Łukasz Kądziela – Wikipedia, wolna encyklopedia

Łukasz Kądziela (ur. 30 października 1955 w Milanówku, zm. 7 maja 1997[1]) – polski historyk, działacz opozycji w okresie PRL.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Był synem Jerzego Kądzieli i Teresy Kądzieli z d. Żółkowskiej[1].

Był uczniem Liceum Ogólnokształcącego im. Narcyzy Żmichowskiej w Warszawie, przewodniczącym jego samorządu szkolnego[2]. W 1974 rozpoczął studia historyczne na Uniwersytecie Warszawskim[1]. Był wychowankiem Sekcji Rodzin i działaczem Sekcji Kultury warszawskiego Klubu Inteligencji Katolickiej[2][3]. Był sygnatariuszem jednego z listów przeciwko zmianom w Konstytucji PRL w 1975[4]. W 1974 rozpoczął studia historyczne na Uniwersytecie Warszawskim[1] Od 1976 był współpracownikiem Komitetu Obrony Robotników i jednym z liderów studenckiego ruchu opozycyjnego na swojej uczelni[1][5], angażował się w działalność Studenckiego Komitetu Solidarności w Warszawie[2]. W 1978 ukończył studia, pisząc pracę magisterską pod kierunkiem Andrzeja Zahorskiego. Zaangażowanie opozycyjne uniemożliwiło mu początkowo zatrudnienie na UW, pracował jako sekretarz Witolda Kuli, od 1979 w redakcji Kroniki Warszawy[1]. W lutym 1981 został pracownikiem macierzystej uczelni. Angażował się w działalność NSZZ „Solidarność”, a w latach 80. Prymasowskiego Komitetu Pomocy Osobom Pozbawionym Wolności i ich Rodzinom[1]. W 1983 został razem z kilkoma innymi osobami porwany z siedziby komitetu i pobity przez zamaskowanych funkcjonariuszy Służby Bezpieczeństwa[6].

W 1989 obronił pracę doktorską Działalność publiczna Fryderyka Józefa Moszyńskiego na terenie Rzeczypospolitej w latach 1788-1794 napisaną pod kierunkiem Andrzeja Zahorskiego. Praca ta stanowiła podstawę książki Między zdradą a służbą Rzeczypospolitej. Fryderyk Moszyński w latach 1792-1793 (wyd. 1993)[7], Opublikował także osiem biogramów w Polskim Słowniku Biograficznym, popularyzatorskie prace Rozbiory Polski 1772-1793-1995 (1990 - z Tadeuszem Cegielskim) i Narodziny Konstytucji 3 Maja (1991), a także reedycję pism politycznych Kołłątaj i inni. Z publicystyki doby Sejmu Czteroletniego (1991)[1]. Od 1993 pracę na UW łączył z pracą w Bibliotece Narodowej[7]. W 2004 wydano pośmiertnie jego pracę Fryderyk Moszyński w insurekcji kościuszkowskiej zredagowaną na podstawie rękopisu przez Andrzeja Haratyma[1], a w 2011 tom artykułów Od Konstytucji do Insurekcji. Studia na dziejami Rzeczypospolitej w latach 1791-1794.

Zmarł na chorobę nowotworową[7].

W 2010 został pośmiertnie odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski[8].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e f g h i Łukasz Kądziela (1955-1997) in memoriam, wyd. Warszawa 2018 (biogram autorstwa Wojciecha Kriegseisena) s. 5-10, pierwodruk jako wstęp do książki Łukasza Kądzieli Od Konstytucji do Insurekcji. Studia na dziejami Rzeczypospolitej w latach 1791-1794, wyd. Warszawa 2011
  2. ↑ a b c Marek Kunicki-Goldfinger Łukasz, w: Łukasz Kądziela (1955-1997) in memoriam, wyd. Warszawa 2018, s. 14-19
  3. ↑ Andrzej Friszke Oaza na Kopernika. Klub Inteligencji Katolickiej 1956-1989, wyd. Biblioteka Więzi, Warszawa1997, s. 145
  4. ↑ Jan Cywiński Łukasz, przodownik stada, w: Łukasz Kądziela (1955-1997) in memoriam, wyd. Warszawa 2018, s. 20-25
  5. ↑ Andrzej Friszke Opozycja polityczna w PRL 1945-1980, wyd. Aneks, Londyn 1994, s. 356
  6. ↑ Bronisław Dembowski Sprawy bolesne, w: Łukasz Kądziela (1955-1997) in memoriam, wyd. Warszawa 2018, s. 49-51
  7. ↑ a b c Joanna Pasztelaniec-Jarzyńska Łukasz Kądziela (1955-1997), w: Łukasz Kądziela (1955-1997) in memoriam wyd. Warszawa 2018, s. 62-67, pierwodruk w Biuletyn Informacyjny Biblioteki Narodowej nr 4 (1997), s. 39-41
  8. ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 19 października 2010 r. o nadaniu orderów (M.P. z 2011 r. nr 11, poz. 115).
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Łukasz_Kądziela&oldid=71735744”