicy powstała pierwsza Sala Królestwa. W roku 1954 Jamajkę odwiedził Milton George Henschel. W roku 1956 zanotowano liczbę 3216, a dwa lata później – 4367 głosicieli. 31 sierpnia 1958 roku z udziałem 1276 delegatów otwarto nowe Biuro Oddziału.

W 1966 roku w Kingston odbył się pierwszy w kraju kongres międzynarodowy pod hasłem „Synowie Boży – synami wolności”, z delegatami z 18 krajów (w tym 218 ze Stanów Zjednoczonych i 246 z Wielkiej Brytanii). Wzięło w nim udział 9458 osób, a 189 zostało ochrzczonych. W kraju działało 5162 głosicieli[9].

W latach 60. XX wieku wiele osób ze względów ekonomicznych wyemigrowało z kraju. Pomimo tego od końca lat 70. XX wieku – by zaspokoić potrzeby rosnącej liczby Świadków – powiększono lub wybudowano nowe Sale Królestwa.

W roku 1980 została oddana do użytku Sala Zgromadzeń. W roku 1983 zanotowano liczbę ponad 7000 głosicieli. W 1986 roku w Kingston otwarto nowe Biuro Oddziału, a w 1997 roku przeniesiono je w okolice Old Harbour. W następnych latach organizowano pomoc humanitarną dla współwyznawców poszkodowanych przez kataklizmy: powódź rzeki Rio Minho (1986), huragan Gilbert (1988), huragan Ivan (2004). Pierwszą Salę Zgromadzeń na Jamajce oddano do użytku 7 listopada 1992 roku. Na uroczystość przybyło 4469 osób. W roku 1995 zanotowano liczbę 10 000 głosicieli. Drugą Salę Zgromadzeń otwarto w roku 1997. Pod koniec roku 2009 do kraju dotarli kolejni misjonarze, ze 127. klasy Szkoły Gilead.

W 2010 roku przekroczono liczbę 12 tysięcy głosicieli – 12 227, a na Wieczerzy Pańskiej zebrało się trzy razy więcej osób. W listopadzie 2020 roku zorganizowano pomoc dla poszkodowanych przez huragan Eta[10]. W 2021 roku na uroczystości Wieczerzy Pańskiej zgromadziło się 48 056 osób (ok. 2% mieszkańców)[11].

Na Jamajce funkcjonują dwa Biura Tłumaczeń (jamajskiego języka migowego oraz miejscowego języka kreolskiego)[12].

Zebrania zborowe i kongresy odbywają się językach angielskim, jamajskim migowym i kreolskim jamajskim[13].

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ W związku z pandemią COVID-19 od 14 marca 2020 do 31 sierpnia 2022 roku działalność od domu do domu była zawieszona (prowadzona była listownie, telefonicznie, w formie elektronicznej, od 31 maja 2022 roku wznowiono publiczną działalność ewangelizacyjną). Od 1 kwietnia 2022 roku program uroczystości Pamiątki śmierci Jezusa Chrystusa oraz zebrań zborowych przeprowadzany jest w formie hybrydowej: w Sali Królestwa i poprzez wideokonferencje. Do końca 2022 roku wstrzymano organizowanie kongresów regionalnych i zgromadzeń obwodowych z osobistym udziałem obecnych. Ich program został zamieszczony w oficjalnym serwisie internetowym jw.org.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Jamajka – Ilu tam jest Świadków Jehowy [online], jw.org [dostęp 2024-03-10].
  2. ↑ Watchtower, Sprawozdanie z działalności w poszczególnych krajach w 2023 roku [online], jw.org.
  3. ↑ Rocznik Świadków Jehowy 2015, Nowy Jork: Towarzystwo Strażnica, 2015, s. 41.
  4. ↑ Jamajka. Kontakt [online], jw.org.
  5. ↑ Watchtower, Świadkowie Jehowy – głosiciele Królestwa Bożego, Nowy Jork: Towarzystwo Strażnica, 1995, s. 413, ISBN 83-903551-0-8.
  6. ↑ Śladami pielgrzymów, „Strażnica Zwiastująca Królestwo Jehowy”, Watchtower, 15 sierpnia 2012, s. 32.
  7. ↑ Rocznik Świadków Jehowy 2014, Nowy Jork: Towarzystwo Strażnica, 2014, s. 100, 101.
  8. ↑ 1949 Yearbook of Jehovah's Witnesses, Watchtower, 1949, s. 185–187 (ang.).
  9. ↑ ‘Faith Talked About Throughout the Whole World’, „Strażnica Zwiastująca Królestwo Jehowy”, 1 maja 1967, s. 268 (ang.).
  10. ↑ Watchtower, Huragan Eta w Ameryce Centralnej, na Kajmanach, Bahamach, Jamajce, w Meksyku i USA [online], jw.org, 20 listopada 2011 [dostęp 2020-11-25].
  11. ↑ Watchtower, Sprawozdanie z działalności Świadków Jehowy na całym świecie w roku służbowym 2021 [online], jw.org.
  12. ↑ Watchtower, JW Broadcasting — luty 2022: Zgromadzenie statutowe 2021, część 2 [od 124 min.] [online], jw.org, 7 lutego 2022 [dostęp 2022-02-07].
  13. ↑ Watchtower, Pierwsze kongresy w językach kreolskim (Jamajka) i niemieckim (Pensylwania) [online], jw.org, 18 października 2023 [dostęp 2023-10-28].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Świadkowie Jehowy w Ameryce Północnej
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Świadkowie_Jehowy_na_Jamajce&oldid=73558576”