Łucja Danielewska – Wikipedia, wolna encyklopedia

Łucja Zofia Danielewska z domu Kowalkiewicz (ur. 6 listopada 1932 w Poznaniu[1], zm. 23 sierpnia 2004[2] tamże[3]) – polska poetka, prozatorka i tłumaczka.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Tablica ku pamięci Łucji Danielewskiej

Urodziła się 6 listopada 1932 w Poznaniu w rodzinie Jana i Gabrieli Kowalkiewiczów. W 1940 rodzina została wysiedlona z Poznania do Warszawy. Tam przyszła pisarka uczęszczała do szkoły powszechnej, kończąc 4 klasy, uczyła się też gry na fortepianie. Po upadku powstania warszawskiego rodzina Kowalkiewiczów trafiła do obozów przejściowego w Pruszkowie i koncentracyjnego we Flossenbürgu[4].

W 1945 rodzina wróciła do Poznania. Łucja kontynuowała edukację w Gimnazjum im. Dąbrówki, a następnie w Rocznym Liceum Administracyjnym, które ukończyła maturą w 1951. Następnie do 1954 uczyła się również w poznańskim konserwatorium muzycznym[5].

W 1954 zadebiutowała jako poetka publikacją dwóch wierszy (Barwa miodu i Oczekiwanie) w Gazecie Poznańskiej[4].

Od 1957 do 1965 działała w grupie poetyckiej Literacka Grupa Niezależna Swantewit[4].

Pracowała jako bibliotekarka. Najpierw w Bibliotece Raczyńskich w Poznaniu, a następnie w Powiatowej i Miejskiej Bibliotece Publicznej w Kościanie, gdzie mieszkała od 1959 do 1960. Pracowała też w muzeach – w Muzeum Literackim Henryka Sienkiewicza w Poznaniu oraz Mieszkaniu-Pracownia Kazimiery Iłłakowiczówny. W 1970 zatrudniło ją Zjednoczenie Przemysłu Ziemniaczanego w Poznaniu (w charakterze asystentki dyrektora, a następnie inspektora). W 1981 przeszła na rentę inwalidzką[1][5].

W 1986 została członkiem Narodowej Rady Kultury, a trzy lata później weszła w skład Rady Funduszu Literatury przy Ministrze Kultury i Sztuki. Działała też w Związku Literatów Polskich[5].

W 1994 ukończyła studia na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, uzyskując tytuł magistra filologii serbskiej i chorwackiej i uzyskała posadę wykładowcy w Katedrze Filologii Słowiańskiej[5].

Zmarła w 2004 w Poznaniu. Została pochowana na cmentarzu Górczyńskim w Poznaniu 2 września 2004 (kwatera IIIL-9-21)[6].

Grób Łucji Danielewskiej na cmentarzu Górczyńskim

W 2005 ustanowiono konkurs poetycki jej imienia – Ogólnopolski Konkurs Poetycki im. Łucji Danielewskiej "Słowo jak chleb"[3].

Nagrody i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Twórczość[edytuj | edytuj kod]

Danielewska jest autorką tomów poetyckich (pisanych w języku polskim i chorwackim) i prozatorskich (w tym reportaż i tom wspomnień), a także przekładów z języków bułgarskiego, węgierskiego, serbskiego, chorwackiego[3].

Wybrane publikacje:

  • Krótki cień południa (poezja, 1972)[4]
  • Żebro Adama (poezja)
  • Rajskie podwórko (poezja)
  • Kwiaty dla Snežany (reportaż)
  • Portrety godzin (wspomnienia związane z Kazimierą Iłłakowiczówną)
  • Wiersze ratajskie (poezja)[8]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c Kto jest kim w Poznaniu, pod red. Michała Piotrowskiego, wyd. Itaka, Poznań 1997, s. 95-96
  2. Panorama wielkopolskiej kultury nr 9 z 2004, s. 2
  3. a b c d Ewa Kraskowska, Lucyna Marzec (red.), Wielkopolski alfabet pisarek, Poznań: Wydawnictwo Wojewódzkiej Biblioteki Publicznej i Centrum Animacji Kultury, 2012, s. 47, ISBN 978-83-62717-50-7 [dostęp 2017-03-03].
  4. a b c d Ewa Kraskowska, Lucyna Marzec (red.), Wielkopolski alfabet pisarek, Poznań: Wydawnictwo Wojewódzkiej Biblioteki Publicznej i Centrum Animacji Kultury, 2012, s. 48, ISBN 978-83-62717-50-7 [dostęp 2017-12-27].
  5. a b c d e Ewa Kraskowska, Lucyna Marzec (red.), Wielkopolski alfabet pisarek, Poznań: Wydawnictwo Wojewódzkiej Biblioteki Publicznej i Centrum Animacji Kultury, 2012, s. 51, ISBN 978-83-62717-50-7 [dostęp 2017-12-27].
  6. Łucja Danielewska. poznan.pl. [dostęp 2017-11-28].
  7. M.P. z 2002 r. nr 18, poz. 322.
  8. Ewa Kraskowska, Lucyna Marzec (red.), Wielkopolski alfabet pisarek, Poznań: Wydawnictwo Wojewódzkiej Biblioteki Publicznej i Centrum Animacji Kultury, 2012, s. 52, ISBN 978-83-62717-50-7 [dostęp 2017-12-27].